Niets.

Met de late avondzon die door de halfdichte Luxaflex vol in mijn gezicht schijnt heb ik besloten dat ik een slacker ben geworden. Heb ik weinig mee gemaakt op koffie of punkgebied? Nou nee, ik heb een flink aantal koffies geprobeerd en ook nieuwe bands bekeken als geluisterd. Maar updaten, ho maar. Waarom? Weet niemand. Angst om in de grijze massa van onverschilligheid te belanden waar principes niet meer bestaan en de wereld alleen nog maar is opgebouwd uit Douwe Egberts automaatkoffiemachines. Angst dat elke radiozender alleen nog maar platgecensureerde, latin-versies van Coldplay uitzend. Paranoia. De toekomst. Angst voor kanker. Familie. Angst om verbitterd te raken, om alleen nog maar boos te kunnen zijn op systemen die de wereld naar de vernieling helpen. Teveel kennis om nooit te kunnen vergaren. Feiten om achteraan te lopen. Eeuwige zoektocht naar antwoorden op vragen die al vanaf het begin onduidelijk of onbegrijpelijk zijn. De bierkaai. Boosheid om eeuwig religieus gewauwel, kortzichtigheid en mensen die uit pure verveling de straat op gaan om mensen te vervelen. Culturele doof-en blindheid. Woede en angst dat ik lijk te vergeten dat er wel mensen zijn die ergens om geven en hen uit het oog te verliezen. Diep zuchten, doorbijten en me niet zo aanstellen.

Daarom.

Dus...Koffie. The Village heeft een verse Ethopië Harrar die als espresso zelfs de minder sterke koffie-liefhebbers zou moeten bekoren. Erg vol van smaak, maar zonder dat je tandvlees zich gaat terugtrekken. Een bittere indruk is niet te vinden. De Harrar heeft een raar soort balans tussen zuur-en zoetheid die een teveel van beide oplost. Hierdoor is de nasmaak niet lang van stof. Sterker nog, die is niet nadrukkelijk aanwezig. Ik proef vanalles, maar ik kan helemaal niets plaatsen. Ik vind het ook helemaal niet erg, want hij is gewoon echt heel erg lekker.