Minor Threat.

De bron van koffiegerelateerde punksongs raakt ietwat droog. Niettemin is de liefde voor het genre immer groot en moet hier dus wat aan gedaan worden. Zo bedacht ik me van de week toen ik mijn Minor Threat tattoo nogmaals bekeek dat het een van de eerste hardcorebands is waarmee ik in aanraking kwam. Ik weet nog vrij goed toen ik een jaar of 10-12 oud was, en mijn broer-met-punkkapsel me het een en ander probeerde bij te brengen. Ik kreeg een cassettebandje met onder andere Minor Threat, NOFX, Bad Religion, maar ook dingen als Faith No More. Ik moest er allemaal niets van weten, ik vond op dat moment de lompe bastonen van gabberherrie (mijn hemel...) een stuk interessanter. Een niet al te lange fase gelukkig, de muziek werd ook softer en ik geloofde het allemaal wel.

De blauwe hoes van het cd-boekje van de discografie met de dikke zwarte letters is me altijd bij gebleven, evenals het lettertype en de hoeveelheid liedjes op de achterkant. Toen ik een paar jaar later punk kon waarderen en me langzaam ging orienteren bij kleine punkshows viel me de waardering van deze band op en ik heb de discografie maar weer eens gedownload. Man man man, wat een fantastische band. Jeugdig enthousiasme en frustratie, slimme teksten en een eigenlijk prima productie. Ongepolijst, woedend, snel en kort. En catchy. Zo catchy dat er snel veel blijft hangen. Ian MacKaye kan voor geen meter zingen, maar dat is wat het zo gaaf maakt.
De inmiddels aangeschafte platen komen echt heel vaak voorbij en het verveelt me nooit. Ook het latere, minder woedende werk, is gewoon erg goed. Er zit wat meer in, er is duidelijk progressie te horen in het liedjesschrijven. De band is zo gaaf dat ik dus nu met een tattoo zit, dat had ik niet kunnen denken 15 jaar geleden.

Wat Minor Threat ook erg gaaf maakt is dat de band nooit een reunie zal doen, en dat veel leden van de band nog steeds (muzikaal) actief zijn. Op Youtube zijn bijvoorbeeld filmpjes te zien waarin Ian MacKaye zich in een rechtszaal uitspreekt over een jongerencentrum/zaal die moet sluiten en hij vol enthousiasme verteld waarom de zaal geopend moet blijven.

Bedankt, grote broer.

The Village Coffee & Music is geopend.

Jawel, vol anticipatie en bevooroordeling stond ik om iets over 8 in de splinternieuwe winkel van de heren van The Village. En met mij vele anderen die ik al kende uit het "Utrechtse koffiecircuit". Goede inteeltbende dus.
De winkel ziet er prachtig uit met een grote onbewerkte muur waar nog stukken oud bloemetjesbehang is te zien. Het pand is ontzettend ruim en licht ondanks de forse bar (die overigens is opgebouwd uit oude vloerdelen van een gymzaal) en oogt op het moment helaas nog een beetje leeg in verband met vergunningstaferelen. Dit dient in de zomer te zijn opgelost. Een grote leren bank prijkt in de hoek en oogt veel te comfortabel. Hier ben ik uiteraard in getrapt en was er maar moeilijk weg te slaan. Achter in de zaak staan een aantal simpele, doch mooie, houten tafels met stoelen die lijken te ontfutseld uit een oude middelbare school. De koffie wordt geschonken in dik aardewerk met eigen artwork als opdruk.

The Village haalt zijn koffies bij Caffenation uit Antwerpen. Deze worden ook door hen gebrand en het fijne is dus dat een groot deel va het koffieproces (voor het zetten) dus heel makkelijk in de gaten gehouden kan worden. Nu zal ik eerlijk zeggen dat ik bij voorbaat al fan was van The Village en dus hierdoor ook bevooroordeeld ben, maar de koffie zijn gewoonweg verdomd lekker. Ik heb de Gozer's blend geproefd (onder andere Rwanda) en de Bergami blend (Rwanda, Ethiopia Yirgacheffe en Panama Rancho Gotta). Beide koffies zijn behoorlijk fruitig en hierdoor ietwat zoetzuur, maar op een prettige manier. Het zuur komt uit de bonen, niet uit het verkeerd malen of gaar branden.
Verder biedt The Village ook ontbijt, muffins, peanutbutter cookies, en moeilijk lekkere CASSISSODA'S(!) aan voor nette prijzen. Zelfgemaakt met de aanwezige oven. O, en verse(!) thee voor de niet-koffieliefhebbers.

Ik moest wel lachen om de monteur die vandaag de puntjes op de electrische i's zette en de nog lege schappen. Aan de ene kant oogt het knullig, maar het enthousiasme en het plezier van de heren compenseert dit volledig. Deze kleine onbenulligheden worden ongetwijfeld snel weggewerkt. Utrecht heeft een prachtige espressobar erbij.

Brandmeester's Zege Forest Grown.

Brandmeester's kondigde eind februari 2 nieuwe specialiteitenkoffie's aan. Een Braziliaanse en een nieuwe Ethioop. Ik heb de Braziliaan helaas nog niet geproefd, maar gisteren is de Ethioop aan de beurt geweest. Het eerste dat mij opviel was de prijs, per 250 gram is deze koffie 12,80. Mijn verwachtingen waren hoog.

Brandmeester's.nl zegt het volgende over de koffie:

"Rond Lake Tana in Ethiopie groeit al oneindig lang koffie. Oorspronkelijk werd alle koffie in deze regio tussen de bomen verbouwd maar op dit moment zijn de plantages op de Zege Peninsula de enige plek waar de koffie nog ‘Forrest Grown’ groeit. Deze koffie heeft een uitstekend aroma met de smaak van abrikozen en rozijnen met een lichte body maakt het zijn reputatie van ‘specialiteitenkoffie’ meer dan waar."

Goed, de verwachtingen werden zo waar nog iets groter. Niet in de minste plaats omdat ik Ethiopisch koffie erg lekker vind door bijvoorbeeld zijn zoetheid. Ik heb een espresso en een cappuccino geproefd. Als eerste de espresso: de geur was niet zo sterk, eerlijk gezegd rook ik gewoonweg niet zoveel. Bij de eerste slok viel me op dat de koffie heel zacht van smaak is, hij klapt er niet zo hard op als veel espresso's doen. Ik proefde fruittonen, dit had ik niet verwacht, vaak proef je chocola. Misschien waren mijn verwachtingen wat hoog, maar ik vond de koffie niet zo bijzonder. Hij was wat vlak van smaak en de nasmaak was erg snel weg, wat ik jammer vond. Voor de prijs die de koffie heeft was ie niet zo bijzonder, bijna een beetje flauw.

Als cappuccino was de Zege Forest Grown wel erg lekker. De fruitige smaak kwam erg goed tot zijn recht met de zoete smaak van de melk. Een prettige zoete nasmaak was het resultaat. Ik verwonderde me licht over het verschil dat ik ervoer tussen de espresso en de cappuccino.

Peeze Mex Eco.

In Nijmegen is De Blonde Pater vaste prik geworden als het om koffie gaat. En sinds kort hebben ze ook een "slow coffee" aan tafel. Ze schenken een cafetiere uit met een zandlopertje die precies 4 minuten duurt. Lekker en het ziet er ook nog eens tof (of pretentieus, wat je wilt) uit. Tevens is op de kaart ook goed uitgelegd hoe je de koffie moet behandelen, onder andere vanwege de prut onderin bij de laatste slok.

De koffie die er bij hoort is de Mex Eco van de Arnhemse koffiebrander Peeze. De Mex Eco is een blend van 4 koffies uit Mexico, Honduras, Peru en Ethiopie. Ik ben toch wel een klein beetje fan van de duwpot, dus mijn verwachtingen waren dan ook hoog. De koffie was wat scherper dan ik had verwacht en licht bitter van smaak (niet in de laatste plaats door de zetmethode). Tevens was er een duidelijke fruitige zoetzurigheid aanwezig die me goed beviel. Ik zou het zeker nog een keer nemen als ik bij De Blonde Pater ben.

Fair Trade Original Ethiopië.

In Nijmegen ben ik door de Excellent collectie van Meneer Heijn heen, dus was het tijd voor iets nieuws. Bij de Fair Trade shop stonden de zakken me al zenuwachtig aan te staren. Als groot fan van Ethiopische koffie was de keuze snel gemaakt. Vol goede moed knipte ik thuis aangekomen de zak open en een volle geur kwam me tegemoet; een goed begin. De maling leek niet helemaal gelijkmatig, maar ach, ik mag niet klagen. Eenmaal in het apparaat kwam de zoetige chocolade al gauw bovendrijven.
De smaak was iets aan de zurige kant, helaas vond ik het niet een prettige zuurheid. Ik weet niet, hij is heel vol van smaak voor een filterkoffie, maar ik vond het lastig om door die zurigheid te prikken.

Tweetakt.

Voor wie niet kan wachten tot The Village open gaat; ze staand op de Neude te Utrecht as we speak koffie te schenken op Tweetakt festival tot en met 27 maart.

IJlend ten onder.

Gillende mensen overal om me heen als ik weggevoerd word door de kolkende koffiemassa. Ik drijf in een megalomane koffieschep. Alles is van koffie, ik ben in het paradijs beland. Ik zie eruit als een wandelende koffieboon, en iedereen die ik om me heen zie ziet er uit als koffiebonen. Overal waar ik kijk zijn oneindige velden van bomen waaraan koffiebonen groeien. Huizen zijn gemaakt van filters, met daken van dik melkschuim. Ik zie rook komen uit de portafilterschoorstenen van de lokale koffiebranderijen die aan de koffierivier zijn gebouwd. Ik probeer met de koffieschep naar de zijkant te komen, maar ik word steeds meegduwd door de stroming. Voorlopig lijkt er geen eind te komen aan de koffierivier en ik besluit me er maar aan over te geven. Even later word ik beschoten door piraten die op me afkomen in een open Senseo-apparaat. Ik kan niet wegkomen, de stroming is veel te sterk. De koffiepads vliegen me om de oren. De stroming word sterker en sterker en het landschap om me heen val in duigen. De wereld is omgeven door Douwe Egberts automaten.Op het moment dat de piraten me te pakken hebben word ik wakker. Drijnat van het zweet en ik grijp naar de emmer die naast m'n bed staat. Ziek als een hond, en met koppijn als een aambeeld zucht ik eens diep. Ziek. Wat een ellende.

101.

Mijn bureaustoel kraakt als ik het ontdek. Ik kijk nogmaals goed naar het beeldscherm. Als ik nog kan tellen klopt het toch echt. Ik grijp naar mijn mok Brandmeester's Aficionado, en laat het dan maar tot me doordringen. Ik heb mijn 100ste post gemist. Op de geopende nieuwssite schuift heel Japan aan me voorbij. Khaddafi's olijke snor en tulband staat ook me ook weer dwaas aan te staren. Ons Geert verteld over zijn ambities om premier te worden. En ik mis verdomme mijn jubileum. Ballonnen, confetti, tetterende olifanten en een fanfare, ik mis ze allemaal.

Maar ik heb een goede kop koffie. Ik besloot vanmorgen de Aficionado eens in de snelfilter te gooien. Geen idee wat het resultaat zou zijn. Dit is sowieso de eerste keer dat ik eigen gemalen bonen in mijn filtermachine gooi, dus zwetend van alle zenuwen die ontbraken zag ik de koffie langzaam uitzetten in mijn al eerder natgemaakte filter. Even later giet ik de mok vol en proef een volle, naar aarde smakende koffie. Ik proef ook een lichtbittere chocoladesmaak. Het is niet de meest ideale koffie voor in een filtermachine, maar het valt me allerminst tegen! Morgen doe ik nog een poging met een iets grovere maling.

Nozzman.

Hmmm, dit is eng.

Bron: Nozzman.

Caffeinevrij vs. caffeine.

Ik ben geen fan van caffeinevrije koffie vanwege het ontbreken van het juist zo toffe gevoel van een shot caffeine. Ik ken genoeg mense die niet zo goed tegen caffeine kunnen en zodoende aan de decaf gaan. Maar dit schijnt onzin te zijn. Ik liep kort geleden tegen een nieuwsbericht van nieuwslog.nl aan uit de New York Times.

“Cafeïnevrije koffie is niet gezonder dan gewone koffie en zou de drinkers ervan net zo goed de hele nacht wakker kunnen houden” , zegt The New York Times. Onderzoek van wetenschappers aan het Academisch Ziekenhuis in Zurich (Zwitserland) duidt erop dat, omdat beide soorten koffie op praktisch dezefde manieren het cardiovasculaire stelsel en het zenuwstelsel beïnvloeden, cafeïne misschien niet het probleem is.

Het hoofd van het onderzoek, dr. Roberto Conti, erkent: “Tot nu toe schreven we de cardiovasculaire gevolgen van koffie aan cafeïne toe, maar we hebben ontdekt dat deze gevolgen ook te zien waren bij mensen die normaal geen koffie drinken en nu cafeïnevrije koffie kregen. Hieruit blijkt hoe weinig we weten over de gevolgen van een van onze meest geliefde dranken, en het meest geconsumeerde stimulerende middel ter wereld.”

Morgen was het feest.

Morgen was het feest. Van Toon Tellegen. Als ik in de warme pre-lentezon voor de keukendeur sta luister ik naar de zachte stem die het verhaal voor mij heeft ingesproken. Zonder haar aanwezigheid leest ze het verhaal aan me voor. Een eekhoorn die niet kan wachten totdat de lente komt. Lente! Lente!
Op de achtergrond is een kleine ruis te horen, en heel soms heeft er een auto door de straat gereden. Ik druk mijn mp3-speler op pauze. Het water kookt dus Bialetti kan gevuld worden. Als ik haar op het vuur heb gezet hervat ik het verhaal. Met mijn handen in mijn zakken kijk ik naar wat vogels die eenzaam op de daken hangen. De lente. Misschien wel mijn favoriete seizoen. Ik vind het prachtig om te zien hoe de natuur zich ontvouwt en het ruikt ongelooflijk lekker buiten.
De keuze voor een winterjas en zomerjas is er altijd een waarmee je goed de mist in kan gaan. Het is leuk om 's ochtends zonder jas naar buiten te lopen om eens te voelen of het echt zo warm is als de zon doet vermoeden. Vaak faal ik die keuze. Ik zweet me ofwel kapot of ik heb het koud.
Af en toe hoor ik een bladzijde omslaan, een kuchje of iets anders dat de microfoon heeft opgevangen maar wat ik niet kan plaatsen. Wat een pracht van een cadeau. Elke keer als ik naar de stem met een weggedrukt Duits accentje moet ik glimlachen. Ondertussen heeft de eekhoorn de lente gevonden en ook Bialetti heeft haar hoogtepunt weten te bereiken. Als ik mijn geliefde feministenmok volschenk schop ik de deur wagenwijd open. Over het geluid van mijn mp3-speler hoor ik het gekwetter van de hangende vogels. De zon is heerlijk warm, al is de temperatuur nog niet op een hoogte om goed buiten te kunnen zitten. Ik besluit het gewoon te doen, de rebel die ik ben. Ik leg mijn benen op tafel en neem een slok van de koffie. Mijn god, wat is koffie ongelooflijk lekker. Nu ben ik vrij snel tevreden als de koffie goed is gezet, maar als dan ook alles precies klopt dan geloof ik het wel even met de rest van de wereld. Een diepe zucht maakt zich van mij meester. Het kippenvel staat op mijn armen. Deels van de kou, maar niet in de minste plaats ook van de fijne stem van de verteller. Over 2 nachten was het weer feest, Fraulein.

Aficionado.

Ik heb al minstens een maand mijn geliefde Bialetti laten verstoffen. Ik probeer af te wisselen tussen apparaten, nadat de snelfiltermachine een goede beurt heeft gehad na een jaar stofhappen, ligt nu de bal weer in de voeten van Bialetti.
Brandmeester's Aficinado deed me besluiten om haar opnieuw bij de lurven te pakken. Ik kwam erachter dat ik die nog nooit heb gebruikt voor in Bialetti. En ze was maar wat blij om weer eens op het vuur geworpen te worden. Met grof geweld maalde ik de bonen. De geur van versgemalen koffiebonen is echt fantastisch. Zo dik dat je het bijna kunt happen. Eenmaal op het vuur wist ik me even geen houding te geven, de zon brandde voor het eerst sinds lange tijd in mijn gezicht toen ik met mijn handen in mijn zakken naar buiten keek. Even later was Bialetti klaar en schonk ik de zwarte meuk in een mok. Nu ik eindelijk aan de espresso's ben, vielen me ineens veel overeenkomsten op. In zowel geur als smaak. Bialetti is een stukje bitterder dan een espresso heb ik het idee. De smaak die ik gewend ben van de Aficionado kwam zeker tot zijn recht. Een lichtzurige nasmaak bleef achter, niet verkeerd.