Help! De Equîto is gewoon alweer op. Het bleek gelukkig heel simpel om nieuwe bonen uit te zoeken. Nu ik een reiscafetière heb aangeschaft leek het mij handig (en voordeliger) om bonen uit te zoeken die voor zowel Bialetti als mijn 'Make taste not waste'-reiziger geschikt is. Brandmeester Angelo hielp mij al gauw uit de brand met Sumatraanse mandheling.Ik vond Sumatraanse Mandheling een tamelijk vreemde naam, maar na een korte Google-sessie weet ik dat de naam eigenlijk niet klopt. Mandheling is vernoemd naar de Mandailing, een volk dat in Noord-Sumatra leeft. Maar daar wordt helemaal geen koffie verbouwd. De eerste koffiekopende buitenlander heeft het waarschijnlijk ergens verkeerd begrepen en de bonen de naam mandheling meegegeven, de lul.
Bialetti op het vuur, zo gezegd zo gedaan. Ik doe het deksel van Bialetti open en ik ruik chocolade. Ik vond de Equîto door zijn zoetheid erg lekker, de Sumatraanse is op een andere manier zoetig, die chocoladetint is ook terug te proeven namelijk. Mijn eerste indruk van de koffie is in ieder geval goed. Na een later bezoek aan Brandmeesters bleek ook dat er 'tinten van chocolade en honing' in zitten. Zometeen maar eens uitzoeken of ik de honing er ook uit kan halen.
Ik kan goed merken dat nu ik meer verschillende bonen probeer er duidelijke verschillen zijn tussen niet alleen geuren en smaken, maar ook vettigheid en dat de maling verschilt. De Equîto-bonen waren heel vettig en lastig uit de maler te halen, maar deze Sumatraanse mandheling viel er zo ineens uit.
De cafetière heb ik zoals gezegd gekocht om de vieze ellende uit de schoolautomaat te kunnen omzeilen. Dat is gelukt. Ik sneakte met mijn net verkregen hete water-maar zonder thee-langs de cateringheerser die van toeten noch blazen wist wat betreft koffie, dus mijn weg naar verse koffie was vrij. Vervolgens heb ik alleen iets te kort gewacht geloof ik, want de koffie kwam wat mij betreft nog niet geheel tot zijn recht. Morgen is er een nieuwe dag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten