Goed. De eerste fout die ik meteen maakte was het apparaat aanzetten zonder water erin, al was dat vrij snel opgelost natuurlijk. Ik kon me vaag iets herinneren dat er een lampje aan, of juist uit, moest gaan als het water was verhit. Prima. Ik gooi het portafilter vol, tamper de hele boel aan en draai het portafilter heel stoer een keer rond om de overbodige koffie ervan af te laten vallen. Uiteraard viel het gehele portafilter leeg...
Opnieuw vullen dus. Opnieuw tamperen, iets harder drukken dit keer. Ik veeg dit keer ook maar de koffie weg, en blaas het een en ander van het portafilter af. Niet precies wetende of het lampje nu aan of uit moest zijn, draai ik het portafilter onder het apparaat en druk op de koffieknop. Eureka! Er komt zwart spul uit. In 10 seconden. Cremalaag? Welke cremalaag?
Na een prima cremalaag en een gore smaak, te dunne ellende, verbrande ellende, vieze ellende, lukte het dan bij poging 7 een stroperige substantie uit het portafilter te laten komen die geleidelijk aan een stroompje vormde. Na relatief nauwkeurig meegeteld te hebben, begon het stroompje af te nemen en na ongeveer 25 seconden had ik een mok met espresso. Met cremalaag. Met een fijne geur. Alleen die mok. Niet te doen. Ik heb helemaal geen espressokopjes, dus het ziet er allemaal tamelijk ielig uit.
Maar ach, mijn eerste espresso is een feit. Hij smaakte goed, niet zuur, niet bitter, niet verbrand, geen troep onderin, met een dikke cremalaag die niet uit elkaar viel. Wat me opviel is dat wanneer de espresso goed is, je dat meteen kunt merken. De smaak is ineens zoveel beter dan wanneer het een net-niet bakje is.
Goed, nu nog espressokopjes scoren...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten