Luxeproduct.

'Koffie dreigt luxeproduct te worden'

(Novum) - Koffie dreigt de komende jaren een luxeproduct te worden. De prijzen ervan blijven stijgen omdat inwoners van producerende landen zelf steeds meer koffie gaan drinken en oogsten tegenvallen door het veranderende klimaat.

Eind vorige week steeg de beursprijs voor een kilo koffie naar ruim drie dollar, de hoogste prijs in dertig jaar. Die prijs blijft voorlopig stijgen, stelt eigenaresse van koffiebranderij Fascino Lieke Hanssen donderdag in het Nederlands Dagblad.

Volgens Hanssen wordt het aanbod steeds kleiner, terwijl de vraag juist stijgt. "Er blijft minder over voor export doordat inwoners van landen die koffie produceren steeds meer koffie drinken. Ook vallen oogsten tegen. Dat drijft de prijzen omhoog."

Bovendien gaat Colombia, een van de belangrijkste koffieproducerende landen, oude koffiestruiken vervangen voor nieuwe. Een nieuwe plant levert echter pas na drie tot vijf jaar een goede oogst. Het duurt dus nog een paar jaar voor de productie in dat land weer op peil is.

Koffie is na olie het belangrijkste handelsproduct van de wereld. In tachtig landen leveren 25 miljoen boeren van de opbrengst van hun koffieoogst. Ze pikken volgens Hanssen maar een klein graantje mee van de prijsstijgingen. De meeste winst komt terecht bij tussenhandelaren.

Nederlanders behoren tot de grootste koffiedrinkers van de wereld met een consumptie van ruim zeven kilo per jaar. Dat komt neer op ruim drie kopjes per dag. Wereldwijd groeit de koffieconsumptie jaarlijks gemiddeld met bijna twee procent.

Bron: nieuws.nl

Hallo, wereld.

Groezrock.

En toen was het zover. Belgisch punkfestival Groezrock stond voor de deur. Ik gromde nog dat ie rustig aan moest kloppen want het was nog niet zo laat, verdomme nog aan toe. Als een enthousiast kind dat zijn 20 jaar bestaan viert drukte hij me voor de deuringang weg en begon spontaan al mijn spullen in de blauwe Toyota te pakken. Ik krabde nog aan mijn zak, gaapte nogmaals en besloot nog niet helemaal te begrijpen wat er aan de hand was. Ik haalde mijn schouders op en zette de koffiemachine aan. Langzamerhand begon het door te dringen; ik moest vandaag naar België om badkuipen bier te drinken en smoskes te eten. Prima, maar dat is nog geen excuus om mijn ochtend zo ruw te verstoren! Het ADHD-kind bedaarde en liet me zelf mijn spullen inpakken. Bier. Voordat de medepassagiers überhaupt in waren gestapt ging de eerste, nog kouwe halve liter de slokdarm in. Goed. Tijd voor herrie!

De tent stond. Het bier werd genuttigd en het duurde nog even voordat de uit het in principe niets georganiseerde akoestische punkoptreden op de camping stond gepland. Wat mij betreft een hoogtepunt, omdat er niets zo cool is als zelf dingen opzetten. Er was niet echt sprake van bands, maar de een na de ander pikte de gitaar op om nur hits te spelen waarbij het publiek van een man of 50 dicht om heen stond en stond mee te schreeuwen. Een goed begin van het festival.

Met flink slaapgebrek was de dag dan eindelijk zover: festivaldag. Nog zat van de avond ervoor moest ik de Ramones (Teenage Bottlerocket) aanschouwen op een wat mij betreft nog onmenselijk tijdstip. Maar een prachtig optreden werd er weg gegeven. Een week of 2 geleden zag ik Dear Landlord en zij speelden vandaag ook en ook zij werden een instant hoogtepunt. En daar was het publiek het duidelijk mee eens, de stagedives stapelden elkaar op en er werd veelvuldig meegezongen. Er volgden nog genoeg leuke dingen hierna (waaronder andalouse saus, amai), maar voor veel bands vond ik het festival eigenlijk iets te groot. Totdat de Descendents speelden en een groot deel van Groezrock was zo blij als een kind. De heren die zo oud zijn als de here Jezus speelden nog steeds als de pubers van vroeger. Uiteraard moest hierna het koffiepot shirt aangeschaft worden. Na de bands moest er nog nagenoten worden met het nodige lauwe en koude bier, en het bleef nog lang onrustig in het Belgische land...

Nu, een paar dagen later ben ik eigenlijk nog steeds gaar. Tekenen van een goed festival dus.

Malawi Geisha Mzuzu.

The Village Coffee & music heetf nieuwe koffies binnen. De eerste die ik heb geproefd is de Malawi Geisha Mzuzu. Als eerste als espresso. Mijn god, alsof er een bom in je mond ontploft wat betreft de smaak. Die 'buttery chocolate' is heel duidelijk aanwezig. Ik heb ook het idee dat het ergens naar rabarber smaakt; een soort groenteachtige zoetheid. De kaneel is er in de nasmaak te proeven. Een nasmaak die oneindig lang blijft hangen, een beetje alsof je stroop hebt gegeten en je mond je dat naar een half uur nog steeds helpt herinneren dat dat zo is.

Nu heb ik een Clever variant voor mijn neus staan. Een flink zoete grondsmaak komt me meteen tegemoet. Hierbij komt de vanille ineens veel beter tot zijn recht. De chocola verdwijnt hierdoor iets meer naar de achtergrond. Wat ik wat de nasmaak moet vinden...ik heb geen idee, de vanille blijft hangen maar ik vind het niet de meest aangename nasmaak. Ik prefereer de espresso.

33 coffees.

Op de Facebookpagina van The Village kwam ik het volgende tegen: 33 coffees. Simpel gezegd: het is een klein notitieboekje waarin je een korte beschrijving kunt geven van A tot Z. Van brander tot zetmethode tot een 'tastewheel' waarin je de mate van bijvoorbeeld zoetheid kunt geven. Je kunt eigenlijk uitgebreid iets heel kleins zeggen.

5 euro bij The Village Coffee & Music.

Caffe Barista, Utrecht.

Een tijdje geleden heb ik iets geschreven over een van de koffies van Caffe Barista die ik niet erg lekker vond, maar ik had de bewuste koffie niet gedronken in de bar zelf. Tijd voor een bezoek want een (relatief) nieuwe bar moet getest worden natuurlijk. Van de buitenkant lijkt het echt een heel kleine winkel, maar eenmaal binnen blijkt het effectiever en ruimer ingericht dan op het eerste oog lijkt. Caffe Barista richt zich op de thuiskoffiekoningen met wat meer ervaring. Daarnaast staat er het een en ander aan verschillende apparaten die kan voorzien in de zetmethode waaraan je op dat moment behoefte hebt. Eigenaar Frans schotelde mij een Costa Rica Tarrazu (als ik het goed heb onthouden) voor nadat hij me vroeg waar ik van hou. Daar hou ik wel van. Toen hij aan de slag ging keek ik eens in het rond, in de krappe ruimte is er ruimte voor 1 tafeltje en een hangplek in de andere hoek. Ik zou er naar toe gaan voor de meeneemkoffies omdat de ruimte niet toelaat om er rustig te kunnen zitten.

Ik gaf aan dat ik van zoete espresso's hou en die kreeg ik dan ook. Een fruitig zoete espresso. Als je het zou vergelijken met Afrikaanse espresso's die vaak heel zacht zijn is deze vrij scherp. Tevens is de Tarrazu niet heel stroperig, maar een soort fris. Het wordt omschreven als clean, en dat ka ik beamen al kan ik niet precies uitleggen waarom dat zo is. Een licht fruitige nasmaak die lang blijft hangen is hetgeen ik proef toen ik de deur uitstapte.

Caffenation Zambia AAA Munali.

Mijn nieuwe woonkamer The village heeft nieuwe koffies. En de Zambia AAA is de eerste die geproefd heb in een Clever Coffee Dripper. Dit is na een week open nu al mijn favoriete zetmethode, het ding produceert altijd subtiele zachte koffies. En dat prefereer ik uiteindelijk toch over een espresso. Deze koffie zou ik de hele dag door kunnen drinken zonder meteen met een maagzweer in bed te eindigen.

Goed, de Zambia. Gebrand Met het deksel van de dripper is het eerste dat ik ruik de groenteboer. Tomaten vooral. De smaak sluit hier heel goed bij op aan; aards en lichtzurig. De smaak eindigt een soort lichtbitter. De er blijft ook een prettige nasmaak hangen, al kan ik die niet geheel duiden, maar het is een beetje alsof je hele pure chocolade hebt gehad. Het is wat bitter, maar het is niet vervelend. Would drink again.

Ceremony.

'Onkruid vergaat niet' vertelde mijn moeder aan de telefoon ruim 2 jaar geleden. En dat ze borstkanker had. Mijn gebrek aan emoties op dat moment vergeet ik nooit meer. Het tranendal ontstond later pas. Ik heb een kleine tijd rond gelopen met een dof gevoel in mijn hoofd, ik wist niet zo goed wat ik ermee aan moest. De kanker was nog in een vroeg stadium en het was allemaal niet dodelijk in principe. Ja, ammehoela, het is godverdomme wel kanker.

Een aantal jaar eerder heeft mijn pa ook al kanker gehad; huidkanker. In de puberteit had ik wel andere dingen aan mijn hoofd schijnbaar. Maar toen het breekpunt dan eindelijk was bereikt druppelde ook alle ellende met m'n pa naar buiten alsof het zweet was. De plaat die 2 jaar geleden voorzag in mijn behoefte was 'Still nothing moves you' van het Amerikaanse Ceremony. Er hangt op een of andere manier een heel nare sfeer op die plaat. Het paste perfect bij mijn toenmalige gevoel. De plaat is op wit vinyl geperst, dus ik weet niet zo goed wat voor kleur hij is geworden van het vele draaien ervan. Mijn hart sloeg op hol toen ik hoorde dat ze wat later naar mijn favoriete hardcoretempel Innocent (in Hengelo) zouden komen. Ik had ze het jaar ervoor ook gezien en daar ben ik een stuk tand bij kwijtgeraakt, dus ik had er al weer zin in. Ik was serieus weer eens zenuwachtig voor een concert. Niet in de minste plaats omdat ik met alle opgekropte angst, woede en machteloosheid zat die er ergens een keer uit moest komen. Hoe beter dan op de dansvloer tijdens de tour van de band die alle ellende enigszins weet te verzachten. Van de bands die ervoor speelden kan ik me vrij weinig herinneren. Toen de band begon te spelen ben ik begonnen met het duwen en trekken en stampen en met volle overgave schreeuwde ik net zo hard tot mijn stembanden het zo ongeveer begaven. Ik heb zelden zoveel spierpijn na een concert gehad, heerlijk. Op een gegeven moment speelden ze het nummer dat ik het meest luisterde en toen had ik het helemaal niet meer. Ik heb daar tijdens het duwen en trekken staan huilen als een malle, maar dat heeft waarschijnlijk niemand doorgehad, omdat de tranen werden bedekt door het gutsende zweet. Ondertussen bleef ik duwen en trekken tot ik echt niet meer kon. Het maakte me toch niet meer uit. Alle frustratie lag op de vloer tussen het uit handen geslagen bier en onder de voetstappen van de woedende menigte. Vanaf dat moment heb ik met een grote glimlach staan genieten van de rest van het optreden.

Mijn ouders leven allebei nog, al zei het met een gefacelifte wenkbrauw en een afgezette borst. Kanker is de personificatie van het kwaad, Ceremony voor mij de oplossing.

"Missing people that never went missing"-Ceremony, Dead moon California.

Afwachten.

Ik had eigenlijk een erg matige 1 april grap willen maken. Iets met een nieuwe Senseopad die daadwerkelijk lekker smaakte, en zelfs trekjes van een extreem goede koffie van 30 dollar die ik ooit heb gedronken, maar het is er volledig bij ingeschoten. Geen idee wat de precieze reden is geweest, maar er is een nieuwe drukte aangebroken; ik loop ineens stage. Na een wanhopige zoektocht waar bloed, zweet en tranen niet zijn gemeden wist ik eindelijk 2 plekken te bemachtigen. 2 plekken uit het niets. Tot zover dus de dagelijkse koffieroutine. Bij beide plekken is een van de eerste dingen die ik deed was het bekijken van de koffiemachine. Hobbydeformatie? Ik denk het wel. Ik scheet eigenlijk in mijn broek als het een Senseomachine zo blijken te zijn. Dit was niet het geval, een filterapparaat en een mokkapot. Ik vind het toch een fijn idee dat ik gerust een lekker bakkie kan drinken terwijl ik probeer te functioneren in de nieuwe omgeving. Een van de 2 begeleiders had zelfs een soort van angst dat ik het niet goed vond wat ze had staan en had bijna overwogen een tweedehands apparaat bij de kringloop te kopen. Dat ging toch wat ver.