Via Facebook zag ik een oproep voor crewleden voor een aantal festivals waar Independent Barista Wilco Admiraal zijn koffiekunsten zou vertonen. Ik wist hem te vertellen dat ik nagenoeg geen ervaring heb met espresso zetten, maar dat maakte hem niet uit. Met andere woorden: ik ging koffie leren zetten! Hoera! Op de dag des onheils, 2 juni, was het zover. Een zonnige, maar niet te warme dag, straalde ons tegemoet in het bos net buiten Soest. De koffiebar bestond uit 2 delen: een espressobar en het koffielab. Ik werd eerst gesitueerd in het koffielab alwaar ik in een labjas gestoken mijn 'cliënten' moest bestoken met het Psychologisch Koffie Consult. De uitkomst die volgde leverde vaak emotionele perikelen. Mensen wisten niet wat hen overkwam. Nou ja, mensen zijn vaak geen verse koffie gewend... en ikzelf? Ik heb een psychologisch slow coffee methode ondergaan. Ik ken ze nu bij wijze van spreken allemaal.
Vervolgens werd ik getransferd naar de espressobar. Een machine an sich is niet zo'n probleem, goed de koffie aanstampen, de juiste volgorde aanhouden en al gauw heb je al iets drinkbaars voor je neus. Maar het gaat om maalgraad, de versheid van de bonen, pre-infusie, overextractie, onderextractie, de lengte van de maaltijd, luchtvochtigheid, zuurgraad, bitterheid, voorkeur, smaak, etc. Allerlei filosofiën en theorie die ik niet allemaal heb onthouden, maar een begin is gemaakt. Met het koffiegedeelte dan. Melk, hetzelfde laken een pak: opgerekte eiwitten, scheikunde, scheef houden, walsen, alles. Goed, melk komt de volgende keer.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten