Onder het genot van een stevige bak Kenia bekijk ik met een kleine glimlach de, gelukkig schaarse, blauwe plekken op mijn armen en linkerbeen. Mijn rechterknie heeft ook wel eens frisser gevoeld. De schamelijke overblijfselen van mijn stem spreken boekdelen. De spierpijn die overal over mijn lichaam verdeelt te vinden is doet me niet zoveel. Mijn huidige lichamelijk staat is het toedoen van 10 minuten muziek.Ik krab me een keer achter mijn oren en bedenk dat R'R Fest in Venlo 25 september er weer een was voor in de kronieken. R'R Fest is de liefdesbaby van Ronnie, bassist van Citizens Patrol, waar ik nu 2 keer ben geweest. Hij had me gevraagd of ik wilde fotograferen. Zo gezegd zo gedaan. De gehele dag bestond uit bandjes die de speeltijd die ze kregen 9 van de 10 keer niet volspeelden. De speeltijd was 30 minuten en bepaalde bands presteerden het om dit voor de helft te vullen. Ik moet lachen als ik dat typ, neem een niet-punkliefhebber mee en die vraagt zich af waarom de band zo kort speelt. Daar kan ik kort over zijn: explosiviteit is niet in uren uit te drukken. Bovenstaande foto heb ik van het Belgische Reproach gemaakt die onbenullige thrashy hardcore maken op een vroeg jaren '80 Boston-manier. Ze ramden er ruim onder de 20 minuten een flink aantal nummers doorheen die het publiek niet koud lieten. Geen idee hoe het precies komt, maar op een bepaalde manier weten punkbands een soort oerdrang te laten ontstaan bij de liefhebber waarbij hij of zij als een maniak de microfoon probeer te grijpen om zijn stem te laten horen. Luid, welteverstaan. Maar je bent daar niet de enige. Alsof het het laatste koude biertje op aarde in de handen van de zanger is klimt iedereen op elkaar, waar dan weer een ander boven opspringt. Uit deze kluwen dwazen komt een stemgeluid uit die soms boven de, behoorlijk versterkte, muziek uitkomt. Ik kan hier zo van genieten. Kippenvel over heel je lichaam, het zweet gutst uit je poriën, je krijgt een voet in je nek van iemand die net op je sprong en langzaam wegdrijft, je linkerbuurman schreeuwt je recht in je linkeroor, je rechterbuurman probeert met man en macht zich staande te houden en de persoon achter lijkt het hele zooitje bij elkaar te houden. Ha!
Het is echt fantastisch om in een kleine, zweterige ruimte te staan duwen en trekken met allerlei soorten tuig van verschillende leeftijden. Dat is het gave aan kleine festivals als R'R fest. Een feest der herkenning van zowel muziek, covers van klassiekers en oude en nieuwe bekenden. Bijna altijd ontmoet ik wel weer een nieuw persoon. Ik vind de verscheidenheid van achtergronden, ideeën, drijfveren echt heel tof om te zien. Daarnaast waren er in dit geval mensen uit alle uithoeken van westelijk Europa afgekomen om gemiddeld 20 minuten per band te zien.
Wat bij deze specifieke editie leuk was om te zien was dat er een Nederlands band zijn 30jarigsamenspelenineenbandvoorcampagnevoormuzikaledestructie vierden (Lärm) en waarschijnlijk hebben ze nooit strakker gespeeld dan zaterdag. En nog steeds ongelooflijk hard. Daarnaast speelden er bandjes die net een demo uithebben en nog nooit in een zaal van dergelijk formaat, klein, hadden gespeeld. Deze combi en de verscheidenheid aan volk maakte dit weer weer tot een gaaf festijn.
Verdomme, wat ik hou ik van punk!
Luister naar: DEAD KENNEDYS-MTV, GET OFF THE AIR!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten