Hey ho, let's go!

Vroeg in de ochtend, slaapkamer, laffe zon, veel wind. Met een kop Caffenation Tanzania Ngila Estate in mijn handen frons ik mijn wenkbrauwen. Ik heb nog nooit iets over de allergaafste band ooit geschreven. Niet alleen is het de allergaafste band ooit, het is ook nog eens mijn favoriete band. Ik frons nogmaals mijn wenkbrauwen. Ik neem nog een slok fruitige Afrikaan en krab aan mijn laffe haatbaard. Of iets wat daarvoor door moet gaan.

De Ramones. Ik weet niet waar ik moet beginnen. Mijn broer smeerde mij deze band aan toen ik nog op de basisschool zat. Ik kon er niet mee uit de voeten, maar ik ben 'Do you wanna dance?' nooit vergeten. En dat is notabene een cover van Bobby Freeman uit 1958. Op de middelbare school sloeg het noodlot toe, ik raakte aan de Ramones en dat is sindsdien nooit meer weggegaan. Sterker nog, het is erger geworden. Gelukkig raak je van muziek niet uitgemergeld, wat mijn lichte bierbuik dan ook bevestigd. De middelbare school werd afgesloten met een het thema Rock'n'roll, dat inhield dat we met 4 man als Ramones verkleed gingen. Ik moet hier nog ergens foto's van hebben....

Ik vind het uiterlijk vertoon prachtig: gare spijkerbroeken, leren jassen en een strak shirt. Ze zijn ook allemaal bepaald niet moeders mooiste en dat siert de band ook als je bekijkt dat alle bandjes vaak halve modellen zijn. Bij goede muziek is dat al minder vaak aan de orde. 3 akkoorden, geen solo's, simpele (doch erg strakke) drumpartijen spannen de kroon. Dit geldt ook voor de teksten, simpel en doeltreffend. Ik moet er vaak om lachen, maar ze zijn vaak wel een soort slim grappig. Ik vind zelf bijna alles goed, her en der zit er meuk tussen, maar alle albums hebben goede nummers.

De live platen zijn ook gaaf: 1000 nummers per set, 1,2,3,4! als eeuwig intro. Het moet ook feest zijn geweest: borden met HEY HO, LET'S GO! erop, spandoeken, alles. In totaal speelde de band 2263 optredens! Holy shit!

Er zijn een flinke hoeveelheid boeken uit waarin allerlei verhalen uitgespuwd worden. De mooiste vind ik nog wel over Johnny's leven voor de Ramones. Waar hij naar eigen zeggen in het leger heeft gezeten, terwijl een ander vertelt dat dit niet kan vanwege zijn toenmalige lange haar. Die vertelt vervolgens dat hij kapper was. Enzovoort. Joey en Johnny die ruziën om een vrouw, en vervolgens tijden niet met elkaar praten terwijl ze op tour zijn. Joey's droom om een nr. 1 hit te scoren die nooit komt, maar vervolgens pas beseffen hoe groot je bent nadat je opgenomen bent in de Rock'n'Roll Hall of Fame. Politieke verschillen in de band. Niet-rockstersterfgevallen. Het ene verhaal nog epischer dan de andere. Ik heb een dagtaak om alles te vertellen, daar wordt niemand blij van behalve ikzelf en nog een paar liefhebbers.

Vorig jaar bereikte mijn liefde voor de de band een nieuw hoogtepunt door het Ramonesmuseum in Berlijn te bezoeken. Een studentikoos hok volgepropt met allerlei memorabilia van broeken die de gitarist achterlieten, tot speldjes, zwembroeken, posters, DVD's, etcetera. Bedenk maar iets en er bestaat een kans dat er merchandise van was.

Tot mijn erg grote spijt heb ik de band nooit live kunnen zien omdat de band uit elkaar was voordat ik het gaaf ging vinden.

Je moet maar Googlen, dan vind je wel het een en ander om te lachen, om te huilen of om te bewonderen. Of hier kijken kan ook.