Koffie-tattoos #2.

Hoppa! Nieuwe koffietattoos. De eerst afbeelding zag ik hangen in het toilet van De Espressofabriek en eigenlijk vraag ik mij af of het ook daadwerkelijk een plakplaatje is geworden. De tweede heb ik van het blog van Antwerp barista geplukt (op dezelfde persoon als die ik in de vorige tattoo-post vermeld heb.) De derde staat op Angelo Brandmeester en de laatste vond ik op Google. Als ik dit zo zie gaat het wel jeuken om er ook een te nemen...

Campaigning for musical destruction.

Onder het genot van een stevige bak Kenia bekijk ik met een kleine glimlach de, gelukkig schaarse, blauwe plekken op mijn armen en linkerbeen. Mijn rechterknie heeft ook wel eens frisser gevoeld. De schamelijke overblijfselen van mijn stem spreken boekdelen. De spierpijn die overal over mijn lichaam verdeelt te vinden is doet me niet zoveel. Mijn huidige lichamelijk staat is het toedoen van 10 minuten muziek.
Ik krab me een keer achter mijn oren en bedenk dat R'R Fest in Venlo 25 september er weer een was voor in de kronieken. R'R Fest is de liefdesbaby van Ronnie, bassist van Citizens Patrol, waar ik nu 2 keer ben geweest. Hij had me gevraagd of ik wilde fotograferen. Zo gezegd zo gedaan. De gehele dag bestond uit bandjes die de speeltijd die ze kregen 9 van de 10 keer niet volspeelden. De speeltijd was 30 minuten en bepaalde bands presteerden het om dit voor de helft te vullen. Ik moet lachen als ik dat typ, neem een niet-punkliefhebber mee en die vraagt zich af waarom de band zo kort speelt. Daar kan ik kort over zijn: explosiviteit is niet in uren uit te drukken. Bovenstaande foto heb ik van het Belgische Reproach gemaakt die onbenullige thrashy hardcore maken op een vroeg jaren '80 Boston-manier. Ze ramden er ruim onder de 20 minuten een flink aantal nummers doorheen die het publiek niet koud lieten. Geen idee hoe het precies komt, maar op een bepaalde manier weten punkbands een soort oerdrang te laten ontstaan bij de liefhebber waarbij hij of zij als een maniak de microfoon probeer te grijpen om zijn stem te laten horen. Luid, welteverstaan. Maar je bent daar niet de enige. Alsof het het laatste koude biertje op aarde in de handen van de zanger is klimt iedereen op elkaar, waar dan weer een ander boven opspringt. Uit deze kluwen dwazen komt een stemgeluid uit die soms boven de, behoorlijk versterkte, muziek uitkomt. Ik kan hier zo van genieten. Kippenvel over heel je lichaam, het zweet gutst uit je poriën, je krijgt een voet in je nek van iemand die net op je sprong en langzaam wegdrijft, je linkerbuurman schreeuwt je recht in je linkeroor, je rechterbuurman probeert met man en macht zich staande te houden en de persoon achter lijkt het hele zooitje bij elkaar te houden. Ha!
Het is echt fantastisch om in een kleine, zweterige ruimte te staan duwen en trekken met allerlei soorten tuig van verschillende leeftijden. Dat is het gave aan kleine festivals als R'R fest. Een feest der herkenning van zowel muziek, covers van klassiekers en oude en nieuwe bekenden. Bijna altijd ontmoet ik wel weer een nieuw persoon. Ik vind de verscheidenheid van achtergronden, ideeën, drijfveren echt heel tof om te zien. Daarnaast waren er in dit geval mensen uit alle uithoeken van westelijk Europa afgekomen om gemiddeld 20 minuten per band te zien.
Wat bij deze specifieke editie leuk was om te zien was dat er een Nederlands band zijn 30jarigsamenspelenineenbandvoorcampagnevoormuzikaledestructie vierden (Lärm) en waarschijnlijk hebben ze nooit strakker gespeeld dan zaterdag. En nog steeds ongelooflijk hard. Daarnaast speelden er bandjes die net een demo uithebben en nog nooit in een zaal van dergelijk formaat, klein, hadden gespeeld. Deze combi en de verscheidenheid aan volk maakte dit weer weer tot een gaaf festijn.

Verdomme, wat ik hou ik van punk!

Luister naar: DEAD KENNEDYS-MTV, GET OFF THE AIR!!

Keuringsdienst van waarde.

De Keuringsdienst van Waarde ging in de uizending van donderdag 23 september onderzoeken wat er nu eigenlijk in de gemiddelde koffieautomaat op de bedrijfsvloer zit. Van vloeibaar geneuzel tot aan gevriesdroogde al gezette koffie die vervolgens herverwarmd in je mok terecht komt. Helpdesks van diverse koffiefabrieken kwamen aan bod, die vaak niet geheel wisten of de koffie wel daadwerkelijk koffie was. Ik gok dat bijna nooit iemand zich afvraagt (helaas...) welke zooi er nou uit zo'n automaat komt rollen, dus dat ze dat niet wisten vond ik niet zo'n probleem. Daarentegen wisten ze wel hoe de apparaten in elkaar staken en welk soort machines het waren, meer dan de gemiddelde hulplijn je kon bieden. Wat dat betreft was het zeker geen geheel objectieve aflevering. Dat de koffie uit een dergelijke automaat geen latte art betreft lijkt me bij voorbaat al overduidelijk.
De barista die de koffie's testte kwam vaak tot de conclusie dat het niet echt lekkere koffie was. Dat verbaasd me niets, een automaat is nou niet bepaald een espressoapparaat. Op de vraag wat hij nou van de Liquid Koffie van Douwe Egberts vond heb ik toch even gelachen: "Dit heeft niets met koffie te maken."
Wat uiteindelijk meeviel is dat er geen vreemde toevoegingen in de koffie zat verwerkt, maar dat er vaak weinig van de koffiesmaak overbleef of dat de koffie ongelooflijk sterk was.

Kortom: automaatkoffie past goed bij de automaatsfeer van een 9-5 baan.

"No coffee can be good in the mouth that does not first send a sweet offering of odor to the nostrils."-Henry Ward Beecher.

Afbeelding van Monster munch.

Test.

De laatste maand heb ik het genoegen gehad om 3 koffietenten van het 'nog te bezoeken'-lijstje af te kunnen schrappen.

De Espressofabriek in Amsterdam was de eerste. In mijn laatste stukje over koffietenten noemde ik alleen het filiaal in het Westerpark, maar er bleek er ook een te zitten in IJburg (IJburglaan 1489). Nou ja, IJburg, IJburg. Het ligt bijna dichter tegen Almere aan dan tegen Amsterdam. Na de bedevaartstocht er naartoe viel me op dat er echt geen hond op straat te vinden was. De enige mensen die me passeerden toen ik op het terras zat waren op naar de apotheek naast de koffietent. Dit zegt overigens niets over de hoge kwaliteit van zowel de koffie als de service en ook niets over de tof ingerichte ruimte. Het is een best kleine tent, en dat vind ik altijd wel prettig, je hebt niet het gevoel in een een fabriekshal (no pun intended) te zitten. Jammer dat het niet een drukke wijk is wat betreft koffiebezoek, volgens mij zou ik me namelijk uren kunnen vermaken door al het volk van verschillend allooi. Helaas weet ik niet meer welke koffie's ik heb gehad.

De tweede bar was in Rotterdam: Trenta Secondi. In het hartje van een lelijk deel van Rotterdam gelokaliseerd was ik door goede verhalen wel benieuwd geraakt. De espresso machiato was lekker, prima gepresenteerd ook. Service was formeel, maar wederom prima. Maar die tent is een partij groot! De zaak is heel hip en strak ingericht, vrij minimaal allemaal. Nou vind ik dat geen probleem, maar door de omvang van de zaak is het daardoor haast een kantoor. En het is er ook redelijk donker. Het is geen tent waar ik graag een uurtje zou gaan zitten. Wat dat betreft prefereer ik de Urban Espresso Bar.

Nummer 3: De Espressofabriek! Goh. Verrassing. Ditmaal wel het filiaal in het Westerpark (Gosschalklaan 7). Het is ten eerste al een pracht van een locatie, het terras kijkt uit op een deel van het park. Het pand is een fantastisch oud pand. Ontzettend klein, zonder het terras blijft er niet zoveel van over (wel meer dan Bonanza in Berlijn trouwens.) Maar het was mooi weer, dus buiten zitten was bekant geen straf. Boven de bar staat een enorme lijst met verschillende koffies, en de herkomst en de naam van koffie staan ook vermeld. Voor een liefhebber als ik vind ik dat tof om te lezen. Controlfreak? Mjoah...Aan de muur staat ook een kort verhaal over de liefde van koffie geschreven, wat grappig is om te lezen. Het interieur is simpel en ook hier is het behoorlijk donker. Maar een groot verschil met Trenta Secondi is dat het licht dat naar binnenvalt wel bijna de hele tent vult. Het personeel kwam alles naar je brengen op het terras, dus je kunt je al ergens neerplanten. Als je er dan toch langs gaat, doe Francesco dan de groeten. Hij houdt van zo donker mogelijk brood met oude kaas.

In laatstgenoemde tent heb ik 2 Ethiopen geproefd: de koffie van de maand, Ngele Gorbitu. Omschreven als zoet, fris, jasmijn. Zoet was ie absoluut. Ik vind het altijd lastig om fris te associeren met iets heets en de smaak van jasmijn kan ik me niet heel goed voor de geest halen eigenlijk. Hij smaakte me erg lekker, maar vind het lastig om te zeggen hoe dat precies in elkaar steekt. De tweede Ethioop werd omschreven als: CHOCOLAAAAAAA. Gayo Amaro. Dat chocola kan ik zeker beamen, die was namelijk al goed te ruiken voordat ik 'm aan mijn lippen zette.
Er was een duidelijk verschil tussen de 2 koffies. De laatstgenoemde had een veel pittiger smaak in het begin dan de Ngele Orbitu. Die heeft zijn beurt weer een iets constantere zoetheid voor mijn gevoel. Mijn voorkeur gaat uit naar de Gayo Amaro, het pittige in het begin gaat over in een volle, zoetige smaak en de smaak blijft langer hangen.

Koffieporno.

Gaggia staart me licht teleurgesteld aan. De lichte glinstering in de zachtplastieken behuizing is, na 2 weken in mijn bezit te zijn, langzamerhand dof aan het worden door een dun laagje stof. Ik heb haar immers nog niet gebruikt. Ik kijk haar verontschuldigend aan, het is een drukke tijd en ik wil haar graag de aandacht geven die ze verdient. Ze zwijgt. Haar portafilter steekt uit alsof ze me wil zeggen dat ik niet durf. Ze liegt. Ik weet dat ze liegt, maar die spottende glans op haar handvat spreekt boekdelen. Ik slaak een diepe zucht.
Als ik me omdraai zie ik dat Bialetti een jaloerse glans op haar schenktuit draagt. Verdomme. Hoe moet ik dit uitleggen? Ik zeg haar dat het me spijt, maar weet dat de enige manier dat ik het goed kan maken is door haar een stevige beurt te geven. Licht geërgerd gooi ik Philips vol, druk zijn stekker in het stopcontact en begin mokkend de bonen te malen. Ik kijk Bialetti nogmaals aan en zie haar smachtende waterreservoir opgewonden glanzen. Ik schroef haar open en gooi de versgemalen bonen op haar onderste filter. Om haar nog een keer op de kast te krijgen wacht ik net te lang om haar op het vuur te gooien. Eenmaal daar is het een pruttelfestijn als nooit te voren. De bonen en het water zijn verwikkeld in een heet koffiespel. De ruimte is doorspekt van de geur van verse koffie. Het schuim dat langzaam uit de schacht van haar bovenste reservoir druipt meldt dat haar hoogtepunt in zicht is. Niet veel later stroomt de schacht over met het zwarte goud. Ik haal haar nog licht napruttelend van het vuur en wikkel haar hete behuizing in een vochtige doek. Ze kijkt me nog eenmaal glimlachend aan als ik de koffie tot mij neem.

Afbeelding van: Those precious wasted moments...

Utrecht Koffie Jam 9 oktober.

Ja, dames en heren. 9 oktober vind er in de Coffee Company te Utrecht Centrum de 2e Utrechtse Koffie Jam plaats. Vanaf 20.00.
Wil je zien wat voor hals ik in het echt ben moet je geduld hebben, want ik ben bij aanvang nog in Arnhem te vinden.

Equito is terug!

De regen die de gehele week al neerdaalt kan me niet bekoren. Ik ben nou eenmaal geen groot fan van de herfst. De geuren die loskomen als de bladeren vallen zijn erg lekker, dezelfde bladeren zijn ook mooi gekleurd, maar ik word altijd zo moe van de herfst. Veel regen, ondefinieerbare temperaturen, gebrek aan zon, van mij hoeft het niet. Al is het deze herfst misschien anders. De herfst is wel uitermate geschikt voor koffie na een zowel druilerige als winderige dag. Ik zie het wel zitten om me op te warmen bij een goed bakje zwart. Ik voorzie een voorspoedige koffieherfst.

Deze week was ook voorspoedig koffiegewijs. Ik heb 2 koffies gedronken die ik nog niet eerder hd gedronken, een Keniaanse voor in mijn cafetiere to go - die overigens op volle toeren draait en ik er wel bij vaar - en een Bocca-koffie. Van de laatste moet ik nog achterhalen welk type het was, maar hij was flink zoet. Voor liefhebbers van zachte espresso is de Bocca wel aan te raden. De Keniaanse wordt omschreven door Brandmeester's als "vol, krachtig, kruidig en wijnachtig van smaak; de bijzondere (boterige) afdronk is full-bodied." Ik zal aankomende week eens goed opletten wat ik er qua smaak uit kan halen en of ik een vergelijking kan maken met de Sumatra.
Een oude bekende is ook weer teruggekeerd op het zwarte slagveld: Equito. Mijn favoriet voor in Bialetti. Uit alle bonen die ik kon kiezen was de keuze voor de wat zoetere varianten al aanzienlijk kleiner. Stoere vent die me tegenhoudt om nogmaals dezelfde bonen te kiezen!

Aankomend weekend zal ik voor het eerst gaan rotzooien met het espressoapparaat. Ik voel al een lichte spanning als ik naar de Gaggia Evolution kijk. De lichte glinstering in haar zachtplastieken behuizing geeft me een rilling van opwinding. Het moment van de waarheid komt wel naderbij, kan ik een goede espresso maken?

Photocoffee.

Een kleine doch aanzienlijk tijd geleden wees een klasgenoot (ik studeer fotografie) mij erop dat Canon thermosflessen heeft in de vorm van een lens. Een korte Google-sessie vertelde me dat Canon zelfs 2 modellen heeft. Een 70-200mm voor de grootverbruiker en een 24-105mm voor de iets minder zwartverslaafde.






































Zo kwam ik er ook achter Canons grootste concurrent dan ook maar aan de mokken is begonnen. Wederom een 70-200mm versie en een 24-70mm als kleiner model.





























Allemaal verkrijgbaar via: Canonmugs.

Lofzang.

Vandaag zat ik te bedenken wat ik nou zo gaaf vind aan koffie. Is het de smaak? De koffierush die je wakker en bezig houdt? Of de algehele verkrijgbaarheid ervan?
Ten eerste is de controlfreak in mij zo blij als een kind. Koffie is voor mijn gevoel een van de weinige producten waarin je ontzettend veel zelf in de hand hebt. Je kunt het echt zo dwaas maken als je wilt. Sowieso is de hoeveelheid verschillende zetmethoden waaruit je kan kiezen om tot het zwarte goedje te komen groot, heel groot. Daarnaast het aanbod dat een goede koffiewinkel aan bijvoorbeeld bonen of accesoires verschaft, die is enorm. Vervolgens kun je nog zelf bepalen of je het laat malen of dat je het zelf doet. Die geur, mensen, die geur, holy shit. Per zetmethode kun je zelf een heleboel tweaken om tot je eigen smaak te komen.
Het enige dat lastig te achterhalen is waar je bonen precies vandaan komen en of ze wel 'eerlijk' zijn gebrandt. Daar komt ook het tweede punt tevoorschijn wat voor jezelf een stuk lastiger is: het branden van de bonen.
Ik kan thuis nu kiezen uit 4 verschillende zetmethoden met allemaal een ander resultaat. Dat een goed dat kan bieden vind ik te gek. Naast de verscheidenheid van koffie vind ik de koffiebar een gaaf fenomeen. Daar waar alle bedrijven reclamecampagnes starten over 'persoonlijk vertrouwen' en rare fratsen uithalen om maar geld uit je te trekken is de koffiebar een fijne plek om naar toe te gaan. Kennis van zaken, je aankijken tijdens het helpen, vragen of alles naar wens is, dat kom je niet zo vaak tegen. In het geval Brandmeesters gaat het zover dat ze ook benieuwd zijn naar schoolprojecten, muziek, vrouwen en nog veel meer, ook buiten de koffiebar om.
En daar is een derde punt wat ik te gek vind aan koffie. Als je eenmaal enigszins interesse begint te tonen in koffie en je gaat op zoek kom je een berg medeliefhebbers tegen, van simpele drinkers tot hardcore barista's, die elkaar spontaan enthousiasmeren om weer eens iets nieuws te proberen of om je te vertellen waar je heen moet. Met allemaal een collectief doel: ultieme koffie drinken. Die drang naar kwaliteit is iets wat je niet heel veel ziet in de hele wereld.

Genoeg lof gezongen, ik hoor geen koffie pruttelen.

All hail the espresso evolution!

Een ware evolutie is aan de gang. Die van filterkoffie naar Bialetti heeft al plaatsgevonden. De evolutie van schoolautomaatkoffie naar cafetiere is in volle gang, het gewenningsproces van de stroperige Bialetti naar een wat subtielere, dunnere smaak van de to go-pot heeft een korte periode geduurd.
En nu vind er wederom een evolutie plaats. De Philips bonenmaler gaat nu zijn gebreken tonen, want ik pik over een kleine 2 uur het apparaat van de foto op. Een heus espressoapparaat. De Philips maalt helaas niet gelijkmatig genoeg om hiervoor zijn werk te blijven doen.

Goed, een espressoapparaat dus. Een Gaggia Evolution. De schoonheidsprijs zal ze niet winnen, maar een gegeven paard stinkt uit z'n bek derhalve hou ik mijn ogen dan ook wijselijk uit zijn gelaat. Daarnaast zijn willekeurige rappers ook niet met een Rolls Royce begonnen. Dergelijke apparatuur schaf ik wel aan als ik groot ben. Vooralsnog kan ik niet wachten om hier mee aan de slag te gaan!

De volgende aankoop zal een nieuwe maler betreffen ben ik bang...

Luister naar: Whirl-Distressor

Koffiepunx #3: Lagwagon.

Ik ben geen bijster groot Lagwagonfan, maar dit nummer kan ik niet zomaar aan me voorbij laten gaan:

Lagwagon - Mr. Coffee

Morning has broken
Mr. Coffee has spoken
The familiar wake-up call
sings to my ears
I wake with a shrug
To the floor with a thud
Where in this hellhole is my coffee mug?
I can now face the day
on legal speed (The American way)
I'm sketching
I'm seizing
I'm spazing
I'm shaking
I can not stop spilling on my brand new shirt
I-I-I'm wired
I'm so inspired
I drank the entire pot
so off to work
Here I come to save the day
on legal speed (The American way)
Drinking coffee
I drink coffee
Drinking coffee everyday

Link: Lagwagon-Mr. Coffee

Nespresso vs. Bodum.

Bodum, de bouwer van mijn verse onderwegkoffiemaker heeft eerder dit jaar deze reclamespot gemaakt. Toentertijd ging er het gerucht op een paar fora dat het niet zou duren eer Nespresso Bodum aan zou klagen. Of dit ook daadwerkelijk is gebeurd kan ik helaas (nog) niet vinden. Ik vind het in ieder geval een mooie sneer.