Ceremony.

'Onkruid vergaat niet' vertelde mijn moeder aan de telefoon ruim 2 jaar geleden. En dat ze borstkanker had. Mijn gebrek aan emoties op dat moment vergeet ik nooit meer. Het tranendal ontstond later pas. Ik heb een kleine tijd rond gelopen met een dof gevoel in mijn hoofd, ik wist niet zo goed wat ik ermee aan moest. De kanker was nog in een vroeg stadium en het was allemaal niet dodelijk in principe. Ja, ammehoela, het is godverdomme wel kanker.

Een aantal jaar eerder heeft mijn pa ook al kanker gehad; huidkanker. In de puberteit had ik wel andere dingen aan mijn hoofd schijnbaar. Maar toen het breekpunt dan eindelijk was bereikt druppelde ook alle ellende met m'n pa naar buiten alsof het zweet was. De plaat die 2 jaar geleden voorzag in mijn behoefte was 'Still nothing moves you' van het Amerikaanse Ceremony. Er hangt op een of andere manier een heel nare sfeer op die plaat. Het paste perfect bij mijn toenmalige gevoel. De plaat is op wit vinyl geperst, dus ik weet niet zo goed wat voor kleur hij is geworden van het vele draaien ervan. Mijn hart sloeg op hol toen ik hoorde dat ze wat later naar mijn favoriete hardcoretempel Innocent (in Hengelo) zouden komen. Ik had ze het jaar ervoor ook gezien en daar ben ik een stuk tand bij kwijtgeraakt, dus ik had er al weer zin in. Ik was serieus weer eens zenuwachtig voor een concert. Niet in de minste plaats omdat ik met alle opgekropte angst, woede en machteloosheid zat die er ergens een keer uit moest komen. Hoe beter dan op de dansvloer tijdens de tour van de band die alle ellende enigszins weet te verzachten. Van de bands die ervoor speelden kan ik me vrij weinig herinneren. Toen de band begon te spelen ben ik begonnen met het duwen en trekken en stampen en met volle overgave schreeuwde ik net zo hard tot mijn stembanden het zo ongeveer begaven. Ik heb zelden zoveel spierpijn na een concert gehad, heerlijk. Op een gegeven moment speelden ze het nummer dat ik het meest luisterde en toen had ik het helemaal niet meer. Ik heb daar tijdens het duwen en trekken staan huilen als een malle, maar dat heeft waarschijnlijk niemand doorgehad, omdat de tranen werden bedekt door het gutsende zweet. Ondertussen bleef ik duwen en trekken tot ik echt niet meer kon. Het maakte me toch niet meer uit. Alle frustratie lag op de vloer tussen het uit handen geslagen bier en onder de voetstappen van de woedende menigte. Vanaf dat moment heb ik met een grote glimlach staan genieten van de rest van het optreden.

Mijn ouders leven allebei nog, al zei het met een gefacelifte wenkbrauw en een afgezette borst. Kanker is de personificatie van het kwaad, Ceremony voor mij de oplossing.

"Missing people that never went missing"-Ceremony, Dead moon California.