Eerste espresso ooit.

Lichtelijk zenuwachtig heb ik me dan toch eindelijk gestort op mijn Gaggia-machine. Op het apparaat zijn 3 knoppen: een aan/uitknop, een maak koffie-knop en schuimknop. Omdat het al minstens een maand geleden was dat ik het apparaat kreeg uitgelegd wist niet meer precies wat ik moest doen, maar zoveel kan er dan ook niet misgaan met 3 knoppen en waarvan ik er 1 nog niet gebruik. Ik wil namelijk eerst goede espresso's maken voordat ik aan cappuccino's begin.

Goed. De eerste fout die ik meteen maakte was het apparaat aanzetten zonder water erin, al was dat vrij snel opgelost natuurlijk. Ik kon me vaag iets herinneren dat er een lampje aan, of juist uit, moest gaan als het water was verhit. Prima. Ik gooi het portafilter vol, tamper de hele boel aan en draai het portafilter heel stoer een keer rond om de overbodige koffie ervan af te laten vallen. Uiteraard viel het gehele portafilter leeg...

Opnieuw vullen dus. Opnieuw tamperen, iets harder drukken dit keer. Ik veeg dit keer ook maar de koffie weg, en blaas het een en ander van het portafilter af. Niet precies wetende of het lampje nu aan of uit moest zijn, draai ik het portafilter onder het apparaat en druk op de koffieknop. Eureka! Er komt zwart spul uit. In 10 seconden. Cremalaag? Welke cremalaag?

Na een prima cremalaag en een gore smaak, te dunne ellende, verbrande ellende, vieze ellende, lukte het dan bij poging 7 een stroperige substantie uit het portafilter te laten komen die geleidelijk aan een stroompje vormde. Na relatief nauwkeurig meegeteld te hebben, begon het stroompje af te nemen en na ongeveer 25 seconden had ik een mok met espresso. Met cremalaag. Met een fijne geur. Alleen die mok. Niet te doen. Ik heb helemaal geen espressokopjes, dus het ziet er allemaal tamelijk ielig uit.

Maar ach, mijn eerste espresso is een feit. Hij smaakte goed, niet zuur, niet bitter, niet verbrand, geen troep onderin, met een dikke cremalaag die niet uit elkaar viel. Wat me opviel is dat wanneer de espresso goed is, je dat meteen kunt merken. De smaak is ineens zoveel beter dan wanneer het een net-niet bakje is.

Goed, nu nog espressokopjes scoren...

3 boys, 4 cups.

Nee, dit is geen bewerking van de vuiligheden die het fenomeen Internet de wereld te bieden heeft en waarbij het televisietoestel met het schaamrood op de kaken een zielig koorknaapje lijkt. (Ik ben benieuwd wat het internet is, als de TV de 'het oog van de duivel' al heeft...)

Nee, toen ik vanmorgen Brandmeester's in liep, zoals gewoonlijk nietsvermoedend, werd ik onthaald met een gebrek aan gejuich, maar wel met de mededeling of ik mee wilde 'cuppen'. Ook dit klinkt als een vieze term in de oren, maar niets is minder waar. Cuppen is gewoonweg het proeven van koffies doormiddel van lepelen, slurpen en spugen om er achter te komen hoe hetgeen je aan de klanten biedt echt smaakt. Het enige dat ook maar in de buurt komt van vuiligheid is dat we proeflepel in dezelfde spoelbeker spoelden en zodoende toch indirect hebben toch wat speeksel hebben uit kunnen wisselen. Heer-lijk.

Het ging om de volgende bonen:

-Bocca Yirgacheffe Unwashed

-Capao Square Mile

-Bolivia El Stino

-Nicaragua Los Placeres Maragogype

Het probleem dat ik nu al heb is dat ik niet alle smaken me nog voor de geest kan halen. Niet omdat het vies was, maar omdat er 2 boven uitstaken. De een positief, de ander wat minder. De Bocca was zodanig fruitig dat voor mij de lol er af was, meer fruit dan koffie. De Capao Square Mile daarentegen was erg lekker, al weet ik niet precies wat ik geproefd heb. Hij was zoet, maar zonder fruitsmaak, een beetje honingachtig, maar ook weer niet... Van de Nicaragua kan ik me herinneren dat hij ook fruitig was, maar nog wel daadwerkelijk naar koffie smaakte. Van de Bolivia kan ik me eerlijk gezegd niks meer herinneren, jammer maar helaas.

Leuk om eens te doen, al kan ik me voorstellen dat je ook echt draken van koffies tegen zal komen. En ik vraag me af dat wanneer je echt uitgebreid gaat proeven, wat je dan nog van de smaak zult proeven. Of er moet het een en ander aan tijd, of goed spoelen met water, tussen zitten.

Luister naar: NEGATIVE APPROACH

(Afbeelding van Angelo Brandmeester's Facebook gejat, in actie tijdens een cuppingsessie bij Caffenation in Antwerpen)

Herfst.

Herfst. Als ik tijdens mijn alles behalve vaste etenstijd naar buiten kijk is het al haast donker. Richting het oosten is een plukje sterren aan een heldere hemel, kijk ik naar het westen bedekken zwaarmoedige regenwolken die heldere hemel alweer met hun nattigheid. Herfst, overduidelijk. De treurnis is weder gekeerd. Het zomerpak kan weer de kast in, wachtend op warmere tijden. De straalkachel, die door een getekend snorretje en vetkuif liefkozend tot Adolf Heatler is geridderd, straalkachelt alle luchtvochtigheid de kamer uit. Het zijn gure tijden, maar hoe onbemind deze tijden ook aanvoelen, het is een prachtige tijd om in de weer te zijn met het zwarte wonder. De Brasilia uit de cafetiere smaakt echt fantastisch. Met een licht genoegen bestijg ik mijn bank. Herfst, het blijkt ook deze ochtend wel weer. Het opstaan wordt tamelijk bemoeilijkt door het diepe slapen, ik heb het gevoel dat het kussen mijn hoofd heeft verzwolgen. Een douche werkt de vastgekoekte laag slaap uit mijn ogen. Eenmaal in de keuken beland, begin ik de dagelijks zwarte routine. Als Bialetti eenmaal op het vuur rust, staar ik door het raam naar buiten. Het moment tussen haar rituele verbranding en tot ze er klaar mee is is altijd een vreemd moment van rust. De gradatieloze grijze lucht geeft niets om mijn blik. Dan niet. Ik verlang naar mijn fiets, hoe zeer ik het haat om door de regen heen te moeten trappen. Nu hij kapot is moet ik mijn reizen afleggen tussen de klamme chagrijnige massa in treinen en bussen. De enige chagrijnige kop die me aanstaat is die ik in de spiegel zie als ik iets zoek om mijn bril mee schoon te maken na de barre fietstocht. Ik schrik wakker uit mijn dagdroom en zie dat Bialetti gelukzalig aan het pruttelen is. Met een kleine lach neem ik d'r mee naar haar laatste toevluchtsoord.

Koffiepunx #4: New Bruises.

Ik zag bij R'R fest in Venlo een singel (ja, een dingel, die van vinyl!) staan van de band New Bruises. Ik kende de band niet, maar op de voorkant prijkte een koffiemok. Dit kon ik natuurlijk niet aan me voorbij laten gaan, en zodoende kwam ik erachter dat er ook koffie in de titel voorkwam. Het nummer zelf gaat verder (helaas) niet over koffie.

New Bruises-Coffee with a side of confrontation, please.

3 AM, I'm not sleeping
Cold shakes, my ears are ringing
From loud music and caffeine late last night

Hazy night, ambitious yearning
Stale trash and streetlights burning
Wasted hours and tired sound lost sight

Through my thoughts I'm sifting
My fears keep slowly drifting
The windows open with no breeze in here

Seven years just shattered
Smashed like a broken mirror
Pieced back together this is still unclear

You know I never wanted, you know I never wanted anything
I never asked for more
You know I never wanted, you know I never wanted anything
I never asked for more
I was walking around couldn't hear a sound I was walking around
But I'll tell you
I was walking around couldn't hear a sound I was walking.

Het is alleen zonde dat ik het nummer niet online kan vinden.

Latte Machiato-galore.

Er is me gevraagd eens een relaas te schrijven over de hoge verkoop van Latte Macchiato's. Ik moest zelf opzoeken hoe een dergelijke versnapering eigenlijk in elkaar stak. Ik wist dat er veel melk in zat, maar dat het zoveel was en dat de espresso als het ware de melk bevlekt was mij een raadsel.
Ik weet niet zo goed welk relaas ik hier op los moet laten. Ik vind het niet echt met koffie te maken hebben, want de nadruk ligt op de melk. En de cappuccino dan, hoor ik U zeggen? Nee, bij het melkschuim in een cappuccino komt, mits goed bereid, de smaak van de koffie anders tot zijn recht. Het schuim moet precies de goede dikte hebben, de temperatuur moet op orde zijn, en het moet uiteraard NIET op je koffie gelepeld worden, verdomme!
Ik hou liever een relaas over de grote hoeveelheid tenten waar een goed espressoapparaat aanwezig is, maar waar het personeel zijn onkunde verspreid alsof het een kwaadaardig gezwel is. De doffe ellende die tentoongesteld word aan je smaakpapillen is vaak zodanig erbarmelijk dat de tranen je spontaan in de ogen schieten. En dat is niet van vreugde.
Ik ga in steden die ik wat betreft koffie niet ken vaak op zoek naar de plaats om te zijn voor koffie. Internet is hier al een grote hulp bij, maar vaak vang ik toch bot. Zo is er in Tilburg een tent die "The Coffee club" heet, en het apparaat zag er goed uit, dus ik had wel goede hoop. Maar mijn god, wat een misselijkmakend bocht! Dunne troep zonder de voor espresso kenmerkende cremalaag en verbrand van smaak. Mijden als de zwarte pest, die tent. Al zijn de broodjes er wel lekker.
Ik krijg vaak het gevoel dat veel horeca-ondernemers denken dat de aanschaf van een duur apparaat voldoende is om goede koffie te maken, maar dat is gewoon niet waar. Uiteindelijk is het niet moeilijk, maar je moet wel het een en ander weten wat betreft timing, temperatuur en maling van bonen. Dan is het gewoon een goed aantal keer doen en je hebt in ieder geval een goede espresso.

PS: Ik wil niet de elitaire koffielul uithangen, maar het is gewoon waar dat er veel bedrijven zijn waar de koffie gewoon niet te drinken is. Je drinkt toch ook geen lauw bier zonder schuimkraag in een vies glas in een kroeg?

Luister naar RVIVR, die afgelopen donderdag een erg goede show weggaven.

This was Europe, Burundi Burombi Bururi.

Na een fantastisch weekend vol herrie, lekker eten, weinig slaap en een krokodilwolfvos in schijngevecht met een tevreden plasbeer, moest het maar weer eens tijd worden om koffie te drinken. Ik heb namelijk de Utrecht Koffie Jam #2 moeten missen, met alle schandalen die naar mij hoofd zijn gesmeten van dien. Dus een soortement van rectificatie was wel op zijn plaats, grote liefde Punk kreeg dit keer voorrang en die liefde is nog net iets groter dan die voor de koffie.

Het was zaterdag puur genieten als het gaat om harde muziek. 'This is Europe Fest' was het festijn, de Willemeen in Arnhem de plaats. Een stuk of 12 bands voor een luttel bedrag van 10euro. Kom op. This is Europe is ontstaat uit de hoeveelheid kutbands die de Verenigde Staten naar Europa exporteert om hier hun ellende tentoon te stellen. De organisatoren geloofden dit allemaal wel, dus ging men af op de Europese kwaliteit. En die was aanwezig. Ik trok bij lange na niet alle bands even goed. Maar er was wel sprake van 'goed spul' bij elke band. Bij vlagen stond de zaal weer op z'n dak, werd er nog iets maatschappelijks aangeleerd en Brabands skonste No Turning Back vermeldde nog even dat de Europese scene het coolst is. Helaas drukt dit zich niet altijd even goed uit in opkomst en sfeer, maar als je dan R'R fest van 2 weken geleden en dit ziet, dan is er niet veel te klagen.

Onderweg naar Brandmeester's gaf mijn fiets de moed al op door de ketting te laten breken, dus dat beloofde niet veel goeds. Daar ik verwachtte een schandpaal en kisten met rotte SP'ers aan te treffen lachde het geluk mij toe. Ik moest in al mijn haast de Caffenation Roast of the week drinken. Het etiket draagt de naam 'Burundi burombi bururi'. Euhm, ja. Geen idee wat ik over de achtergrond moet zeggen, behalve dan dat deze bonen uit Burundi komen. Wederom was dit een koffie om weer U tegen te zeggen. Een volle smaak alsof je net een halve liter naar binnen hebt staan kantelen en het fruitige bessensmaak sloeg je om de oren. Mijn o zo gehate maandag was ineens een stuk zonniger. Als ik mij niet vergis wil Caffenation deze bonen gebruiken voor bij 'De gouden portafilter'. Nou, ik ben voorstander. Fantastisch lekkere koffie.

Luister naar Deal With It.

Intelligentsia Kenya Thiriku deel 2.

En dan loop je nietsvermoedend de koffiebar binnen om vervolgens de Aeropress-variant van de Intelligentsia te mogen proberen. Daar ik gisteren al vond dat het de beste koffie ooit was is ie nog lekkerder uit een Aeropress. De, om in SBS6-termen te spreken, smaaksensatie die vrij kwam is nog groter dan bij de espresso van gisteren. Al kreeg ik dit pas door toen Martijn Brandmeester me vertelde dat je als je de koffie in je mond hebt je moet slurpen. Ik vond dat altijd maar een rare handeling, totdat ik het dus vandaag eens zelf probeerde. Ik proefde ineens zwarte bessen en niet zo'n beetje ook! Ook was er een lichte aardesmaak te ontdekken.

Ondertussen zaten we met 4 liefhebbers aan een tafel en werd de cafetiere tevoorschijn gehaald om de Intelligentsia hier ook maar mee onder handen te nemen. Nog iets zachter dan met de Aeropress, en ook nu was er weer een andere smaak te ontdekken, al heb ik deze niet echt kunnen plaatsen.

Goed, nu is het toch echt tijd om weer aan mijn essay te gaan schrijven...

Luister naar: Title Fight.

Intelligentsia Kenya Thiriku.

Single origin Intelligentsia Kenya Thiriku. Een hele mond vol. Maar verdomme nog aan toe, dit is denk ik wel de lekkerste koffie die ik ooit heb gehad! Al is mijn smaakcollectie nog niet heel groot.
De verpakking vertelt het volgende:

"Boasting an effervescent mouthfeel, the acidity sits as marmalade and lime. Rhubarb, peach and blackberries confidently create the cup while an underbelly of dark chocolate and fig bars anchor the acidity. A certain aspect of winyness surfaces with cooling, adding dimension and complexity. The finish is clean and punctuated with hints of spiced rum."







Nu kan ik best aardig Engels, maar ik moest toch even opzoeken wat 'effervescent' betekend:

effervescent (comparative more effervescent, superlative most effervescent)

1. (of a liquid) Giving off bubbles; fizzy.
2. Vivacious and enthusiastic.

Hiernaast is het ook nog eens een 'single origin coffee'. Een tot dan toe voor mij onbekende term, maar ik kon wel raden wat dat inhield. En na een Googlesessie bleek dan ook dat het koffie is van één gegrafische afkomst. Dit kan inhouden dat het van één plantage komt of dat het een specifieke verzameling bonen is uit één land. En in dit geval is volgens mij sprake van een plantage. Veel puurder dan dit wordt het haast niet.

Fijn dat dat allemaal uit de weg is, maar die omschrijving is voor mij in ieder geval te hoog gegrepen om allemaal terug te kunnen proeven. De geur beloofde in ieder geval veel goeds, de perzik en de chocolade waren zeker te ruiken. Wat ik kan vertellen over de smaak is dat ie erg zoet is, het is niet zo'n heftig pittige espresso. Hij is best een soort zacht van smaak, maar je proeft wel ontzettend veel. Verder is er duidelijk een fruitige tint terug te vinden. Die rummige nasmaak heb ik gek genoeg serieus geproefd, dat had ik niet verwacht van tevoren.

Mocht je het kunnen vinden, het zal geen Roodmerk zijn wat betreft prijs. Het wordt op de Intelligentsia-site aangeboden voor $29. Ik zou het doen. Ik had vandaag geluk dat ik op de juiste plaatst op de juiste tijd was, iemand kwam Brandmeester's binnenlopen met bovenstaande zak.

No death after decaf.

Omdat ik de term 'death before decaf' nogal eens rondgestrooid over het wijde web zie worden wilde ik caffeinevrije koffie weleens proberen. Ik ga er natuurlijk niet dood van (uhuhuhuh.) Brandmeester's Utrecht was weer de "space to taste". De blik van Angelo Brandmeester sprak boekdelen, ook na mijn uitleg, maar ik ben eigenlijk wel een fervent voorstander van het 'niet geprobeerd, niet zeuren' principe. Al ben ik daar redelijk kortzichtig in soms, maar dat terzijde.
Goed, qua uiterlijk vertoon is een decaf hetzelfde als echte koffie. Dat is in ieder geval een goede start. Qua geur verschilt het ook niet bijster veel. Maar qua smaak vond ik het maar heel vreemd.
Denk je in dat je een normale espresso voor je hebt staan. Na een korte nacht en een boel tegenwind op de fiets waar je, net ultiem gestijlde, kapsel volledig is verwoest. Onderweg kreeg je uiteraard de lekke band waar je niet op zit te wachten en je verlangen naar koffie is onderhand van megalomane proporties. Dus de espresso die je is voorgeschoteld is een bijzonder kort leven beschoren. Je slurpt haar voorzichtig naar binnen, met angst voor een verbrande tong, en ontdekt dat ze anders smaakt dan anders. De volle, ronde en de, afhankelijk van je boonsoort, zoete smaak lijkt ergens verloren te zijn gegaan. Het zal wel aan je bui liggen...10 seconden later besef dat je 'Instant Energyboost'™ ook wegblijft. De nasmaak is ook behoorlijk gauw verdwenen en even vraag je je af of je nou wel een bakje espresso naar binnen hebt staan gieten. Je ontdekt dat het decaf was en je fronst een keer goed.
Zo heb ik het 'ervaren' met als groot verschil dat ik van tevoren wist dat ik het ging drinken. Het is het net niet, het heeft alle karakteristieken van koffie, maar juist niet dat wat espresso zo lekker en typisch maakt. Ik kreeg het gevoel gevoelloos te zijn geworden voor koffie, ik vind namelijk die kleine 'coffeerush' erg fijn (niet die dat je gaat trillen en dat je je concentratievermogen voor je ogen van je tafel ziet donderen.)

O ja, mocht je van zoete espresso houden dan is de Bocca Gusta echt een aanrader. Ook Bialetti is er blij mee.

Luister naar: Iron Chic

De blonde pater en statistieken.

Ik kan met enige blijheid in mijn koffiehart zeggen dat Nijmegen een tent heeft waarbij ze lekkere koffie zetten: De Blonde Pater (Houtstraat 62). Het is geen koffiebar, maar ze hebben een barista in dienst die toch het een en ander aan leuke latte art in elkaar knutselt. Ik kon helaas alleen zo gauw niet achterhalen wat voor koffie ze schonken. Daarnaast zag het eten er ook echt heel goed uit, daar ik geen honger had ben ik er niet aan begonnen, dus wat betreft smaak moet ik helaas nog achterblijven.

Tijdens het typen van bovenstaand stukje viel me ineens het kopje 'statistieken' op. Geen idee waarom het me nooit eerder is opgevallen, maar ik was uiteraard benieuwd naar wie er allemaal deze ongein leest. Dat Nederlanders en Belgen het lezen vond ik logisch. Ik ken ook een stel Nederlandse allochtonen in onder andere Engeland, Amerika en Frankrijk. Maar dat er een Pool, een Luxemburger en een Zweed zijn die regelmatig mijn blog bezoeken verbaasde me toch wel enigszins. Of mensen moeten zo gek zijn dat ze op vakantie maar eens besluiten om eens te zien wat ik te vertellen heb. Mafkezen.