Espresso.

Leuk hoor, zo'n espressomachine. Maar dat apparaat is zo verslavend als crack. Ik heb na een maand nog niet veel echt lekkere espresso's gemaakt, maar het is wel zodanig leuk dat ik het nooit bij 1 poging laat, maar net zo lang door ga totdat ik iets acceptabels heb gebakken. Ik wil uiteraard heel graag de machine de schuld geven, de plastic tamper, het ontbreken van een goede maler, maar nee. Uiteindelijk ligt het toch grotendeels aan de maker. En dat is nou juist zo gaaf. Na talloze mislukte pogingen wil ik uiteindelijk een lekker bakje koffie. Dus dan probeer je het maar nog een keer.
Vanmorgen ging het allemaal anders. Het begon al toen ik de luxaflex opende en de zon scheen. Dat zorgde voor goede zin, dus ik zette Gaggia aan om op te warmen. Na een warme douche en een boterham met pindakaashagelslag-combi achtte ik haar warm genoeg om eens een gooi te wagen. De laatste paar shots waren veel te snel doorgestroomd, dus ik besloot dit keer meer koffie in de portafilter te doen en deze harde aan te stampen. Zo gezegd, zo gedaan. Ook heb ik de neiging nogal eens te vergeten te timen. Dit keer niet. Nee, dit keer ging alles goed bij de eerste poging. Langzaam druppelde de koffie in het kopje om geleidelijk een spiraalvormig en stroperig stroompje aan te nemen. Na korte tijd werd de stroom lichter van kleur en de 25 seconden kwamen in zicht. Een fijne, dikke cremalaag straalde in het kopje. Ik zette hem aan mijn lippen en proefde dat het goed was; niet verbrand, niet zuur, niet dun. Precies goed en hartstikke lekker. Prima om de dag mee te beginnen.