Crackcafeïne.

Na 23 keer gesnoozed en omgedraaid te hebben draai ik me nog een laatste keer om. Toch maar opstaan. Bij het strekken van mijn benen volgt mijn bovenlichaam gestaag. Ik voel het al. Het is vandaag koud. Ik draai de luxaflex open en zie een kraai wegvliegen. Of is het een kauw? Hij vliegt naar de overkant en land op een schoorsteenpijpje. Het beest is zo egaal zwart als de lucht grijs is. Een wonderbaarlijk oninteressante massa die me zorgen baart. Een gevoel van onbehagen overvalt me als ik besef dat ik vergeten ben mijn levenselixer in huis te halen. Als een verslaafde zonder crack dwaal ik maar wat rond in het op dit moment lege huis. Zelden zo'n behoefte vergeten. Ik verman mezelf en twijfel eraan om maar weer in bed te gaan liggen. Als ik naar het egaalgrijze laken kijken weet ik dat dat ook niets zal oplossen. Goed, een probleem dus. En die zijn er om op te lossen. Op te lossen. Ik weet een pot oploskoffie in huis te vinden, maar dat gaat mij te ver. Op weg naar ontbijt stuit ik in de keuken op de Senseo van mijn huisgenoot. Die zit me geniepig aan te staren om me in haar val te lokken. Ik zucht eens diep, en staar Senseo gemeen terug. Ik maak nog liever oploskoffie dan dat ik me overgeef aan het Senseoschuim der aarde. Al mokkend ram ik het ontbijt naar binnen en besluit dan maar de koffiebar in te duiken. Het is me klaarblijkelijk aan te zien, en al snel staat er zwart voor me op tafel. Als het door mijn aderen vloeit zucht ik van verlichting, alles is voorbij.