Verjaren.

Als ik het volle kopje onder Gaggia vandaan haal, klop ik de portafilter in de prullenbak leeg. Mijn oog valt op de talloze rondjes koffieprut die uitgeteld in de grijze Komozak naar mij liggen te staren. Ik besef dat ik vandaag jarig ben. Ik voel me niet ouder. Mijn haargrens is, voor zover ik het kan beoordelen, niet verder geweken dan gisteren. Ik klets eens goed tegen mijn buik, ook die is niet verder uitgedijd dan voorheen. De koffieprut is uitgekeken op mij en ligt daar te liggen als laatste herinnering van het vervlogen jaar. De geur van afval dringt mijn neus binnen, dus ik besluit de deksel er terug op te doen. Uitdijen. Mijn liefde voor koffie, die is wel aan het uitdijen. Meerdere machines en vele koffies zijn dit jaar tot me gekomen om me te voorzien in mijn behoefte. Ik ben benieuwd welke koffies me dit jaar zullen bereiken. Ik ram opnieuw de portafilter onder de Gaggia. Ze gromt 27 seconden naar me. Ik staar in de cremalaag van de vers gezette espresso, maar zie niets dat ook maar op toekomstperspectief lijkt. Ik krab me achter mijn rechteroor op het moment dat de deurbel gaat. Visite. De filtermachine mag zijn ding doen.