Join the Coffee Achievers!

In de jaren 80 van de vorige eeuw bestond er in Amerika de National Coffee Association. Deze beweging was er uiteraard op uit om de Amerikanen meer koffie te laten drinken. Een manier waarop ze dit wilden bereiken is de inzet van bekende mensen in reclamespotjes. Onder andere David Bowie en Kurt Vonnegut passeren de revue.

Youtube.

Top 10 muziek voor in de koffiebar.

In navolging van het Antwerp Barista blog presenteer ik een top 10 waarvan ik denk dat deze niet zal misstaan in een koffiebar. Ik kies voor 10 nummers in plaats van 10 cd's. Je mag er zelf een volgorde aan geven.

Ramones-I'm affected
Black Sabbath-War pigs
Bloc Party-Kreuzberg
Iggy Pop & The Stooges-Gimme Danger
Joy Division-New dawn fades
Whirl-Sandy
Band of horses-Is there a ghost?
Embrace-Dance of days
Killing Joke-Adorations
RVIVR-Change on me

Coffee jugend shirts.

Ik wil dit shirt laten drukken. Liefhebbers moeten een bericht achterlaten met maat, of mailen naar obikoenkenobi@hotmail.com

Edit: Senseo wordt decaf.

Fascino deel 3.

Vorige week ben ik begonnen aan de laatste zak die ik van mijn eerste bestelling van Fascino heb gekregen. De Espresso Emporio. De naam Emporio is wat mij betreft prima op zijn plaats, omdat het een vrij heftige espresso is. Redelijk bitter, maar ergens zwerft er een chocoladesmaak rond. Een erg dikke cremalaag die stug intact blijft ziet er chiq uit. Het is niet mijn soort espresso, daarvoor is ie wat te bitter. Binnenkort een nieuwe bestelling bij Fascino plaatsen.

Verder heb ik dit weekend bij m'n meisje de Perla Brasil Santos van de Albert Heijn Excellent lijn eens gekocht. Ik kan haar mijn obsessie niet opdringen, maar een zak simpele koffie wel. Voor slechts 2,49 heb je 250 gram (snelfilter)koffie die lekker zoet is, licht naar cholade ruikt en lekkerder is dan Douwe Egberts. En volgens mij ook nog goedkoper.
Er is ook een Ethioop en een Guatamalteek in deze lijn verkrijgbaar.

Koffietattoos #3.

"Thou shalt not partake of decaf"

Deze tattoo kwam ik vorige week tegen op Facebook en is gezet door Frankie Deny die meestal actief is in de shop van Clean Solid te Waalwijk. De beste man heeft het merendeel van mijn plakplaatjes gezet en nu dus ook een koffietattoo.

Koffiepunx #9: Stikky.

Op een of andere manier kwam ik de band Stikky tegen. Ik had er nog nooit van gehoord, maar ze maken toch een flinke bak herrie. En zingen over koffie. Weer een coffee achievers nummer. Een kleine blik op Wikipedia leert me dat het een Amerikaanse band uit 1985 is die nooit officieel uit elkaar zijn gegaan, het een en ander hebben uitgebracht, verzameld op een 1997 discografie, en dat ze wel van een lolletje houden gezien de songtitels.
Helaas kan ik er geen teksten van vinden.

Youtube.

Fascino deel 2 en Rwanda.

Deze ochtend was een prima ochtend voor liefhebbers. Een uur later dan informeel afgesproken kwam ik een keer aankakken voor ontbijt en koffie bij Brandmeester's. Vol verwachting klopte het hart al van de heren Barista, want het was proeftijd. De eerste koffie die nieuw was is de Fascino Sumatra Gayo Mountain, links afgebeeld. Een single origin uit Indondesie dus.
De tweede nieuwe koffie is de Kirezi: Zirikana uit Rwanda van Intelligentsia.
Om het allemaal wat spannender te maken gooiden we er 2 Brandmeester's koffies tegenaan om een blinde proefsessie te doen. Opgescheept met een Kenia, Ethiopie, Rwanda en Indonesie moesten we door middel van proeven uitvogelen wat nu wat was. De uitslag was niet heel verrassend, de Rwanda stak met kop en schouders bovenuit wat betreft 'smaakexplosie', ook de Sumatra was er duidelijk uit te halen.
Maar toen...ja, toen. De Kenia en Ethioop wedern verwisseld omdat de heren Barista een niet lekkere smaak proefden bij de door hun zo gelauwerde Ethioop. Een leuke wending.

De hiernaast getoonde Kirezi was net zoals de Kenya Thiriku van Intelligentsia ongelooflijk vol van smaak. Zoet, fruitig, ik meende ook ergens nog chocola te proeven. Alleen de geur was al ongeloolijk sterk en zoet. Ik vraag me af of deze koffie lekker is als espresso, maar met de door ons gebruikte Aero Press is het in ieder geval een aanrader.

Omdat ik mijn meeneem-Bodum lang niet heb gebruikt, en de Sumatra mogelijk hiervoor goed geschikt besloten we om ook hier maar een goed potje van te brouwen. Een wereld van veschil met de Kirezi. Ik proefde aardesmaken (dat was al van tevoren te ruiken) en chocola in terug. Ook was hij wat bitter, maar naarmate de koffie afkoelde was die bitterheid praktisch weg en kwamen er meer smaken vrij die ik helaas niet kon thuisbrengen.

Volgende week de Fascino Emporio testen.

Koffiebar: Your Coffee.

"Your Coffee brengt het authentieke gevoel van Italiaanse espresso naar Nederland. Door het gebruik van de koffiebonen van Buscaglione en de beroemde handgemaakte espressomachine van Kees van der Westen, garanderen wij verse koffie vol van smaak, bereid door barista’s, die uw espresso, cappuccino of latte met aandacht en passie maken."

Ik was vandaag in Amsterdam en liep in de Spuistraat deze (nieuwe?) koffiebar tegen het lijf. 'Nieuwe' staat tussen haakjes omdat achterin de tamelijk kleine zaak-alleen koffie to go-er nog het een en ander in verbouwing leek. De winkel ziet er netjes uit, al lijkt het drankenbord wel veel op die van de Coffee Company, de prijzen ook trouwens (die op de website komen niet overeen met die in de winkel). Een vrij fors Van der Westen apparaat op de balie (zo'n hondslelijke) staarde me van vrij dichtbij aan, omdat het deel wat wel klaar is heel klein is. Leuk, ik vind kleine koffiebars tof.
Bovenstaande tekst is wat mij betreft iets te optimistisch, want ze doen alsof niemand Buscaglione schenkt en dat niemand een Van der Westen gebruikt. De dienstdoende barista maakte inderdaad met aandacht de gevraagde espresso macchiato, maar de passie spatte er niet vanaf. Al vraag ik me uberhaupt af hoe dat eruit ziet...
Prima zaakje dus, ben benieuwd hoe het eruitziet als het helemaal af is. Goed, de bevlekte espresso was dus prima gemaakt, ik vond'm alleen niet lekker. Gruwelijk bitter en een bijpassende bijsmaak die een uur bleef hangen. Ik weet niet of dat een eigenschap is van Buscaglione, anders ga ik dat merk uit de weg.

Fascino Coffee: Espresso BIO Torino.

Gezien de collectie koffies bij Brandmeester's die ik nog niet heb geprobeerd kleiner en kleiner wordt ben ik op zoek gegaan naar een andere leverancier van bonen. De leverancier van mijn Gaggia-machine wist me dit keer te bekoren met een bonenadresje. Fascino Coffee. Zij leveren bijvoorbeeld aan binnen 2 werkdagen. En branden volgens mij zelf hun koffie. Dat 'volgens mij' is wel vaker van toepassing op Fascino want op hun site vertellen ze weinig over hunzelf. Maar goed, het lijkt er in ieder geval op dat ze zelf branden, want de branddatum van de ontvangen koffies is dezelfde als de besteldatum, wat toch op behoorlijk versgebrande koffie lijkt te duiden. Dat is duidelijk een pluspunt.

Wat zij ook aanbieden zijn proefpakketten van bijvoorbeeld verschillende espresso's en single origins. Gezien ik nog behoorlijk groen ben in espresso's en single origins leek ons dit wel een goed idee. Ik heb mezelf opgescheept 2 koffies uit het espressopakket, en een losse single origin.

Het betreffende proefpakket espresso's is volgens mij een Italiaans pakket. Hoe ik dat weet? De namen Torino, Emporio, Napolitano en Venetiano verklappen het een en ander. Al zou het met alle o's ook een Almeloosch proefpakket kunnen zijn, maar dat betwijfel ik ten zeerste. Goed, als eerste heb ik het pak Torino open getrokken: een biologische epsresso. Wat dat dan ook precies mag inhouden. De Fascino-site geeft niet veel informatie weg over sommige espresso's. Ik lees de termen 'voller', 'niet overheersend' en nog meer mooie woorden waar ik niet zoveel mee kan. Iets verder staat wel dat 'liefhebbers van donkere branding' (wederom een hint naar Italiaanse afkomst) deze espresso puur lekker is. Ik ben niet zo van donkere branding, dus het was even afwachten wat ik ervan zou moeten vinden. Heftig is ie wel, vol van smaak ook. Lichtelijk bitter. En ik proef ergens een drop/salmiaksmaak terug. Toch is de Torino niet heel pittig van smaak. Een favoriet zal dit niet worden ben ik bang, al kan dit als cappuccino mogelijk heel lekker zijn.

Volgende week de single origin een gooi geven.

Koffiepunx #8: The riot before.

Vorige week zaterdag speelde in Arnhem een band die ik nog niet kende: The Riot Before. En een schone jongedame uit Nijmegen die mij dit liedje wist aan te smeren.

The Riote Before-Words written over coffee.

Pages filled cover the floor
all covered up with ink
Words written over coffee
document my struggling
Those mornings spent sitting alone
mourning alone in grief
For all I killed in search of honesty

See I used to be a mustard seed shouting at the mountain
I used to hang my head when it stayed far from the ocean
I used to claim its failure and from the depths of depression
I cried to god but god did not respond

Like a barrel chested strongman I suspended disbelief
I held it high over my head though all the weight was staggering
But legs buckled and muscles burned, in came gravity I dropped it all,
faced what I'd been avoiding
For many years I walked that road, for many years I tried
So earnestly I sought the relationship advertised
But my empty hands, my empty heart, could no longer be denied
Yeah I quit, I forfeit eternal life
I did not take inheritance when I left to go away
I did what was commanded when that rich man asked to be saved
I left my friends my family behind all for heaven's sake
I am no prodigal and this is no mistake
So I'm sorry mom I'm sorry dad, I really want you to be proud
Don't want to disappoint you all, don't want to let you down
But I have stopped searching for truth hiding behind heaven's cloud
Don't save my place, of this race I do bow out

Youtube.

Stumptown Coffee Ads.

Stumptown Coffee Roasters bestaat 11 jaar. Jawel. En dat vieren ze met een gruizige bak herrie. Ik wist niet dat Stumptown ook maar enigszins zich verbond aan dergelijke activiteiten. Naast de ruige flyer van hiernaast (zoek de typefout) ben ik sowieso behoorlijk gecharmeerd door hun advertenties. Absurd en schaamteloos.
Via Google kwam ik bij een Flickr-account terecht met allerlei ouwe Stumptown advertenties. Subtiel zijn ze nooit geweest, en dat mag ik wel.
Getoonde afbeeldingen zijn uit Barista Magazine en Stumptown Facebook.

Koffiepunx #7: Bouncing Souls.

Koffiepunx #7 staat in teken van Bouncing Souls, wederom een Amerikaans product die mijns inziens een van de beste zomerpunkplaten ooit heeft uitgebracht: How I spent my summer vacation.
Dit jaar hebben ze een nieuw album uitgebracht en op tour brachten ze het hiernaast getoonde shirt met zich mee. Waar ik natuurlijk lekker achter de feiten aanliep en zowel de band als het shirt volledig ben misgelopen...

Youtube.

Espresso.

Leuk hoor, zo'n espressomachine. Maar dat apparaat is zo verslavend als crack. Ik heb na een maand nog niet veel echt lekkere espresso's gemaakt, maar het is wel zodanig leuk dat ik het nooit bij 1 poging laat, maar net zo lang door ga totdat ik iets acceptabels heb gebakken. Ik wil uiteraard heel graag de machine de schuld geven, de plastic tamper, het ontbreken van een goede maler, maar nee. Uiteindelijk ligt het toch grotendeels aan de maker. En dat is nou juist zo gaaf. Na talloze mislukte pogingen wil ik uiteindelijk een lekker bakje koffie. Dus dan probeer je het maar nog een keer.
Vanmorgen ging het allemaal anders. Het begon al toen ik de luxaflex opende en de zon scheen. Dat zorgde voor goede zin, dus ik zette Gaggia aan om op te warmen. Na een warme douche en een boterham met pindakaashagelslag-combi achtte ik haar warm genoeg om eens een gooi te wagen. De laatste paar shots waren veel te snel doorgestroomd, dus ik besloot dit keer meer koffie in de portafilter te doen en deze harde aan te stampen. Zo gezegd, zo gedaan. Ook heb ik de neiging nogal eens te vergeten te timen. Dit keer niet. Nee, dit keer ging alles goed bij de eerste poging. Langzaam druppelde de koffie in het kopje om geleidelijk een spiraalvormig en stroperig stroompje aan te nemen. Na korte tijd werd de stroom lichter van kleur en de 25 seconden kwamen in zicht. Een fijne, dikke cremalaag straalde in het kopje. Ik zette hem aan mijn lippen en proefde dat het goed was; niet verbrand, niet zuur, niet dun. Precies goed en hartstikke lekker. Prima om de dag mee te beginnen.

Coffee and cigarettes.

Nee, ik ben niet begonnen met roken. Al ligt er wel een leeg pakje peuken van een vriend van me op de grond als nu ik naar links kijk. Na 20 kilometer gefietst door het mooie Utrechtse landschap met de zon vol in mijn gezicht, belandde ik eerst bij een fotografiebeurs. Het leek wel een archeologische opgraving met de hoeveelheid aanwezige fossielen. En dan heb ik het niet alleen over de camera's...

Vervolgens in de koffiebar het een en ander genuttigd, en uit het raam kijken zag ik een Iggy Pop shirt wandelen. Zodoende moest ik aan de film 'Coffee and cigarettes' denken. Dit kan ik natuurlijk niet onvermeld laten. Hoe ruig zijn immers Iggy Pop & The Stooges!? Iggy Pop beland in de koffiebar met Tom Waits en zo ontstaat er een tamelijk ongemakkelijke scene waarin Waits al moeilijk begint te doen als Iggy Pop al een pot koffie heeft besteld.

'Coffee and cigarettes' is een film van Jim Jarmusch uit 2003. Moviemeter verteld het volgende:

"Jim Jarmusch is begonnen aan 'Coffee and Cigarettes' in 1986 als een 6 minuten durende improvisatie tussen Steven Wright en Roberto Benigni. Twee mensen ontmoeten elkaar in een koffiebar om te drinken, roken en babbelen. Enkele jaren later maakte Jarmusch een andere versie, bekend onder de naam 'Memphis version', waarin Steve Buscemi een ober is en Joie Lee en Cinqué Lee de klanten zijn die koffie drinken en sigaretten roken. Door de jaren heen is Jarmusch door gegaan met dit soort opnames maken en dat is intussen bij elkaar deze film geworden."

Moviemeter heeft ook een reviewsectie waar de meerderheid van de schrijvers niet zo blij werden van de film en dan met name niet van deze scene...

De scene is helaas van Youtube verwijderd, maar hier nog niet.

Koffiepunx #6: Descendents.

Descendents en koffie blijkt wederom te kloppen als een Zwitsers uurwerk. Ditmaal van een eerder album genaamd 'Enjoy!' uit 1986. Enjoy my coffee I will!

Descendents-Kids.

Warning! The Basemaster General has determined that coffee is good for your health
Doug is bouncing off the walls
Ray is drooling big spit balls
Feeling cranky, logged all night
Kids on coffee!
Where's my Bonus Cup?
Come on man, fill me up
I need some Krappers to wash it down
Kids on coffee! Kids on coffee!
Went driving down to San Diego
Passing by the nuclear tits
Go away off my earth!
Kids on coffee! Kids on coffee!

The amount of actual sleep is now optional.

Youtube.

Clever Coffee Dripper.

Vorige week heb ik een Clever Coffee Dripper geprobeerd bij Brandmeester's. Ik had altijd het idee dat het een afgestript filterapparaat was, maar war je handmatig het water op moest gieten. En dat is het min of meer ook, maar met een ventiel onderop. En daar zit de slimmigheid in.
Als er iets is dat ik heb geleerd sinds mij queeste naar koffiekennis is het wel de mate waarin je het zetten zelf in de hand hebt. Maling heb je zelf in de hand, temperatuur van het water, bij espresso draait alles om timing en het tampen van de koffie, etcetera. Hoe meer je zelf kan controleren hoe beter je koffie word, vrij banaal gezegd.
Het grote verschil tussen de Clever en een regulier filterapparaat is dat je met de Clever de koffie eerst uitgebreid kennis laat maken, ze dollen wat en uiteindelijk mixen ze heel goed samen als een fijne sekspartij tussen twee verliefde mensen. Bij een filterapparaat loopt het water meteen door het filter heen, en lijkt het meer op speeddate-avond die eindigt met je rechterhand aan het eind van de avond. Begrijp me niet verkeerd, ik vind filterkoffie erg lekker, mits deze goed bereid is.
Wat het niet meteen doorlopen betreft lijkt de Clever enigszins op een cafetiere wat betreft zetmethode. Je gooit de koffie in een voorbevochtigd filter (het grote verschil met een cafetiere waar geen filter in gaat) en schenkt het hete water er bovenop, vervolgens doe jet het bijgeleverde deksel erop en roer je na 1 minuut de koffieprut eens goed door. Na 4 minuten zet je het hele ding op een kopje of een kleine kan en opent het ventiel zich om de koffie vrije doorgang te bieden. Dit is in principe de basis, want schijnbaar kun je varieren met maling, hoeveelheden koffie en extractie. Ethiopische Sidamo als boonkeuze is een goede.

Luister naar: Descendents, want zij komen op Groezrock 2011.

R.I.P

Ik ben tamelijk druk geweest de laatste week en heb helaas daardoor niet al teveel te vertellen over het goddelijk zwart, behalve dat de grote cappuccino bij bagels & Beans ook echt enorm was. En lekker.

Maar ik liep ook deze overlijdensadvertentie op facebook tegen het lijf. Dat Gerrit een groots afterlife tegemoet gaat.

Crackcafeïne.

Na 23 keer gesnoozed en omgedraaid te hebben draai ik me nog een laatste keer om. Toch maar opstaan. Bij het strekken van mijn benen volgt mijn bovenlichaam gestaag. Ik voel het al. Het is vandaag koud. Ik draai de luxaflex open en zie een kraai wegvliegen. Of is het een kauw? Hij vliegt naar de overkant en land op een schoorsteenpijpje. Het beest is zo egaal zwart als de lucht grijs is. Een wonderbaarlijk oninteressante massa die me zorgen baart. Een gevoel van onbehagen overvalt me als ik besef dat ik vergeten ben mijn levenselixer in huis te halen. Als een verslaafde zonder crack dwaal ik maar wat rond in het op dit moment lege huis. Zelden zo'n behoefte vergeten. Ik verman mezelf en twijfel eraan om maar weer in bed te gaan liggen. Als ik naar het egaalgrijze laken kijken weet ik dat dat ook niets zal oplossen. Goed, een probleem dus. En die zijn er om op te lossen. Op te lossen. Ik weet een pot oploskoffie in huis te vinden, maar dat gaat mij te ver. Op weg naar ontbijt stuit ik in de keuken op de Senseo van mijn huisgenoot. Die zit me geniepig aan te staren om me in haar val te lokken. Ik zucht eens diep, en staar Senseo gemeen terug. Ik maak nog liever oploskoffie dan dat ik me overgeef aan het Senseoschuim der aarde. Al mokkend ram ik het ontbijt naar binnen en besluit dan maar de koffiebar in te duiken. Het is me klaarblijkelijk aan te zien, en al snel staat er zwart voor me op tafel. Als het door mijn aderen vloeit zucht ik van verlichting, alles is voorbij.

Koffiepunx #5: 76% Uncertain.

Ik kreeg de band 76% Uncertain aangesmeerd een kleine tijd geleden. Zij hebben het nummer 'Coffee achievers' geschreven, maar ik had het nog niet gepost omdat ik nog op zoek was naar de songtekst. Hij is zo goed als helemaal verstaanbaar. Bijna dus. Als iemand me de songteksten kan doen maak je me blij.

76% Uncertain-Coffee achievers

TMF, get off the air!

Het gejuich is massaal. TMF gaat volgend jaar van de buis, aldus De Pers. Ik voel een vreugdetraan opkomen en zucht eens van verlichting. Opgeruimd staat netjes, want er wordt alleen maar waanzin en slechte muziek op vertoont die onze jeugd doet verloederen. Een van mijn favoriete punkbands ooit, Dead Kennedys, schreef in mijn geboortejaar 1985 het volgende nummer over MTV:

"M.T.V.-Get Off The Air"

Fun Fun Fun in the fluffy chair
Flame up the herb
Woof down the beer
[click!]
Hi
I'm your video DJ
I always talk like I'm wigged out on quaaludes
I wear a satin baseball jacket everywhere I go

My job is to help destroy
What's left of your imagination
By feeding you endless doses
Of sugar-coated mindless garbage

So don't create
Be sedate
Be a vegetable at home
And thwack on that dial
If we have our way even you will believe
This is the future of rock and roll

How far will you go
How low will you stoop
To tranquilize our minds with your sugar-coated swill

You've turned rock and roll rebellion
Into Pat Boone sedation
Making sure nothing's left to the imagination

M.T.V. Get off the
M.T.V. Get off the
M.T.V. Get off the air
Get off the air

See the latest rejects from the muppet show
Wag their tits and their dicks
As they lip-synch on screen
There's something I don't like
About a band who always smiles
Another tax write-off
For some schmuck who doesn't care

M.T.V. Get off the air
And so it was
Our beloved corporate gods
Claimed they created rock video
Allowing it to sink as low in one year
As commercial TV has in 25
"It's the new frontier," they say
It's wide open, anything can happen
But you've got a lot of nerve
To call yourself a pioneer
When you're too god-damn conservative
To take real chances.

Tin-eared
Graph-paper brained accountants
Instead of music fans
Call all the shots at giant record companies now

The lowest common denominator rules
Forget honesty
Forget creativity
The dumbest buy the mostest
That's the name of the game

But sales are slumping
And no one will say why
Could it be they put out one too many lousy records?!?

M.T.V.-Get off the air!
NOW!

Youtube

Op naar de koffiebar.

Espressobar-Bar Italia.

Goed, ik loop dus op het Rokin in Amsterdam. Maandag had ik hier al eerder gelopen en zag toen op een gevel "Espressobar" prijken. Vandaag liep ik er weer langs en keek maar eens naar binnen. Het zag er netjes uit, niet te hip, niet te chiq, veel koffieartikelen en een niet geheel onverdienstelijk espressoapparaat. Bij gebrek aan wat beters te doen en met enige vorm van benieuwdheid, toch maar eens espresso besteld. Al duurde dat best lang, met in eerste instantie niemand achter de bar. Het leek eerst heel klein totdat ik over mijn schouder keek en daar nog een vrij forse ruimte ontdekte. Dat verklaarde ook meteen waar de serveerster vandaan kwam, ik vond het al zo vreemd dat ze achter me langs liep. Een espresso dus, of iets wat er voor door moest gaan. Dun, slap spul en gruwelijk heet. Helaas ook verbrand. Geen fan. De man naast me vond het allemaal wel zo lekker, maar die leek dan ook een oogje te hebben op de serveerster. Ze kan blijkbaar wel het een en ander want een appeltje in de schuimkraag van de cappuccino van de man naast me zag er toch goed uit. Jammer dat er dan een brakke espresso onder zat. En o, wat vond die man het lekker. Hij liever dan ik.

Ik kan online niet goed vinden hoe de tent nou precies heette, maar volgens mij is het Bar Italia. Aan de kleuren van de site te zien klopt het wel.

Clichemex.

Dingen blijven veranderen. Een gare levensles die me constant weer tegemoet komt en in plaats van me te high fiven krijg ik een pets op mijn achterhoofd om te herinneren dat daar niet tegen te vechten valt. Ik heb die levensles dan ook maar Bierkaai genoemd. Zo dronk ik een kleine 2 en een half jaar geleden nog niet eens koffie, omdat ik het maar vies vond en me niet wilde conformeren aan die flauwekul. Haha, wat een hals! Ach, het geschiedde kwaad is er niet een om over te klagen gezien ik de geneugten heb weten te ontdekken. Weer zo'n levensles; de zinloosheid inzien van moeilijk doen. Al lukt me niet altijd die meester te blijven. Dat ik deze clichés schaamteloos uit zit te kakken is wel echt een godswonder. Zo is genieten van (kleine) dingen wel de ergste natuurlijk, maar niet minder waar. De espresso die ik gister zette was echt ontzettend lekker, de trip naar Berlijn die alle kopzorgen van de hele vakantie in 4 dagen aan gort blies, de eerste zoen sinds tijden, bands die 26 nummers binnen een half uur - inclusief speeches - er doorheen rammen, uitzinnig publiek dat gek wordt bij een band en Paul Graham in FOAM in Amsterdam.

Zo kan ik pagina's doorgaan, maar dan verlies ik lezer en daar ben ik te egocentrisch voor! Goed, back to corebusiness. Koffie. Een Chemex, geen idee hoe je het nu moet uitspreken, maar lekkere koffie komt er wel uit. Al moet ik zeggen dat ik het er een beetje lullig uit vind zien, zo'n glazen kan met een soort corset om een wespentaille. Maar het vergde meer moeite en inzet dat in eerste instantie dacht. En er komt nog een IQ-test bij kijken ook wat je moet van een vierkant filter een kegel zien te maken. En ook het water moet in spiraalvorm erop gegoten worden zonder dat je over de randen van de koffie schenkt. O, en max. 95 graden zijn. En het moet dan ook weer tussen de 3 en 4 minuten klaar zijn, anders is ie niet meer lekker. Dus giet je aan het eind er nog even een lekker spiraaltje op, dan zit je met een stroompje koffie dat in de prullenbak eindigt.

Wat betreft smaak is het haast zacht te noemen, het is immers een traag soort filterkoffiesysteem, dus je zit niet met de smaakexplosie die een espresso heeft. Dat over de randen gieten heeft me ook duur komen te staan, want hierdoor was ie ietwat aan de bittere kant. Weer een levensles: goed blijven opletten.

Luister naar: Extortion

Eerste espresso ooit.

Lichtelijk zenuwachtig heb ik me dan toch eindelijk gestort op mijn Gaggia-machine. Op het apparaat zijn 3 knoppen: een aan/uitknop, een maak koffie-knop en schuimknop. Omdat het al minstens een maand geleden was dat ik het apparaat kreeg uitgelegd wist niet meer precies wat ik moest doen, maar zoveel kan er dan ook niet misgaan met 3 knoppen en waarvan ik er 1 nog niet gebruik. Ik wil namelijk eerst goede espresso's maken voordat ik aan cappuccino's begin.

Goed. De eerste fout die ik meteen maakte was het apparaat aanzetten zonder water erin, al was dat vrij snel opgelost natuurlijk. Ik kon me vaag iets herinneren dat er een lampje aan, of juist uit, moest gaan als het water was verhit. Prima. Ik gooi het portafilter vol, tamper de hele boel aan en draai het portafilter heel stoer een keer rond om de overbodige koffie ervan af te laten vallen. Uiteraard viel het gehele portafilter leeg...

Opnieuw vullen dus. Opnieuw tamperen, iets harder drukken dit keer. Ik veeg dit keer ook maar de koffie weg, en blaas het een en ander van het portafilter af. Niet precies wetende of het lampje nu aan of uit moest zijn, draai ik het portafilter onder het apparaat en druk op de koffieknop. Eureka! Er komt zwart spul uit. In 10 seconden. Cremalaag? Welke cremalaag?

Na een prima cremalaag en een gore smaak, te dunne ellende, verbrande ellende, vieze ellende, lukte het dan bij poging 7 een stroperige substantie uit het portafilter te laten komen die geleidelijk aan een stroompje vormde. Na relatief nauwkeurig meegeteld te hebben, begon het stroompje af te nemen en na ongeveer 25 seconden had ik een mok met espresso. Met cremalaag. Met een fijne geur. Alleen die mok. Niet te doen. Ik heb helemaal geen espressokopjes, dus het ziet er allemaal tamelijk ielig uit.

Maar ach, mijn eerste espresso is een feit. Hij smaakte goed, niet zuur, niet bitter, niet verbrand, geen troep onderin, met een dikke cremalaag die niet uit elkaar viel. Wat me opviel is dat wanneer de espresso goed is, je dat meteen kunt merken. De smaak is ineens zoveel beter dan wanneer het een net-niet bakje is.

Goed, nu nog espressokopjes scoren...

3 boys, 4 cups.

Nee, dit is geen bewerking van de vuiligheden die het fenomeen Internet de wereld te bieden heeft en waarbij het televisietoestel met het schaamrood op de kaken een zielig koorknaapje lijkt. (Ik ben benieuwd wat het internet is, als de TV de 'het oog van de duivel' al heeft...)

Nee, toen ik vanmorgen Brandmeester's in liep, zoals gewoonlijk nietsvermoedend, werd ik onthaald met een gebrek aan gejuich, maar wel met de mededeling of ik mee wilde 'cuppen'. Ook dit klinkt als een vieze term in de oren, maar niets is minder waar. Cuppen is gewoonweg het proeven van koffies doormiddel van lepelen, slurpen en spugen om er achter te komen hoe hetgeen je aan de klanten biedt echt smaakt. Het enige dat ook maar in de buurt komt van vuiligheid is dat we proeflepel in dezelfde spoelbeker spoelden en zodoende toch indirect hebben toch wat speeksel hebben uit kunnen wisselen. Heer-lijk.

Het ging om de volgende bonen:

-Bocca Yirgacheffe Unwashed

-Capao Square Mile

-Bolivia El Stino

-Nicaragua Los Placeres Maragogype

Het probleem dat ik nu al heb is dat ik niet alle smaken me nog voor de geest kan halen. Niet omdat het vies was, maar omdat er 2 boven uitstaken. De een positief, de ander wat minder. De Bocca was zodanig fruitig dat voor mij de lol er af was, meer fruit dan koffie. De Capao Square Mile daarentegen was erg lekker, al weet ik niet precies wat ik geproefd heb. Hij was zoet, maar zonder fruitsmaak, een beetje honingachtig, maar ook weer niet... Van de Nicaragua kan ik me herinneren dat hij ook fruitig was, maar nog wel daadwerkelijk naar koffie smaakte. Van de Bolivia kan ik me eerlijk gezegd niks meer herinneren, jammer maar helaas.

Leuk om eens te doen, al kan ik me voorstellen dat je ook echt draken van koffies tegen zal komen. En ik vraag me af dat wanneer je echt uitgebreid gaat proeven, wat je dan nog van de smaak zult proeven. Of er moet het een en ander aan tijd, of goed spoelen met water, tussen zitten.

Luister naar: NEGATIVE APPROACH

(Afbeelding van Angelo Brandmeester's Facebook gejat, in actie tijdens een cuppingsessie bij Caffenation in Antwerpen)

Herfst.

Herfst. Als ik tijdens mijn alles behalve vaste etenstijd naar buiten kijk is het al haast donker. Richting het oosten is een plukje sterren aan een heldere hemel, kijk ik naar het westen bedekken zwaarmoedige regenwolken die heldere hemel alweer met hun nattigheid. Herfst, overduidelijk. De treurnis is weder gekeerd. Het zomerpak kan weer de kast in, wachtend op warmere tijden. De straalkachel, die door een getekend snorretje en vetkuif liefkozend tot Adolf Heatler is geridderd, straalkachelt alle luchtvochtigheid de kamer uit. Het zijn gure tijden, maar hoe onbemind deze tijden ook aanvoelen, het is een prachtige tijd om in de weer te zijn met het zwarte wonder. De Brasilia uit de cafetiere smaakt echt fantastisch. Met een licht genoegen bestijg ik mijn bank. Herfst, het blijkt ook deze ochtend wel weer. Het opstaan wordt tamelijk bemoeilijkt door het diepe slapen, ik heb het gevoel dat het kussen mijn hoofd heeft verzwolgen. Een douche werkt de vastgekoekte laag slaap uit mijn ogen. Eenmaal in de keuken beland, begin ik de dagelijks zwarte routine. Als Bialetti eenmaal op het vuur rust, staar ik door het raam naar buiten. Het moment tussen haar rituele verbranding en tot ze er klaar mee is is altijd een vreemd moment van rust. De gradatieloze grijze lucht geeft niets om mijn blik. Dan niet. Ik verlang naar mijn fiets, hoe zeer ik het haat om door de regen heen te moeten trappen. Nu hij kapot is moet ik mijn reizen afleggen tussen de klamme chagrijnige massa in treinen en bussen. De enige chagrijnige kop die me aanstaat is die ik in de spiegel zie als ik iets zoek om mijn bril mee schoon te maken na de barre fietstocht. Ik schrik wakker uit mijn dagdroom en zie dat Bialetti gelukzalig aan het pruttelen is. Met een kleine lach neem ik d'r mee naar haar laatste toevluchtsoord.

Koffiepunx #4: New Bruises.

Ik zag bij R'R fest in Venlo een singel (ja, een dingel, die van vinyl!) staan van de band New Bruises. Ik kende de band niet, maar op de voorkant prijkte een koffiemok. Dit kon ik natuurlijk niet aan me voorbij laten gaan, en zodoende kwam ik erachter dat er ook koffie in de titel voorkwam. Het nummer zelf gaat verder (helaas) niet over koffie.

New Bruises-Coffee with a side of confrontation, please.

3 AM, I'm not sleeping
Cold shakes, my ears are ringing
From loud music and caffeine late last night

Hazy night, ambitious yearning
Stale trash and streetlights burning
Wasted hours and tired sound lost sight

Through my thoughts I'm sifting
My fears keep slowly drifting
The windows open with no breeze in here

Seven years just shattered
Smashed like a broken mirror
Pieced back together this is still unclear

You know I never wanted, you know I never wanted anything
I never asked for more
You know I never wanted, you know I never wanted anything
I never asked for more
I was walking around couldn't hear a sound I was walking around
But I'll tell you
I was walking around couldn't hear a sound I was walking.

Het is alleen zonde dat ik het nummer niet online kan vinden.

Latte Machiato-galore.

Er is me gevraagd eens een relaas te schrijven over de hoge verkoop van Latte Macchiato's. Ik moest zelf opzoeken hoe een dergelijke versnapering eigenlijk in elkaar stak. Ik wist dat er veel melk in zat, maar dat het zoveel was en dat de espresso als het ware de melk bevlekt was mij een raadsel.
Ik weet niet zo goed welk relaas ik hier op los moet laten. Ik vind het niet echt met koffie te maken hebben, want de nadruk ligt op de melk. En de cappuccino dan, hoor ik U zeggen? Nee, bij het melkschuim in een cappuccino komt, mits goed bereid, de smaak van de koffie anders tot zijn recht. Het schuim moet precies de goede dikte hebben, de temperatuur moet op orde zijn, en het moet uiteraard NIET op je koffie gelepeld worden, verdomme!
Ik hou liever een relaas over de grote hoeveelheid tenten waar een goed espressoapparaat aanwezig is, maar waar het personeel zijn onkunde verspreid alsof het een kwaadaardig gezwel is. De doffe ellende die tentoongesteld word aan je smaakpapillen is vaak zodanig erbarmelijk dat de tranen je spontaan in de ogen schieten. En dat is niet van vreugde.
Ik ga in steden die ik wat betreft koffie niet ken vaak op zoek naar de plaats om te zijn voor koffie. Internet is hier al een grote hulp bij, maar vaak vang ik toch bot. Zo is er in Tilburg een tent die "The Coffee club" heet, en het apparaat zag er goed uit, dus ik had wel goede hoop. Maar mijn god, wat een misselijkmakend bocht! Dunne troep zonder de voor espresso kenmerkende cremalaag en verbrand van smaak. Mijden als de zwarte pest, die tent. Al zijn de broodjes er wel lekker.
Ik krijg vaak het gevoel dat veel horeca-ondernemers denken dat de aanschaf van een duur apparaat voldoende is om goede koffie te maken, maar dat is gewoon niet waar. Uiteindelijk is het niet moeilijk, maar je moet wel het een en ander weten wat betreft timing, temperatuur en maling van bonen. Dan is het gewoon een goed aantal keer doen en je hebt in ieder geval een goede espresso.

PS: Ik wil niet de elitaire koffielul uithangen, maar het is gewoon waar dat er veel bedrijven zijn waar de koffie gewoon niet te drinken is. Je drinkt toch ook geen lauw bier zonder schuimkraag in een vies glas in een kroeg?

Luister naar RVIVR, die afgelopen donderdag een erg goede show weggaven.

This was Europe, Burundi Burombi Bururi.

Na een fantastisch weekend vol herrie, lekker eten, weinig slaap en een krokodilwolfvos in schijngevecht met een tevreden plasbeer, moest het maar weer eens tijd worden om koffie te drinken. Ik heb namelijk de Utrecht Koffie Jam #2 moeten missen, met alle schandalen die naar mij hoofd zijn gesmeten van dien. Dus een soortement van rectificatie was wel op zijn plaats, grote liefde Punk kreeg dit keer voorrang en die liefde is nog net iets groter dan die voor de koffie.

Het was zaterdag puur genieten als het gaat om harde muziek. 'This is Europe Fest' was het festijn, de Willemeen in Arnhem de plaats. Een stuk of 12 bands voor een luttel bedrag van 10euro. Kom op. This is Europe is ontstaat uit de hoeveelheid kutbands die de Verenigde Staten naar Europa exporteert om hier hun ellende tentoon te stellen. De organisatoren geloofden dit allemaal wel, dus ging men af op de Europese kwaliteit. En die was aanwezig. Ik trok bij lange na niet alle bands even goed. Maar er was wel sprake van 'goed spul' bij elke band. Bij vlagen stond de zaal weer op z'n dak, werd er nog iets maatschappelijks aangeleerd en Brabands skonste No Turning Back vermeldde nog even dat de Europese scene het coolst is. Helaas drukt dit zich niet altijd even goed uit in opkomst en sfeer, maar als je dan R'R fest van 2 weken geleden en dit ziet, dan is er niet veel te klagen.

Onderweg naar Brandmeester's gaf mijn fiets de moed al op door de ketting te laten breken, dus dat beloofde niet veel goeds. Daar ik verwachtte een schandpaal en kisten met rotte SP'ers aan te treffen lachde het geluk mij toe. Ik moest in al mijn haast de Caffenation Roast of the week drinken. Het etiket draagt de naam 'Burundi burombi bururi'. Euhm, ja. Geen idee wat ik over de achtergrond moet zeggen, behalve dan dat deze bonen uit Burundi komen. Wederom was dit een koffie om weer U tegen te zeggen. Een volle smaak alsof je net een halve liter naar binnen hebt staan kantelen en het fruitige bessensmaak sloeg je om de oren. Mijn o zo gehate maandag was ineens een stuk zonniger. Als ik mij niet vergis wil Caffenation deze bonen gebruiken voor bij 'De gouden portafilter'. Nou, ik ben voorstander. Fantastisch lekkere koffie.

Luister naar Deal With It.

Intelligentsia Kenya Thiriku deel 2.

En dan loop je nietsvermoedend de koffiebar binnen om vervolgens de Aeropress-variant van de Intelligentsia te mogen proberen. Daar ik gisteren al vond dat het de beste koffie ooit was is ie nog lekkerder uit een Aeropress. De, om in SBS6-termen te spreken, smaaksensatie die vrij kwam is nog groter dan bij de espresso van gisteren. Al kreeg ik dit pas door toen Martijn Brandmeester me vertelde dat je als je de koffie in je mond hebt je moet slurpen. Ik vond dat altijd maar een rare handeling, totdat ik het dus vandaag eens zelf probeerde. Ik proefde ineens zwarte bessen en niet zo'n beetje ook! Ook was er een lichte aardesmaak te ontdekken.

Ondertussen zaten we met 4 liefhebbers aan een tafel en werd de cafetiere tevoorschijn gehaald om de Intelligentsia hier ook maar mee onder handen te nemen. Nog iets zachter dan met de Aeropress, en ook nu was er weer een andere smaak te ontdekken, al heb ik deze niet echt kunnen plaatsen.

Goed, nu is het toch echt tijd om weer aan mijn essay te gaan schrijven...

Luister naar: Title Fight.

Intelligentsia Kenya Thiriku.

Single origin Intelligentsia Kenya Thiriku. Een hele mond vol. Maar verdomme nog aan toe, dit is denk ik wel de lekkerste koffie die ik ooit heb gehad! Al is mijn smaakcollectie nog niet heel groot.
De verpakking vertelt het volgende:

"Boasting an effervescent mouthfeel, the acidity sits as marmalade and lime. Rhubarb, peach and blackberries confidently create the cup while an underbelly of dark chocolate and fig bars anchor the acidity. A certain aspect of winyness surfaces with cooling, adding dimension and complexity. The finish is clean and punctuated with hints of spiced rum."







Nu kan ik best aardig Engels, maar ik moest toch even opzoeken wat 'effervescent' betekend:

effervescent (comparative more effervescent, superlative most effervescent)

1. (of a liquid) Giving off bubbles; fizzy.
2. Vivacious and enthusiastic.

Hiernaast is het ook nog eens een 'single origin coffee'. Een tot dan toe voor mij onbekende term, maar ik kon wel raden wat dat inhield. En na een Googlesessie bleek dan ook dat het koffie is van één gegrafische afkomst. Dit kan inhouden dat het van één plantage komt of dat het een specifieke verzameling bonen is uit één land. En in dit geval is volgens mij sprake van een plantage. Veel puurder dan dit wordt het haast niet.

Fijn dat dat allemaal uit de weg is, maar die omschrijving is voor mij in ieder geval te hoog gegrepen om allemaal terug te kunnen proeven. De geur beloofde in ieder geval veel goeds, de perzik en de chocolade waren zeker te ruiken. Wat ik kan vertellen over de smaak is dat ie erg zoet is, het is niet zo'n heftig pittige espresso. Hij is best een soort zacht van smaak, maar je proeft wel ontzettend veel. Verder is er duidelijk een fruitige tint terug te vinden. Die rummige nasmaak heb ik gek genoeg serieus geproefd, dat had ik niet verwacht van tevoren.

Mocht je het kunnen vinden, het zal geen Roodmerk zijn wat betreft prijs. Het wordt op de Intelligentsia-site aangeboden voor $29. Ik zou het doen. Ik had vandaag geluk dat ik op de juiste plaatst op de juiste tijd was, iemand kwam Brandmeester's binnenlopen met bovenstaande zak.

No death after decaf.

Omdat ik de term 'death before decaf' nogal eens rondgestrooid over het wijde web zie worden wilde ik caffeinevrije koffie weleens proberen. Ik ga er natuurlijk niet dood van (uhuhuhuh.) Brandmeester's Utrecht was weer de "space to taste". De blik van Angelo Brandmeester sprak boekdelen, ook na mijn uitleg, maar ik ben eigenlijk wel een fervent voorstander van het 'niet geprobeerd, niet zeuren' principe. Al ben ik daar redelijk kortzichtig in soms, maar dat terzijde.
Goed, qua uiterlijk vertoon is een decaf hetzelfde als echte koffie. Dat is in ieder geval een goede start. Qua geur verschilt het ook niet bijster veel. Maar qua smaak vond ik het maar heel vreemd.
Denk je in dat je een normale espresso voor je hebt staan. Na een korte nacht en een boel tegenwind op de fiets waar je, net ultiem gestijlde, kapsel volledig is verwoest. Onderweg kreeg je uiteraard de lekke band waar je niet op zit te wachten en je verlangen naar koffie is onderhand van megalomane proporties. Dus de espresso die je is voorgeschoteld is een bijzonder kort leven beschoren. Je slurpt haar voorzichtig naar binnen, met angst voor een verbrande tong, en ontdekt dat ze anders smaakt dan anders. De volle, ronde en de, afhankelijk van je boonsoort, zoete smaak lijkt ergens verloren te zijn gegaan. Het zal wel aan je bui liggen...10 seconden later besef dat je 'Instant Energyboost'™ ook wegblijft. De nasmaak is ook behoorlijk gauw verdwenen en even vraag je je af of je nou wel een bakje espresso naar binnen hebt staan gieten. Je ontdekt dat het decaf was en je fronst een keer goed.
Zo heb ik het 'ervaren' met als groot verschil dat ik van tevoren wist dat ik het ging drinken. Het is het net niet, het heeft alle karakteristieken van koffie, maar juist niet dat wat espresso zo lekker en typisch maakt. Ik kreeg het gevoel gevoelloos te zijn geworden voor koffie, ik vind namelijk die kleine 'coffeerush' erg fijn (niet die dat je gaat trillen en dat je je concentratievermogen voor je ogen van je tafel ziet donderen.)

O ja, mocht je van zoete espresso houden dan is de Bocca Gusta echt een aanrader. Ook Bialetti is er blij mee.

Luister naar: Iron Chic

De blonde pater en statistieken.

Ik kan met enige blijheid in mijn koffiehart zeggen dat Nijmegen een tent heeft waarbij ze lekkere koffie zetten: De Blonde Pater (Houtstraat 62). Het is geen koffiebar, maar ze hebben een barista in dienst die toch het een en ander aan leuke latte art in elkaar knutselt. Ik kon helaas alleen zo gauw niet achterhalen wat voor koffie ze schonken. Daarnaast zag het eten er ook echt heel goed uit, daar ik geen honger had ben ik er niet aan begonnen, dus wat betreft smaak moet ik helaas nog achterblijven.

Tijdens het typen van bovenstaand stukje viel me ineens het kopje 'statistieken' op. Geen idee waarom het me nooit eerder is opgevallen, maar ik was uiteraard benieuwd naar wie er allemaal deze ongein leest. Dat Nederlanders en Belgen het lezen vond ik logisch. Ik ken ook een stel Nederlandse allochtonen in onder andere Engeland, Amerika en Frankrijk. Maar dat er een Pool, een Luxemburger en een Zweed zijn die regelmatig mijn blog bezoeken verbaasde me toch wel enigszins. Of mensen moeten zo gek zijn dat ze op vakantie maar eens besluiten om eens te zien wat ik te vertellen heb. Mafkezen.

Koffie-tattoos #2.

Hoppa! Nieuwe koffietattoos. De eerst afbeelding zag ik hangen in het toilet van De Espressofabriek en eigenlijk vraag ik mij af of het ook daadwerkelijk een plakplaatje is geworden. De tweede heb ik van het blog van Antwerp barista geplukt (op dezelfde persoon als die ik in de vorige tattoo-post vermeld heb.) De derde staat op Angelo Brandmeester en de laatste vond ik op Google. Als ik dit zo zie gaat het wel jeuken om er ook een te nemen...

Campaigning for musical destruction.

Onder het genot van een stevige bak Kenia bekijk ik met een kleine glimlach de, gelukkig schaarse, blauwe plekken op mijn armen en linkerbeen. Mijn rechterknie heeft ook wel eens frisser gevoeld. De schamelijke overblijfselen van mijn stem spreken boekdelen. De spierpijn die overal over mijn lichaam verdeelt te vinden is doet me niet zoveel. Mijn huidige lichamelijk staat is het toedoen van 10 minuten muziek.
Ik krab me een keer achter mijn oren en bedenk dat R'R Fest in Venlo 25 september er weer een was voor in de kronieken. R'R Fest is de liefdesbaby van Ronnie, bassist van Citizens Patrol, waar ik nu 2 keer ben geweest. Hij had me gevraagd of ik wilde fotograferen. Zo gezegd zo gedaan. De gehele dag bestond uit bandjes die de speeltijd die ze kregen 9 van de 10 keer niet volspeelden. De speeltijd was 30 minuten en bepaalde bands presteerden het om dit voor de helft te vullen. Ik moet lachen als ik dat typ, neem een niet-punkliefhebber mee en die vraagt zich af waarom de band zo kort speelt. Daar kan ik kort over zijn: explosiviteit is niet in uren uit te drukken. Bovenstaande foto heb ik van het Belgische Reproach gemaakt die onbenullige thrashy hardcore maken op een vroeg jaren '80 Boston-manier. Ze ramden er ruim onder de 20 minuten een flink aantal nummers doorheen die het publiek niet koud lieten. Geen idee hoe het precies komt, maar op een bepaalde manier weten punkbands een soort oerdrang te laten ontstaan bij de liefhebber waarbij hij of zij als een maniak de microfoon probeer te grijpen om zijn stem te laten horen. Luid, welteverstaan. Maar je bent daar niet de enige. Alsof het het laatste koude biertje op aarde in de handen van de zanger is klimt iedereen op elkaar, waar dan weer een ander boven opspringt. Uit deze kluwen dwazen komt een stemgeluid uit die soms boven de, behoorlijk versterkte, muziek uitkomt. Ik kan hier zo van genieten. Kippenvel over heel je lichaam, het zweet gutst uit je poriën, je krijgt een voet in je nek van iemand die net op je sprong en langzaam wegdrijft, je linkerbuurman schreeuwt je recht in je linkeroor, je rechterbuurman probeert met man en macht zich staande te houden en de persoon achter lijkt het hele zooitje bij elkaar te houden. Ha!
Het is echt fantastisch om in een kleine, zweterige ruimte te staan duwen en trekken met allerlei soorten tuig van verschillende leeftijden. Dat is het gave aan kleine festivals als R'R fest. Een feest der herkenning van zowel muziek, covers van klassiekers en oude en nieuwe bekenden. Bijna altijd ontmoet ik wel weer een nieuw persoon. Ik vind de verscheidenheid van achtergronden, ideeën, drijfveren echt heel tof om te zien. Daarnaast waren er in dit geval mensen uit alle uithoeken van westelijk Europa afgekomen om gemiddeld 20 minuten per band te zien.
Wat bij deze specifieke editie leuk was om te zien was dat er een Nederlands band zijn 30jarigsamenspelenineenbandvoorcampagnevoormuzikaledestructie vierden (Lärm) en waarschijnlijk hebben ze nooit strakker gespeeld dan zaterdag. En nog steeds ongelooflijk hard. Daarnaast speelden er bandjes die net een demo uithebben en nog nooit in een zaal van dergelijk formaat, klein, hadden gespeeld. Deze combi en de verscheidenheid aan volk maakte dit weer weer tot een gaaf festijn.

Verdomme, wat ik hou ik van punk!

Luister naar: DEAD KENNEDYS-MTV, GET OFF THE AIR!!

Keuringsdienst van waarde.

De Keuringsdienst van Waarde ging in de uizending van donderdag 23 september onderzoeken wat er nu eigenlijk in de gemiddelde koffieautomaat op de bedrijfsvloer zit. Van vloeibaar geneuzel tot aan gevriesdroogde al gezette koffie die vervolgens herverwarmd in je mok terecht komt. Helpdesks van diverse koffiefabrieken kwamen aan bod, die vaak niet geheel wisten of de koffie wel daadwerkelijk koffie was. Ik gok dat bijna nooit iemand zich afvraagt (helaas...) welke zooi er nou uit zo'n automaat komt rollen, dus dat ze dat niet wisten vond ik niet zo'n probleem. Daarentegen wisten ze wel hoe de apparaten in elkaar staken en welk soort machines het waren, meer dan de gemiddelde hulplijn je kon bieden. Wat dat betreft was het zeker geen geheel objectieve aflevering. Dat de koffie uit een dergelijke automaat geen latte art betreft lijkt me bij voorbaat al overduidelijk.
De barista die de koffie's testte kwam vaak tot de conclusie dat het niet echt lekkere koffie was. Dat verbaasd me niets, een automaat is nou niet bepaald een espressoapparaat. Op de vraag wat hij nou van de Liquid Koffie van Douwe Egberts vond heb ik toch even gelachen: "Dit heeft niets met koffie te maken."
Wat uiteindelijk meeviel is dat er geen vreemde toevoegingen in de koffie zat verwerkt, maar dat er vaak weinig van de koffiesmaak overbleef of dat de koffie ongelooflijk sterk was.

Kortom: automaatkoffie past goed bij de automaatsfeer van een 9-5 baan.

"No coffee can be good in the mouth that does not first send a sweet offering of odor to the nostrils."-Henry Ward Beecher.

Afbeelding van Monster munch.

Test.

De laatste maand heb ik het genoegen gehad om 3 koffietenten van het 'nog te bezoeken'-lijstje af te kunnen schrappen.

De Espressofabriek in Amsterdam was de eerste. In mijn laatste stukje over koffietenten noemde ik alleen het filiaal in het Westerpark, maar er bleek er ook een te zitten in IJburg (IJburglaan 1489). Nou ja, IJburg, IJburg. Het ligt bijna dichter tegen Almere aan dan tegen Amsterdam. Na de bedevaartstocht er naartoe viel me op dat er echt geen hond op straat te vinden was. De enige mensen die me passeerden toen ik op het terras zat waren op naar de apotheek naast de koffietent. Dit zegt overigens niets over de hoge kwaliteit van zowel de koffie als de service en ook niets over de tof ingerichte ruimte. Het is een best kleine tent, en dat vind ik altijd wel prettig, je hebt niet het gevoel in een een fabriekshal (no pun intended) te zitten. Jammer dat het niet een drukke wijk is wat betreft koffiebezoek, volgens mij zou ik me namelijk uren kunnen vermaken door al het volk van verschillend allooi. Helaas weet ik niet meer welke koffie's ik heb gehad.

De tweede bar was in Rotterdam: Trenta Secondi. In het hartje van een lelijk deel van Rotterdam gelokaliseerd was ik door goede verhalen wel benieuwd geraakt. De espresso machiato was lekker, prima gepresenteerd ook. Service was formeel, maar wederom prima. Maar die tent is een partij groot! De zaak is heel hip en strak ingericht, vrij minimaal allemaal. Nou vind ik dat geen probleem, maar door de omvang van de zaak is het daardoor haast een kantoor. En het is er ook redelijk donker. Het is geen tent waar ik graag een uurtje zou gaan zitten. Wat dat betreft prefereer ik de Urban Espresso Bar.

Nummer 3: De Espressofabriek! Goh. Verrassing. Ditmaal wel het filiaal in het Westerpark (Gosschalklaan 7). Het is ten eerste al een pracht van een locatie, het terras kijkt uit op een deel van het park. Het pand is een fantastisch oud pand. Ontzettend klein, zonder het terras blijft er niet zoveel van over (wel meer dan Bonanza in Berlijn trouwens.) Maar het was mooi weer, dus buiten zitten was bekant geen straf. Boven de bar staat een enorme lijst met verschillende koffies, en de herkomst en de naam van koffie staan ook vermeld. Voor een liefhebber als ik vind ik dat tof om te lezen. Controlfreak? Mjoah...Aan de muur staat ook een kort verhaal over de liefde van koffie geschreven, wat grappig is om te lezen. Het interieur is simpel en ook hier is het behoorlijk donker. Maar een groot verschil met Trenta Secondi is dat het licht dat naar binnenvalt wel bijna de hele tent vult. Het personeel kwam alles naar je brengen op het terras, dus je kunt je al ergens neerplanten. Als je er dan toch langs gaat, doe Francesco dan de groeten. Hij houdt van zo donker mogelijk brood met oude kaas.

In laatstgenoemde tent heb ik 2 Ethiopen geproefd: de koffie van de maand, Ngele Gorbitu. Omschreven als zoet, fris, jasmijn. Zoet was ie absoluut. Ik vind het altijd lastig om fris te associeren met iets heets en de smaak van jasmijn kan ik me niet heel goed voor de geest halen eigenlijk. Hij smaakte me erg lekker, maar vind het lastig om te zeggen hoe dat precies in elkaar steekt. De tweede Ethioop werd omschreven als: CHOCOLAAAAAAA. Gayo Amaro. Dat chocola kan ik zeker beamen, die was namelijk al goed te ruiken voordat ik 'm aan mijn lippen zette.
Er was een duidelijk verschil tussen de 2 koffies. De laatstgenoemde had een veel pittiger smaak in het begin dan de Ngele Orbitu. Die heeft zijn beurt weer een iets constantere zoetheid voor mijn gevoel. Mijn voorkeur gaat uit naar de Gayo Amaro, het pittige in het begin gaat over in een volle, zoetige smaak en de smaak blijft langer hangen.

Koffieporno.

Gaggia staart me licht teleurgesteld aan. De lichte glinstering in de zachtplastieken behuizing is, na 2 weken in mijn bezit te zijn, langzamerhand dof aan het worden door een dun laagje stof. Ik heb haar immers nog niet gebruikt. Ik kijk haar verontschuldigend aan, het is een drukke tijd en ik wil haar graag de aandacht geven die ze verdient. Ze zwijgt. Haar portafilter steekt uit alsof ze me wil zeggen dat ik niet durf. Ze liegt. Ik weet dat ze liegt, maar die spottende glans op haar handvat spreekt boekdelen. Ik slaak een diepe zucht.
Als ik me omdraai zie ik dat Bialetti een jaloerse glans op haar schenktuit draagt. Verdomme. Hoe moet ik dit uitleggen? Ik zeg haar dat het me spijt, maar weet dat de enige manier dat ik het goed kan maken is door haar een stevige beurt te geven. Licht geërgerd gooi ik Philips vol, druk zijn stekker in het stopcontact en begin mokkend de bonen te malen. Ik kijk Bialetti nogmaals aan en zie haar smachtende waterreservoir opgewonden glanzen. Ik schroef haar open en gooi de versgemalen bonen op haar onderste filter. Om haar nog een keer op de kast te krijgen wacht ik net te lang om haar op het vuur te gooien. Eenmaal daar is het een pruttelfestijn als nooit te voren. De bonen en het water zijn verwikkeld in een heet koffiespel. De ruimte is doorspekt van de geur van verse koffie. Het schuim dat langzaam uit de schacht van haar bovenste reservoir druipt meldt dat haar hoogtepunt in zicht is. Niet veel later stroomt de schacht over met het zwarte goud. Ik haal haar nog licht napruttelend van het vuur en wikkel haar hete behuizing in een vochtige doek. Ze kijkt me nog eenmaal glimlachend aan als ik de koffie tot mij neem.

Afbeelding van: Those precious wasted moments...

Utrecht Koffie Jam 9 oktober.

Ja, dames en heren. 9 oktober vind er in de Coffee Company te Utrecht Centrum de 2e Utrechtse Koffie Jam plaats. Vanaf 20.00.
Wil je zien wat voor hals ik in het echt ben moet je geduld hebben, want ik ben bij aanvang nog in Arnhem te vinden.

Equito is terug!

De regen die de gehele week al neerdaalt kan me niet bekoren. Ik ben nou eenmaal geen groot fan van de herfst. De geuren die loskomen als de bladeren vallen zijn erg lekker, dezelfde bladeren zijn ook mooi gekleurd, maar ik word altijd zo moe van de herfst. Veel regen, ondefinieerbare temperaturen, gebrek aan zon, van mij hoeft het niet. Al is het deze herfst misschien anders. De herfst is wel uitermate geschikt voor koffie na een zowel druilerige als winderige dag. Ik zie het wel zitten om me op te warmen bij een goed bakje zwart. Ik voorzie een voorspoedige koffieherfst.

Deze week was ook voorspoedig koffiegewijs. Ik heb 2 koffies gedronken die ik nog niet eerder hd gedronken, een Keniaanse voor in mijn cafetiere to go - die overigens op volle toeren draait en ik er wel bij vaar - en een Bocca-koffie. Van de laatste moet ik nog achterhalen welk type het was, maar hij was flink zoet. Voor liefhebbers van zachte espresso is de Bocca wel aan te raden. De Keniaanse wordt omschreven door Brandmeester's als "vol, krachtig, kruidig en wijnachtig van smaak; de bijzondere (boterige) afdronk is full-bodied." Ik zal aankomende week eens goed opletten wat ik er qua smaak uit kan halen en of ik een vergelijking kan maken met de Sumatra.
Een oude bekende is ook weer teruggekeerd op het zwarte slagveld: Equito. Mijn favoriet voor in Bialetti. Uit alle bonen die ik kon kiezen was de keuze voor de wat zoetere varianten al aanzienlijk kleiner. Stoere vent die me tegenhoudt om nogmaals dezelfde bonen te kiezen!

Aankomend weekend zal ik voor het eerst gaan rotzooien met het espressoapparaat. Ik voel al een lichte spanning als ik naar de Gaggia Evolution kijk. De lichte glinstering in haar zachtplastieken behuizing geeft me een rilling van opwinding. Het moment van de waarheid komt wel naderbij, kan ik een goede espresso maken?

Photocoffee.

Een kleine doch aanzienlijk tijd geleden wees een klasgenoot (ik studeer fotografie) mij erop dat Canon thermosflessen heeft in de vorm van een lens. Een korte Google-sessie vertelde me dat Canon zelfs 2 modellen heeft. Een 70-200mm voor de grootverbruiker en een 24-105mm voor de iets minder zwartverslaafde.






































Zo kwam ik er ook achter Canons grootste concurrent dan ook maar aan de mokken is begonnen. Wederom een 70-200mm versie en een 24-70mm als kleiner model.





























Allemaal verkrijgbaar via: Canonmugs.