Net terug van een kort tripje naar het noorden van Frankrijk, waar een prachtige heuvelachtige omgeving hoogtij vierde. In een enorm huis met een grote groep klasgenoten, afgestudeerden en een docent is er duchtig over gemaakt werk gediscussieerd. Tussen de presentaties door was er tijd voor onder andere wandelingen en uiteraard koffie. Tijdens een van de wandelingen was er door alle rust ineens plaats voor wat nostalgie en melodrama. De koffie die werd geschonken kwam uit een snelfilterapparaat en ik bedacht dat ik de mijne al een jaar niet meer had gebruikt. Ik pinkte gelukkig geen tranen weg, maar toen ik eenmaal weer in het huis was besloot ik dat hem weer eens zal gaan gebruiken. Ik heb de snelfilter een beetje herontdekt. Niet per se door deze trip, maar ook omdat er bij mijn adres in Nijmegen een exemplaar staat met een ventiel, lichtelijk vergelijkbaar met het systeem van de Clever Coffee Dripper. Pas als de pot in het apparaat wordt gestoken loopt de koffie door, om dit te testen liet ik het filter maar eens goed vollopen om vervolgens erachter te komen dat de koffie op deze manier niet snel genoeg doorliep met als gevolg dat het filter overstroomde. Goed. Poging 2 ging me beter af, en de koffie had inderdaad een wat vollere smaak. Hoera. Ik ben groot fan van de zachte smaak die een snelfilter produceert. Ook dat je een mok vol kan schenken, en dat je niet meteen een klap voor je kop krijgt zoals bij sommige espresso's bevalt me goed.
De huidige koffie is de voorgemalen Guatemala Antigua van de Excellent lijn van de Albert Heijn. De Brasil Santos was goed bevallen, dus wilde ik deze ook een kans geven. Minder zoet dan de Brasil en lichtbitter, ik merk wel dat ik wat betreft dosering nog veel kan winnen, want als de pot te sterk is dan is de smaak meteen een stuk bitterder.
Hulde aan de snelfilter.
(De foto in kwestie is van een Beertje Paddington mok die ik in Frankrijk gebruikte, al begrijp ik de slapende beer in combinatie met 'It's always time for coffee' niet zo goed)
Ook vandaag wist Martijn Brandmeester me een koffie van Caffenation aan te smeren. De Zimbabwe. Buiten werktijd wist ie me toch stiekem een espressootje voor te schotelen die naar zijn zeggen wat langer moest doorlopen voor een betere smaak, ongeveer 30 seconden. Wederom een spikkelige cremalaag, dat blijft een mooi gezicht. De geur was licht zoetzuur. Maar toen ik hem proefde ontging me de zuurgraad toch niet helemaal. Niet pittig zuur, maar heel vol zuur, heel bloemig. Ik ben geen groot fan van zurigheid, maar dit ding op een of andere manier prima. Al was de nasmaak toch iets te gortig.
Om me weer normaal te kunnen laten kijken kreeg ik ook een cappuccino. En dat bleek een heel ander verhaal qua smaak. Ik proefde aarde, zoals bij veel single origins die in een cappuccino worden verwerkt, maar ik rpeofde met name pure chocola. Heel puur, dus ook licht bitter. De zurigheid was duidelijk naar de achtergrond verdreven, daar waar ze thuis hoort wat mij betreft. Ik had ook het idee dat ie als cappuccino ook iets pittiger was.
Ok, ok, ik weet dat het tweede plaatje eerder thee is dan koffie, maar ach...in mijn fantasie zie ik wel wat vervelende Engelse lordships met te dure koffieapparatuur en dergelijk servies in de weer.
Martijn van Brandmeester's wist mij koffie van Caffenation uit Antwerpen aan te smeren. De Malawi. Ik had me laten wijsmaken dat deze ooit eens groentensoep is genoemd bij een cuppingsessie, dus ik was wel lichtelijk benieuwd.
Toen ik de zak onder mijn neus kreeg geduwd rook ik noten en aarde. Geen verkeerde geur, wel vrij heftig. Het eerste apparaat dat er aan moest geloven was de Chemex. Het kopje zwart rook vrij zoet, beetje fruitig. Vooralsnog rook ik geen prei, ui of knoflook. De smaak was flinkt fruitig, op zijn grapefruits. De nasmaak was was zuurder.
Tweede test: de Aero Press. Ik ben groot fan van deze zetmethode, omdat het altijd flink veel smaak oplevert, maar door de lage temperatuur zal hij nooit verbranden. Goed, hetzelfde laken een pak, al was de zurige smaak iets minder. Ik proefde wat meer aarde. Wederom was er geen champignon of bloemkool te vinden.
Maar toen. Een espresso. De cremalaaf was prachtig gevlekt. De geur was enorm zoet en heftig. Maar de smaak? Ik vond het niet zo lekker, zuur en vervolgens sloegen de cherrytomaten me om de oren.
Wederom een single origin die het goed doet in zogenaamde 'slow coffee' apparaten, maar wat mij betreft te zuur voor een espresso. Helaas waren de bonen nu op, want ik was wel benieuwd hoe de Malawi overeind bleef in een cappuccino.
Gisteren werd ik geattendeerd op Fresh Pots. Een kort flauwekulfilmpje over de vermeende koffieverslaving van Dave Grohl. Vrienden en familie zijn diep bezorgd over de muzikant, en een traan wordt niet geschuwd. Je ziet Grohl - niet geheel onbekend door zijn muzikale inbreng in oa Foo Fighters, Nirvana en Them Crooked Vultures - door een diep dal gaan als de pot koffie leeg is.
Scream is voor de meesten een onbekende band waar Grohl ook in drumde in de jaren '80, punkrock uit Washington DC. Wat ik uit de reacties onder het filmpje haal is dat hij toentertijd een jaar of 19 moest zijn geweest. En mogelijk nog clean.
Diepzuchtend been ik naar de koffiebar toe. De pijpestelen wisten mij te doorweken tot op het bot en een stugge hoest had zich deze week van mij meester gemaakt. Niets nieuws onder de zon dus, op de verkoudheid na. Eenmaal binnen werd mij mede gedeeld dat er bonen aanwezig waren Blue Bottle Coffee Company, een Californische koffiebedrijf. Mijn nieuwsgierigheid was gewekt. De bonen in kwestie waren van Ethiopische afkomst: een Gayo Amaro en een Sidamo Howolso. Prima. Vind ik leuk. Helaas wist mijn verkoudheid roet in het eten te gooien, want behalve dat ik er niet bar veel van rook, wist ik ook van de smaak geen chocola te maken (schijnbaar zitten er wel tonen van chocola in, de ironie). Zonde, want ik was blij om weer een nieuwe koffie te proberen. Volgende keer beter.
Naast koffie en punk ben ik ook een vrij fors Star Wars liefhebbers (lees: nerd). Dus ik was blij dat iemand mij attendeerde op Star Wars koffiebonen van ThinkGeek. Maar ik keek niet verder dan mijn koffieneus lang was, en al gauw lag ik in het web der duisternis dat de Dark Side heet. Princes Leia kon niet zoveel met mijn woest erotische aantijgingen, dus ik richt nu mijn pijlen op chantage en een bakje koffie om haar weer eens in haar gouden bikini te krijgen. Ze moet immers de kracht van de Force niet onderschatten, het serpent!
Star Wars Vader's Dark Side Roast Coffee.
Als ik het volle kopje onder Gaggia vandaan haal, klop ik de portafilter in de prullenbak leeg. Mijn oog valt op de talloze rondjes koffieprut die uitgeteld in de grijze Komozak naar mij liggen te staren. Ik besef dat ik vandaag jarig ben. Ik voel me niet ouder. Mijn haargrens is, voor zover ik het kan beoordelen, niet verder geweken dan gisteren. Ik klets eens goed tegen mijn buik, ook die is niet verder uitgedijd dan voorheen. De koffieprut is uitgekeken op mij en ligt daar te liggen als laatste herinnering van het vervlogen jaar. De geur van afval dringt mijn neus binnen, dus ik besluit de deksel er terug op te doen. Uitdijen. Mijn liefde voor koffie, die is wel aan het uitdijen. Meerdere machines en vele koffies zijn dit jaar tot me gekomen om me te voorzien in mijn behoefte. Ik ben benieuwd welke koffies me dit jaar zullen bereiken. Ik ram opnieuw de portafilter onder de Gaggia. Ze gromt 27 seconden naar me. Ik staar in de cremalaag van de vers gezette espresso, maar zie niets dat ook maar op toekomstperspectief lijkt. Ik krab me achter mijn rechteroor op het moment dat de deurbel gaat. Visite. De filtermachine mag zijn ding doen.
De regen. Die heb ik lang niet gezien. Als ik met een leeg espressokopje bungelend aan mijn vingers door mijn slaapkamerraam kijk zie ik de regendruppels de laatste restjes ijs verslinden. Mijn gedachten gaan terug naar de zomer, toen er in plaats van de vermeende zon toch ook wel veel regen heeft plaatsgevonden. Met als groot verschil dat er bladeren aan de boom hingen en de temperatuur toch wel iets aan de aangenamere kant was. 15 seconden later schrik ik weer wakker uit mijn gedachten en kijk naar het bungelende kopje. De regen valt nog steeds uit de hemel. Er verandert helemaal niets. Het weer is altijd het meest waardeloze excuus om mensen aan te spreken in tijden van overmacht. De trein is te laat, gezellig he? De bus gemist, zo fijn dat mijn tenen eraf vriezen. Fantastisch. Heerlijk. Ik dwaal weer af als ik merk dat ik mijn kopje net naast mijn tenen laat vallen. Als ik het opraap stoot ik onderweg naar boven mijn hoofd tegen de vensterbank. Ik zucht diep. Buiten regent het. Gaggia is klaar voor gebruik.
Afbeelding van http://chaka4612.blogspot.com
Nieuwjaar. Een tijd om terug te blikken op het vorige jaar. Ik voel er maar weinig voor dat te doen. Als ik naar het plafond staar bedenk ik me dat mijn maaginhoud gisteren ergens is blijven steken door een hoeveelheid bier die gelijk staat aan de inhoud van een middelgrote gietijzeren badkuip. Teveel bier, tot zover mijn terugziende blik. Na een diepe zucht besluit ik dat het tijd wordt voor een pot koffie. Eens zien wat dit logeeradres te bieden heeft naast een prima bed in een roze slaapkamer. Als ik naar beneden loop stoot ik mijn hoofd aan het trapgat. Geen goed begin. In de keuken staat ze al te lachen, de snelfilterenmachine die ze er is. Naast haar staat een pot illy espresso en een zak perla excellent brasil. Prima. Niet al te enthousiast begint mijn zoektocht naar een filter. Mijn god, hoeveel onnodige spullen kun je in één keukenkastje kwijt? Tien minuten later sta ik met een felgekleurde mok zwart in mijn handen en kijk uit het raam naar de strakblauwe lucht. Nu is het nieuwe jaar pas echt begonnen. Ik heb veel zin in de vele nieuwe koffies. Gelukkig nieuwjaar.
Net terug van een kort tripje naar het noorden van Frankrijk, waar een prachtige heuvelachtige omgeving hoogtij vierde. In een enorm huis met een grote groep klasgenoten, afgestudeerden en een docent is er duchtig over gemaakt werk gediscussieerd. Tussen de presentaties door was er tijd voor onder andere wandelingen en uiteraard koffie. Tijdens een van de wandelingen was er door alle rust ineens plaats voor wat nostalgie en melodrama. De koffie die werd geschonken kwam uit een snelfilterapparaat en ik bedacht dat ik de mijne al een jaar niet meer had gebruikt. Ik pinkte gelukkig geen tranen weg, maar toen ik eenmaal weer in het huis was besloot ik dat hem weer eens zal gaan gebruiken. Ik heb de snelfilter een beetje herontdekt. Niet per se door deze trip, maar ook omdat er bij mijn adres in Nijmegen een exemplaar staat met een ventiel, lichtelijk vergelijkbaar met het systeem van de Clever Coffee Dripper. Pas als de pot in het apparaat wordt gestoken loopt de koffie door, om dit te testen liet ik het filter maar eens goed vollopen om vervolgens erachter te komen dat de koffie op deze manier niet snel genoeg doorliep met als gevolg dat het filter overstroomde. Goed. Poging 2 ging me beter af, en de koffie had inderdaad een wat vollere smaak. Hoera. Ik ben groot fan van de zachte smaak die een snelfilter produceert. Ook dat je een mok vol kan schenken, en dat je niet meteen een klap voor je kop krijgt zoals bij sommige espresso's bevalt me goed.
