De beste koffiebar ooit. In mijn dromen bezat ik er een. Een veel te mooi pand, met fotografie aan de muur van Hiroshi Sugimoto. Een verschrikkelijk afzichtelijke kroonluchter prijkt er aan het plafond, een beetje zelfspot is immers nooit verkeerd. Er zijn een paar tafels met stoeltjes aanwezig, allemaal verschillend vanwege de kringloopafkomst. In het midden verrijst een enorme ovalen tafel met ingebouwde art deco-lampen en een rek met intellectuele en pretentieuze tijdschriften van allerlei. De muziek uit de muren is afkomstig van LP's, mijn personeel en ik moeten moeite doen om wat geluid de tent in te jagen. Ik heb 2 collega's, een vrouw die ongelooflijk goede cappuccino's kan zetten en een vent die-behalve dat ie goed is met vinyl-de beste espresso's zet.
Wat doe ik daar dan hoor ik je murmelen? Onderhand vraag ik me dat ook af, de term bedrijfsleider klinkt heel vreemd in de oren. Ik zet her en der koffie, maar drinken doe ik het zwarte goedje des te meer. Ook maak ik kletspraat met gasten. Echt gediend ervan zijn ze niet. Het personeel begint me ondertussen vreemd aan te kijken. Werk ik hier wel? Een van m'n collega's verzoekt vriendelijk of ik niet weg wil gaan, ik val de klanten lastig. Ik strubbel hevig tegen, ik ben notabene bedrijfsleider! Al gauw is de vriendelijkheid ingeruild voor een brandende woede waar Lucifer jaloers op zou zijn. Ik word in het nekvel gegrepen als een volle vuilnizak. Ik zie de grote art-deco-voordeur openzwaaien en ik word de zwarte diepte ingeworpen, als het oud vuil dat ik ben geworden...
Ja, verdomme, m'n droom de duigen in...kreunend, steunend en in m'n laken gewikkeld probeer ik het bed uit de komen. Vloekend ontdoe ik me van m'n deken. Er moet koffie op het vuur worden gezet.
Luister naar Adolescents-self-titled.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten