Golden Coffee Box Panama Carmen single estate.

Terug in Nederland. Zelfde grijze lucht, zelfde windkracht, zelfde temperatuur. Nieuwe koffie. Ik mag in Nijmegen graag naar De Blonde Pater gaan vanwege de lekkere koffie, en omdat ze een wisselkoffie voor cafétiere hebben. Dit keer was het de Panama Carmen single estate van The Golden Coffee box. Ik ben niet altijd even overtuigd van hun koffies, maar sinds kort branden ze de koffies wat lichter en wat mij betreft is dat een goede keuze want de laatste koffies die ik van hen heb gehad waren allen lekker. Zo ook deze Panama Carmen. Ze kreeg het smaakprofiel caramel en zwarte bessen mee. Eerst proefde ik met name bessen, maar naarmate de koffie afkoelde smaakte hij meer naar caramel. Het nadeel van een cafétiere vind ik dat er altijd wat drab onderin je kop blijft zitten waardoor je een beetje moet opletten dat je dat niet achterover gooit. In dit geval was het zo dat hoe dichter ik bij de drab kwam, hoe fruitiger de koffie weer werd. Dit kwam de nasmaak erg ten goede.

De aankondiging van de nieuwe koffie komt altijd met een klein promotietekstje die de koffie uiteraard geheel de hemel in prijzen. Ik moet er vaak om lachen vanwege de retoriek. In dit geval stond er ook een stukje geschiedenis bij: 'En wie is Carmen? Carmen was Senora Carmen Franchesci die in de jaren '50 de eerste koffiestruiken op 1750m aanplantte.' Heb ik toch niet iets bijgeleerd.

Factory Girl, Berlijn.

Op de een na laatste dag kwamen we (in hetzelfde straatje waar Cupcake Berlin zit, die heerlijke cupcakes maken maar verschrikkelijke koffie) Factory Girl tegen. Daar waar de naam en hun visitekaartje me nog steeds tegenstaan was het een erg fijne plek om te zitten.

Het deed me licht denken aan The Village in Utrecht vanwege de gare muur en de tafels gemonteerd aan waterleidingen. De rest ook trouwens: enthousiast en kundig personeel en klein. Ze bieden ontbijt, sandwiches, tosti's en magnolia aan. We bestelden een broodje, die naast dat ie behoorlijk groot was ook nog eens bar weinig kostte. De barman vroeg of we hun specialiteit magnolia wilden proberen. Prima. Het bleek een soort tegenhanger van een cupcake te zijn gebaseerd op iets soortgelijks uit New York. Alleen in plaats van een mooi gestileerd taartje was het een drap dat met een flinke soeplepel op het bordje werd gekwakt. Maar dat is niet negatief, in tegendeel, de drap was een mix van deeg en koekjes door een soort beslag heen met in dit geval stukken chocolade. En echt heel, heel erg lekker. Naast chocolade was er ook een versie met banaan, kersennogiets en ik geloof zwarte bessen/chocola.

De proef was dusdanig lekker dat we een dag later zijn teruggegaan voor een groter bord en ik wilde eigenlijk ook wel de koffie proberen. De koffie was niet zo heel bijzonder, maar de beste man vroeg of wij hun naam wilden doorgeven, dus bij deze.

Impala Coffee, Berlijn.

Door een voormalig Berlijner liet ik me Impala Coffee aansmeren. Een all-girl koffiebar zoals een van de borden in de tent aangaf. Wederom een espressobar waar een brander in de winkel staat. Daarnaast was er een hele wand met verschillende bonen waar uit te kiezen valt voor thuis, want in de winkel zelf was er één maler die actief in gebruik was. Naast koffie was er, zoals het Duitsland betaamt, een breed scala aan kuchen en kouwe dranken. Ook hier bestelde ik een espresso en een cappuccino, die beiden erg lekker waren.

Voor de melkschuim ging het barmeisje in de weer met een lepel, geen idee wat ze er precies mee deed want ze schonk de melk gewoon het kopje in. Dit heb ik weleens vaker gezien dus wie kan me vertellen waar die lepel voor is, als ie niet wordt gebruikt om de melk mee te scheppen?

Impala Coffee

Pappelallee 1 (al zijn er nog 2 filialen in Berlijn)

http://www.impala-coffee.com/

Bonanza Coffee Heroes, Berlijn 2011.

Bonanza Coffee Heroes. Op mijn vorige trip naar Berlijn heb ik deze espressobar bezocht. Wat mij betreft betekende dat hij deze keer nogmaals bezocht diende te worden. En zo geschiedde. Er is niets veranderd: de muren zijn nog steeds onbedekte bakstenen. Er hangen wat lelijke foto's aan de muur. De winkel staat nog steeds vol met emmers en zakken koffie. Ik meen wel dat er dit keer 2 branders staan in plaats van 1. En er staan 2 miniscule tafeltjes met barkrukken bij. Buiten staan nog steeds de bankjes, waar nog steeds hetzelfde publiek zijn kont op liet plaatsnemen.

Een olijke Amerikaan in een te kort afgeknipte spijkerbroek was mijn barista. Ik bestelde een espresso. Een behoorlijk heftige fruitbom, het bleek een Ethiopië Misty Valley Single Estate. Vervolgens vroeg ik om een cappuccino waarbij de kort gebroekte Amerikaan me vroeg wat ik wilde. Hij maalde zelfs een klein beetje om me te laten ruiken wat het verschil tussen de Ethiopië en hun huidige espressoblend van een Ethioop en een Braziliaan waarvan ik spijtig genoeg de naam ben vergeten. Ik koos voor de laatste omdat ie volgens hem wat meer body zou hebben en daar ging ik dan maar in mee. En zo geschiedde. Ik vond hem erg lekker en besloot dan ook maar een zak koffie mee te nemen voor aan het thuisfront.

Mr. Pizza.

Berlijn. Bij een voormalige of toekomstige pizzeria liep ik tegen de volgende stickers aan en ik moest lachen.

Published with Blogger-droid v1.7.4

Koffie onbekend.

Op het moment van typen pruttelt de koffiemachine. Geen idee welke koffie erin zit. Het is een gouden zak van CoffeeXperts uit Enkhuizen. Gekregen. Geen afkomst. Geen branddatum. Ik heb me laten wijsmaken dat de koffie nog niet lang geleden is gebrand. Ik trok de zak open en de versheid bleek waarheid. Lichtgebrande koffie keek mij aan, nog verblind en versuft door het spontane licht. Na onzorgvuldig afmeten gooide ik ze in de Hario Skeleton grinder. Na enkele minuten wierp het gruis in de machine en is het dus wachten geblazen. Klaar.

Het resultaat viel me iets tegen. Mijn verwachtingen waren iets te hoog ben ik bang. De smaak was niet zo bijzonder, ik proefde nergens tonen van weetikveelwatvoorspul. Het was zwarte koffie, niet te bitter, niet zuur, niet flauw, niet pittig, niet fruitig. Het is een beetje alsof je in Hoog Catharijne loopt en je de muzak op de achtergrond hoort: niemand vindt het echt leuk, maar je zult ook niemand horen klagen. Het blijft ook niet hangen en eigenlijk wil je liever iets anders gaan doen.

Dit wil overigens niet zeggen dat CoffeeXperts alleen meuk maakt, toevallig deze zak was niet bijzonder.

Espresso Strietman.

Gisteren ontmoette ik Wouter Strietman in The Village. Wouter bouwt zelf espressomachines. Na een kort gesprek wat tamelijk interessant was vanwege zijn kritische houding raakte ik tamelijk benieuwd naar wat hij maakte. En ik moet zeggen: wow. Wat een mooie apparaat, die ES1.

Link: Espresso Strietman.

Vakantieparadijs.

Vol levensverachting baande ik mijn weg door 43 verkopers van dezelfde krant, 26 goede doelen en 1 smaaktest. De muziek in mijn oren verstomde hun stemmen, als ze me bij voorbaat al wilden aanspreken. Bij wiize van voorbereiding op mijn vakantie spendeer ik deze dinsdagochtend in een voorlopig nog zonnige koffiebar in Utrecht. Het is nog geen half 10. Mijn kop voelt aan als een met dons gevulde deurmat, mijn ogen weigeren alle medewerking. Er ligt een NRC next en een Volkswagenkrant voor mijn neus. Na mijn helse tocht door winkelparadijs Hoog Catharijne, moet het nieuws over de belabberde staat van de wereld me wel kunnen bekoren.
Ik krijg een espresso voorgeschoteld. Little Green Bag, de huisblend. Een nieuwe blend, wordt me enthousiast verteld. Ik vond de oude iets te zuur naar mijn smaak. 50% Brasil Daterra bruzzi, 50% Ethiopië Yirgacheffe. Minder zuur, iets bitterder, fruit. De zon brandt op mijn hoofd. Edith Piaff op de draaitafel. Mooi man, vakantie.

Published with Blogger-droid v1.7.2

Hey ho, let's go!

Vroeg in de ochtend, slaapkamer, laffe zon, veel wind. Met een kop Caffenation Tanzania Ngila Estate in mijn handen frons ik mijn wenkbrauwen. Ik heb nog nooit iets over de allergaafste band ooit geschreven. Niet alleen is het de allergaafste band ooit, het is ook nog eens mijn favoriete band. Ik frons nogmaals mijn wenkbrauwen. Ik neem nog een slok fruitige Afrikaan en krab aan mijn laffe haatbaard. Of iets wat daarvoor door moet gaan.

De Ramones. Ik weet niet waar ik moet beginnen. Mijn broer smeerde mij deze band aan toen ik nog op de basisschool zat. Ik kon er niet mee uit de voeten, maar ik ben 'Do you wanna dance?' nooit vergeten. En dat is notabene een cover van Bobby Freeman uit 1958. Op de middelbare school sloeg het noodlot toe, ik raakte aan de Ramones en dat is sindsdien nooit meer weggegaan. Sterker nog, het is erger geworden. Gelukkig raak je van muziek niet uitgemergeld, wat mijn lichte bierbuik dan ook bevestigd. De middelbare school werd afgesloten met een het thema Rock'n'roll, dat inhield dat we met 4 man als Ramones verkleed gingen. Ik moet hier nog ergens foto's van hebben....

Ik vind het uiterlijk vertoon prachtig: gare spijkerbroeken, leren jassen en een strak shirt. Ze zijn ook allemaal bepaald niet moeders mooiste en dat siert de band ook als je bekijkt dat alle bandjes vaak halve modellen zijn. Bij goede muziek is dat al minder vaak aan de orde. 3 akkoorden, geen solo's, simpele (doch erg strakke) drumpartijen spannen de kroon. Dit geldt ook voor de teksten, simpel en doeltreffend. Ik moet er vaak om lachen, maar ze zijn vaak wel een soort slim grappig. Ik vind zelf bijna alles goed, her en der zit er meuk tussen, maar alle albums hebben goede nummers.

De live platen zijn ook gaaf: 1000 nummers per set, 1,2,3,4! als eeuwig intro. Het moet ook feest zijn geweest: borden met HEY HO, LET'S GO! erop, spandoeken, alles. In totaal speelde de band 2263 optredens! Holy shit!

Er zijn een flinke hoeveelheid boeken uit waarin allerlei verhalen uitgespuwd worden. De mooiste vind ik nog wel over Johnny's leven voor de Ramones. Waar hij naar eigen zeggen in het leger heeft gezeten, terwijl een ander vertelt dat dit niet kan vanwege zijn toenmalige lange haar. Die vertelt vervolgens dat hij kapper was. Enzovoort. Joey en Johnny die ruziën om een vrouw, en vervolgens tijden niet met elkaar praten terwijl ze op tour zijn. Joey's droom om een nr. 1 hit te scoren die nooit komt, maar vervolgens pas beseffen hoe groot je bent nadat je opgenomen bent in de Rock'n'Roll Hall of Fame. Politieke verschillen in de band. Niet-rockstersterfgevallen. Het ene verhaal nog epischer dan de andere. Ik heb een dagtaak om alles te vertellen, daar wordt niemand blij van behalve ikzelf en nog een paar liefhebbers.

Vorig jaar bereikte mijn liefde voor de de band een nieuw hoogtepunt door het Ramonesmuseum in Berlijn te bezoeken. Een studentikoos hok volgepropt met allerlei memorabilia van broeken die de gitarist achterlieten, tot speldjes, zwembroeken, posters, DVD's, etcetera. Bedenk maar iets en er bestaat een kans dat er merchandise van was.

Tot mijn erg grote spijt heb ik de band nooit live kunnen zien omdat de band uit elkaar was voordat ik het gaaf ging vinden.

Je moet maar Googlen, dan vind je wel het een en ander om te lachen, om te huilen of om te bewonderen. Of hier kijken kan ook.

Gutenberg, Utrecht

Ik kom er nooit. Op de scholingswereld van de Uithof in Utrecht. Ik heb er niets te zoeken en het is ver weg. Maar ik hoor van veel mensen verhalen over koffiebar Gutenberg. Ik voorzag een of ander art deco gebouw met veel gelakt notenhout en koper, een geur van oude boeken en absurde machines. Maar het is een zwart vierkant. Niet lelijk. Ze schenken er Bocca koffie tegen nette prijzen. De dubbele espresso is er lekker en zag er mooi uit met zijn tijgervelletje. Maar wie legt me uit wat dat gedrocht van een kinderfoto daar doet? Wat een monsterlijk ding, serieus.

Published with Blogger-droid v1.7.2