Steen en been klaagde het meisje dat 3 stoelen verder zat in de trein naar Amsterdam. Ze was op weg naar Schiphol om in Turkije te geraken. Het geklaag ging over de 3 a 4 uur die ze had moeten wachten op de bureaucratie van het verkrijgen van een nieuw paspoort. 3 a 4 uur wachten is best lang. Al vind ik het meer dan terecht. Kort daarvoor vertelde ze dat op haar vorige vakantie haar paspoort was kwijtgeraakt en dat ze dus sindsdien een nooddocument had. Ze had een jaar de tijd om een nieuw paspoort te regelen, maar omdat haar hersenen haar duidelijk waren vergeten, besloot ze 1 dag van tevoren dit maar eens te regelen. En dus 3 a 4 uur te moeten wachten. Ik was moe en was tegen het raam in slaap gevallen. Buiten regende en onweerde het. De reden dat ik wakker werd zit 3 stoelen verder, op weg naar Turkije. Ze begon haar telefoongesprek met een luide 'hallo, meneer!' Uit gewoonte greep ik slaapdronken naar mijn treinkaart en keek naar het witte plafond waar ik dacht dat een conducteur zou staan. Het gelige TL-licht deed pijn aan mijn ogen, en ik hoorde de 3 a 4 uur wachttijdklaagzang. Ik had zin in koffie. We reden Utrecht binnen omdat ik daar uit moest. De klaagmeid moest overstappen maar wist te verzaken haar nieuwe trein te halen omdat dit keer haar ogen haar in de steek lieten. Het verkeerde perron. Boos keek ze om haar heen. Mogelijk te laat voor haar vliegtuig. Ik voorzag 3 a 4 uur wachttijd tot een nieuwe vlucht. 3 a 4 uur later zat ik aan zwarte koffie uit Brazilië, eerlijk en fairtrade met een wachttijd van 2 minuten, denkende aan het boze meisje waarvan haar hersens haar waren vergeten.
Published with Blogger-droid v1.7.4
Geen opmerkingen:
Een reactie posten