Hiatus.

Ik geloof het voor nu even. Het afstuderen gaat even voor lullen over koffie.

'Koffiedrinken verkleint kans op huidkanker'

'Koffiedrinken verkleint kans op huidkanker'

Redactie −
25/10/11, 03:16

Het drinken van drie koppen koffie per dag verkleint vooral bij vrouwen de kans op het ontstaan van basaalcelcarcinoom, een vorm van huidkanker. Dat blijkt uit een Amerikaanse studie.

Volgens de onderzoekers lopen vrouwen die dagelijks meer dan drie koppen koffie drinken twintig procent minder kans op basaalcelcarcinoom dan vrouwen die weinig of geen koffie nuttigen.
 
Mannen halen iets minder profijt uit hun dagelijkse dosis cafeïne, maar toch zouden drie kopjes koffie per dag ook bij hen resulteren in 9 procent minder kans om deze vorm van huidkanker te ontwikkelen. Waarom de resultaten bij mannen en vrouwen verschillen, is nog niet onderzocht.
 
De wetenschappers zeiden bij de presentatie van hun studie in Boston dat ze zelf verrast waren door de uitkomst ervan.

Bron: www.volkskrant.nl

Published with Blogger-droid v1.7.4

Ik denk, laat ik eens gek doen.

Het is immers zondag. Uur of tien. Zonnig, maar goed koud. Thuis was de koffie op. Toch had ik drang. Station Utrecht Centraal. Het enige zaakje dat enigszins lekkere koffie verkocht is verdwenen. Er zijn 2(!) Starbucksfilialen waarvan er 1 altijd achterlijk druk is. De ander is donker en klein,
weggepropt in een hoek van het station. Geen rijen Italianen. Ach, laat ik eens zondigen. Ik wilde een zwarte koffie. Groot. Ik werd lichtelijk voor gek verklaard door een verwijfde barman. Het zal wel. Ik keek naar de koffiemolens en zag alleen maar vettige, erg donkere bonen. Niet heel aantrekkelijk. Ik vroeg dus een zwarte koffie. Ik ontving een Caffe Americano met het een en ander aan Italiaans klinkende achtervoegsels in een non-Italiaans accent doorspekt met lomp Nederlands. Het werd me duidelijk waarom ik raar werd aangekeken. Ik had een halve liter zwarte koffie met 5 shots espresso gekregen. Instant hartaanval. Wat een bitter einde. Bitter en vlak.

Published with Blogger-droid v1.7.4

Koffietattoos #7.

Weer een tattoodesign die ik aangereikt kreeg via Facebook. Ik ben wel fan van deze stijl, al is ie met wat te asymmetrisch.

'Koffiebonen met minder cafeïne'

"Koffiebonen met minder cafeïne"

8 augustus 2011.

Braziliaanse wetenschappers hebben een nieuwe variëteit ontdekt van de Coffea arabica (de populairste soort koffieplant) en die bevat vrijwel geen cafeïne, bericht de Spaanse krant El País.

Deze variëteit, van nature met minder cafeïne, groeit in Ethiopië en betekent een grote ontdekking voor de koffie-industrie.

Ongeveer 10 procent van de koffiedrinkers over de hele wereld drinkt liever decafe, en dit percentage neemt nog steeds toe. Een gemiddelde koffieboon bevat zo’n 12 milligram cafeïne per gram, maar de pas ontdekte variëteit bevat slechts 0,76 milligram per gram.

El País meldt: “Het industriële proces van het decafeïneren is duur en volgens wetenschappers verwijdert het niet alleen de cafeïne, maar ook enkele van de hoofdbestanddelen die de koffie zijn lekkere smaak geven.”

De nieuwe plant lost dus beide problemen op.

Bron: Nieuwslog. (c) Erik Tefler.

Caffenation Ethopië Harrar.

Al enige tijd geleden heb ik de Ethiopië Harrar van Caffenation gedronken. Als espresso. Nu is er een nieuwe batch gebrand voor gebruik als filterkoffie. Ik hou van filterkoffie. Ik hou van Afrikaanse koffie. De verwachtingen waren hoog. Het is geen Esmeralda, maar die vergelijking is oneerlijk. Misschien een vergelijking met de Yirgacheffe? Dat is immers mijn favoriete koffie van 2011 tot nu toe. Deze filter-Harrar is een goede kanshebber om de Yirgacheffe van zijn troon te schoppen.

Harrar is een fruitbom. Over het algemeen ben ik niet zo'n fan van koffie die zodanig naar fruitsmaak dat je net zo goed een smoothie had kunnen bestellen. Ik hou van fruitsmaak, maar dan wel met een stevige zwarte koffie-smaak. Dat laatste vind ik altijd maar lastig te omschrijven, maar ik weet precies wanneer ik dat proef. Je het zoetzure van rood fruit, maar zoals de Yirgacheffe ook thee-invloeden bevatte waren die hier niet zo aanwezig. Het was zwarte koffie met fruit. Die zwarte koffie-smaak die ik niet kan omschrijven is hier volop aanwezig. Ik zit echt heel erg te twijfelen of ik de Harrar nu lekkerder vind. Misschien is dat ook wel helemaal niet relevant. Ga het anders eens zelf proberen, bij The Village in Utrecht. Nu.

Mok.

The Village Coffee & Music verkoopt vanaf nu(?) forse koffiemokken geschikt voor mensen met grote handen en zin in grote koffies. Verkrijgbaar met Bliksem, de hond van 1 van de eigenaren en 1 met de gitaarnomade.

Published with Blogger-droid v1.7.4

El Salvador Finca el Majahual.

Ik ben meestal geen fan van Boot koffie, omdat ze vaak voor mij persoonlijk te donker word gebrand. Maar daar is de laatste tijd verandering in gekomen; de koffie is vaak lichter gebrand wat de smaak wat mij betreft ten goede komt. Zo ook bij deze koffie uit El Salvador. Rechtstreeks uit een Clever coffee dripper komt een banaanachtige(?) lucht me tegemoet. Hij werd me al omschreven als 'raar, en banaan-koffie leek me niet de meest succesvolle combinatie. Gelukkig is de smaak heel anders. Een beetje vreemd wil ik'm best noemen, de fruitsmaak doet me eerder denken aan thee dan aan iets dat bij koffie hoort. De koffie is redelijk dun van smaak, met een lichtbittere nasmaak die ik echt niet lekker vind. Liefhebbers van zware, zwarte koffie moeten het vooral aan zich voorbij laten gaan.

Published with Blogger-droid v1.7.4

Koffietattoos #6.

Ik kreeg deze link enige tijd geleden toegespeeld. Ik kan de afkomst helaas niet terug vinden.

Een Descendents koffietattoo design kon niet uitblijven natuurlijk...

Link.

Panama Bouquete Geisha Esmeralda Special Naranjo Lot #12

Panama Bouquete Geisha Esmeralda Special Naranjo Lot #12. Een hoop heisa voor een pot koffie. In The Village gonsde het van vervoering vanwege deze koffie. Men was behoorlijk gek aan het doen. Iemand werd bijna gelynched omdat hij de koffie in een papieren beker wilde doen. Het scheelde niet veel of zijn hoofd lag eraf.
Dus.

Deze koffie is blijkbaar zo speciaal dat er maar 2 kilo per koffiebar verkocht mocht worden. De Esmeralda heeft een aangepaste prijs: het dubbele van de normale prijs.
Per 250 gram: 15 euro.
Dus.

Dit moest ik dus proberen.
De pot werd op tafel gezet en een hemels odeur kwam op mij neer. Niet een luchtje, of geurend; nee, deze koffie heeft een Walm. Met een hoofdletter W. Romige caramel (boterbabbelaar!), tomaat, rabarber. Iemand anders rook ook abrikoos. Zo had ik koffie niet eerder geroken.

Dit beloofde wel wat. Al vond iemand anders het geen koffie meer. Daar was ik ook bang, maar niets was minder waar. Wat een koffie. De geuren waren allemaal terug te proeven, erg sterk ook. Ook proefde ik chocola en drop en een smaak die ik niet kon thuisbrengen maar wel van iets anders kende. Nauwelijks bitter, niet te zuur. 2 uur later had ik nog steeds een lekkere koffienasmaak. Ook nadat ik een broodje had gegeten bleef ik over met een koffiediksmaak. Wat een koffie.

Ben je koffienerd? Ga dan eens heel gauw die koffie proberen. Je zult niet teleurgesteld worden.

Published with Blogger-droid v1.7.4

Geurdeksels.

Goed. De Chinezen hebben weer iets ontwikkeld. Geurdeksels voor koffie. Dit lijk me echt heel vies. Toegevoegde aroma's die ervoor zorgen dat de geur van de koffie wordt versterkt. Dat klinkt als roestige breinaalden in de oren!

AMSTERDAM – Speciale geurdeksels zorgen ervoor dat koffie voor onderweg niet langer naar plastic smaakt.

5 augustus 2011 © NUzakelijk

Per jaar worden ruim 100 miljard plastic deksels gebruikt op koffiebekers bij kiosken en stations. Hoewel koffie op deze manier makkelijker mee te nemen is, wordt de smaak er vaak niet beter op. Mint Urban Technologies, een bedrijf in Hong Kong, heeft daar een oplossing voor bedacht.

"Conventionele deksels blokkeren de aroma's die vrijkomen uit koffie", zegt Marc Miller van Mint. "Omdat 95 procent van smaak uit geur komt, gaat de authentieke koffiesmaak verloren." Met de speciale geurdeksels die Mint heeft ontwikkeld worden de geuren van koffie versterkt, in plaats van tegengehouden.

Door de dampen van hete koffie wordt het deksel verwarmd en komen de toegevoegde aroma's vrij. Bij gewone deksels wordt alleen het plastic verwarmd, wat een nare bijsmaak geeft. Dankzij een tweede laag vol geurstoffen wordt niet alleen de geur van plastic gemaskeerd, maar smaakt de koffie ook beter volgens Mint.

Bedrijven kunnen de deksels bestellen zonder logo's, maar er is ook de mogelijkheid om de deksels volledig naar wens te ontwerpen. De kosten zijn volgens Mint niet veel hoger dan voor conventionele deksels

Bron.

Vergeten hersens.

Steen en been klaagde het meisje dat 3 stoelen verder zat in de trein naar Amsterdam. Ze was op weg naar Schiphol om in Turkije te geraken. Het geklaag ging over de 3 a 4 uur die ze had moeten wachten op de bureaucratie van het verkrijgen van een nieuw paspoort. 3 a 4 uur wachten is best lang. Al vind ik het meer dan terecht. Kort daarvoor vertelde ze dat op haar vorige vakantie haar paspoort was kwijtgeraakt en dat ze dus sindsdien een nooddocument had. Ze had een jaar de tijd om een nieuw paspoort te regelen, maar omdat haar hersenen haar duidelijk waren vergeten, besloot ze 1 dag van tevoren dit maar eens te regelen. En dus 3 a 4 uur te moeten wachten. Ik was moe en was tegen het raam in slaap gevallen. Buiten regende en onweerde het. De reden dat ik wakker werd zit 3 stoelen verder, op weg naar Turkije. Ze begon haar telefoongesprek met een luide 'hallo, meneer!' Uit gewoonte greep ik slaapdronken naar mijn treinkaart en keek naar het witte plafond waar ik dacht dat een conducteur zou staan. Het gelige TL-licht deed pijn aan mijn ogen, en ik hoorde de 3 a 4 uur wachttijdklaagzang. Ik had zin in koffie. We reden Utrecht binnen omdat ik daar uit moest. De klaagmeid moest overstappen maar wist te verzaken haar nieuwe trein te halen omdat dit keer haar ogen haar in de steek lieten. Het verkeerde perron. Boos keek ze om haar heen. Mogelijk te laat voor haar vliegtuig. Ik voorzag 3 a 4 uur wachttijd tot een nieuwe vlucht. 3 a 4 uur later zat ik aan zwarte koffie uit Brazilië, eerlijk en fairtrade met een wachttijd van 2 minuten, denkende aan het boze meisje waarvan haar hersens haar waren vergeten.

Published with Blogger-droid v1.7.4

Kofie die niet afkoelt.

Ik kwam een artikel tegen over de Joullie. Een metalen koffieboon bedoelt om je koffie op 60 graden te houden. Ik vind het maar een raar ding. Heb je wel eens een blik bier leeg geschonken in een glas? Smaakt naar blik. Ik vraag me af of dat ding ook geen smaak afgeeft. Volgens mij wordt je koffie er gewoonweg heel vies van.

Een kopje koffie dat nooit afkoelt

Geschreven door Tim Kraaijvanger op 4 april 2011 om 9:25 uur

Er zijn weinig mensen die de dag niet beginnen met een kopje koffie. Helaas komt het regelmatig voor dat mensen een kopje koffie vergeten, waardoor het niet meer te drinken is. Gelukkig is er een oplossing!

Een aantal ingenieurs komt met speciale metalen bonen. Deze bonen – met de naam ‘Joulies’ – zorgen ervoor dat uw kopje koffie een drinkbare temperatuur van 60 graden Celsius heeft. Is de temperatuur hoger dan 60 graden? Dan koelen de Joulies de koffie. Is de temperatuur lager dan 60 graden? Dan warmen de metalen bonen het zwarte goedje op.

De Joulie is een metalen boon, gevuld met een bijzonder goedje. Dit materiaal smelt boven de 60 graden Celsius. Hierdoor zijn Joulies in staat om hitte te absorberen boven de 60 graden Celsius, terwijl de metalen bonen onder deze temperatuur hitte afgeven. De ingenieurs beweren dat een kopje koffie een flinke periode warm gehouden kan worden.

Thee
De metalen bonen kunnen overigens ook gebruikt worden in een kopje thee. Kortom, de uitvinding is niet alleen leuk voor koffieverslaafden, maar ook voor theeleuten!

In de winkel?
De kans is groot dat de eerste Joulies binnen enkele jaren in de winkel liggen, aangezien de ingenieurs een financiering hebben gekregen van 35.000 dollar om het project een flinke boost te geven.

Bron: Scientias.

Negative Approach.

Als de dag van gister kan ik me 12 mei 2007 herinneren. NEGATIVE APPROACH uit Detroit zou spelen in Antwerpen. Ik heb Negative Approach altijd een gekke band gevonden. Ze hebben bestaan van 1981 tot 1983. De band had tot 2006 nog nooit in Europa gespeeld. Alle opnames klinken relatief brak, niet zoals bij Minor Threat, maar gewoon echt brak. Ik hou wel van brak. Tegelijkertijd heb ik zelden een boze, op het nihilistische af, band als Negative Approach gehoord. Ik krijg nog steeds de neiging om willekeurig te duwen en te trekken als deze band ergens wordt gedraaid.

En dus moest ik bij dit tafereel zijn. Ik was niet de enige dus een auto vol vrienden was snel geregeld. Ik meen dat de route Vroomshoop-Antwerpen was. Met een tray bier op de hoedenplank en een straight edge-makker als chauffeur gingen we op pad. Nietsvermoedend uiteraard.

Al vrij gauw moest er dankzij de bierconsumptie geplast worden bij een wegrestaurant. In het vrouwentoilet, want de mannelijke variant was defect. Om een of andere reden was er ook een fles chilisaus aanwezig in de auto, waarop de bestuurder luidkeels 'HOU DE ACHTERBANK SCHOON, ANDERS KOP IK JE KAPOT!!' uitkraamde. Tot zover de heenrit.

Eenmaal aangekomen bij de zaal (toen nog Hof ter Loo, nu Trix) werden er nog verse zakken sla gedumpsterdived, en brood en drinken gekocht. Ik hoorde laatst nog hoe de overgebleven sla is geëndigd: op een scooter, hierna moest er om onbekende reden nog over het zadel heen gezeken worden. Goed, de deuren van de zaal gingen open en een potpourri van tuig stroomde binnen. Punx, skins en hardcorelieden, ouderen van dagen en eventuele verloren zoons, vanuit heel Europa kwamen er mensen op af. Er speelden een zestal bands en je merkte dat het publiek en soort zenuwachtig rond liep. De hele dag hing er een gespannen sfeer, niet vanwege het gangverleden van de bezoekers, maar omdat niemand kon wachten totdat eindelijk Negative Approach het podium op zou klimmen. Van de tijd tussen het scooterincident en het laatste optreden kan ik me niet zoveel herinneren. Wel dat Negative Approach nauwelijks merchandise had, terwijl iedere bezoeker daar naar op zoek was.

Wel weet ik nog hoe druk het vooraan werd, en de verscheidenheid van het publiek. Ik stond op een tree iets achter wat binnen 5 minuten een slachtveld zou worden. Ik heb namelijk een bril en dat gaat meestal niet zo goed samen met vliegende benen en armen. Een van de bandleden liep het podium en er werd al van het podium gesprongen voordat er een toon was gespeeld. Toen het eerste nummer werd ingezet wist ik niet hoe gauw ik mijn bril af moest zetten en ik mengde me in die zee maniakken. Ik heb de meest zachtaardige figuren ooit nog nooit zo woedend heen en weer zien stampen. Nooit heb ik zo'n teringbende meegemaakt als toen. Nooit heb ik zoveel mensen zo boos zien zijn. Op een gegeven moment dacht ik vooraan te staan, later op de foto's zag ik dat ik op de 4e rij met mijn armen omhoog stond te schreeuwen. Ik kan me ook herinneren dat elke keer dat de zanger de microfoon in het publiek stak je niet zoveel meer hoorde omdat hij zelf zo hard schreeuwde.

Achteraf bleken er een aantal mensen in het ziekenhuis beland vanwege rare capriolen vanaf de hoogste boxen. Ik heb allerlei vrienden over kneuzingen, blauwe plekken, schaafwonden en kapotte T-shirts gehoord. Ik weet niet, ik had 2 laffe blauwe plekken en mijn stembanden lagen verstrooid over de dansvloer. En ik kocht uit noodzaak een nieuw shirt omdat mijn paarse shirt dat ik aanhad zwart leek door het zweet. Ik weet behalve de chaos op de dansvloer niet zoveel van het optreden zelf. Ik zie alleen maar mensen op mensen springen, een hoop geschreeuw en boze koppen.

De terugweg was ook een soort roes. De 2 rondjes om het Hof ter Loo-terrein met de YMCA op vol volume, en dat de gehele reis de ramen openstonden en de muziek hard vanwege de vermoeidheid van de chauffeur.

Mooi man, hardcore. Ik vergeet ongetwijfeld het een en ander, en misschien is niet alles zo gegaan als het hierboven staat beschreven, meh.

Die zwart-wit foto heb ik een jaar later gemaakt bij een minder interessante show.

De rest is van Google.

Mona Lisa van koffie.

Mona Lisa recreated with coffee

The Mona Lisa, one of the world's most famous paintings, has been recreated with 3,604 cups of coffee - and 564 pints of milk.

http://www.telegraph.co.uk 12:19PM BST 04 Aug 2009

The different colours were created by adding no, little or lots of milk to each cup of black coffee. It measures an impressive 20 feet high and 13 feet wide and took a team of eight people three hours to complete. It was created for The Rocks Aroma Festival in Sydney, Australia, and seen by 130,000 people who attended the one-day coffee-lovers event. Elaine Kelly, from event organisers the Sydney Harbour Foreshore Authority, was delighted with the result. She said: "Each coffee cup was filled with varying amounts of milk to create the different sepia shades of the painting.

"We wanted to create an element of surprise and a sense of fun in the way we engaged with the public. Once we had the idea of creating an image out of coffee cups we searched for something iconic to reproduce - and opted for the most iconic painting in history. The Mona Lisa has been reproduced so many times in so many different mediums but, as far as we know, never out of coffee. The result was fantastic. After much planning it was great to see if coming together so well and the 130,000 people who attended the event certainly enjoyed it."

Link

Foto: AP

'Wekker wekt met geur van koffie.'

Zoals eeuwig loop ik achter best leuke feiten aan:

'Wekker wekt met de geur van koffie.'

Nu.nl/Jeffrey Weller: 5 juli 2011

AMSTERDAM – Dat wekkers helpen mensen dagelijks uit de droom en dikwijls ook nog eens met de meest irritante geluiden. De Alternative Clock maakt mensen wakker zoals ze maar willen, al blijft de wekker zelf voor de meesten een droom.

De alternatieve wekker wekt niet met vervelende piepgeluiden, maar met de geur van koffie, het ochtendjournaal of een geroosterd broodje. Men kan het zo gek niet bedenken, of het is mogelijk – zolang er maar stroom voor nodig is. Want in plaats van een auditieve wekfunctie, is het apparaatje voorzien van twee ingebouwde stopcontacten die aanspringen, zodra het ingestelde tijdstip bereikt is. En zo kan bij het ochtendgloren automatisch het koffiezetapparaat, de broodrooster of televisie worden aangezet.

Helaas is de wekker voorlopig niet meer dan een afstudeerproject van kunststudent Ki Hyun Kim uit Engeland. Wie van een dergelijke wekker droomt, zal dus nog heel wat nachtjes moeten slapen voor zo’n apparaat eventueel in de winkels ligt.

Link: nu.nl

Foto.

Golden Coffee Box Panama Carmen single estate.

Terug in Nederland. Zelfde grijze lucht, zelfde windkracht, zelfde temperatuur. Nieuwe koffie. Ik mag in Nijmegen graag naar De Blonde Pater gaan vanwege de lekkere koffie, en omdat ze een wisselkoffie voor cafétiere hebben. Dit keer was het de Panama Carmen single estate van The Golden Coffee box. Ik ben niet altijd even overtuigd van hun koffies, maar sinds kort branden ze de koffies wat lichter en wat mij betreft is dat een goede keuze want de laatste koffies die ik van hen heb gehad waren allen lekker. Zo ook deze Panama Carmen. Ze kreeg het smaakprofiel caramel en zwarte bessen mee. Eerst proefde ik met name bessen, maar naarmate de koffie afkoelde smaakte hij meer naar caramel. Het nadeel van een cafétiere vind ik dat er altijd wat drab onderin je kop blijft zitten waardoor je een beetje moet opletten dat je dat niet achterover gooit. In dit geval was het zo dat hoe dichter ik bij de drab kwam, hoe fruitiger de koffie weer werd. Dit kwam de nasmaak erg ten goede.

De aankondiging van de nieuwe koffie komt altijd met een klein promotietekstje die de koffie uiteraard geheel de hemel in prijzen. Ik moet er vaak om lachen vanwege de retoriek. In dit geval stond er ook een stukje geschiedenis bij: 'En wie is Carmen? Carmen was Senora Carmen Franchesci die in de jaren '50 de eerste koffiestruiken op 1750m aanplantte.' Heb ik toch niet iets bijgeleerd.

Factory Girl, Berlijn.

Op de een na laatste dag kwamen we (in hetzelfde straatje waar Cupcake Berlin zit, die heerlijke cupcakes maken maar verschrikkelijke koffie) Factory Girl tegen. Daar waar de naam en hun visitekaartje me nog steeds tegenstaan was het een erg fijne plek om te zitten.

Het deed me licht denken aan The Village in Utrecht vanwege de gare muur en de tafels gemonteerd aan waterleidingen. De rest ook trouwens: enthousiast en kundig personeel en klein. Ze bieden ontbijt, sandwiches, tosti's en magnolia aan. We bestelden een broodje, die naast dat ie behoorlijk groot was ook nog eens bar weinig kostte. De barman vroeg of we hun specialiteit magnolia wilden proberen. Prima. Het bleek een soort tegenhanger van een cupcake te zijn gebaseerd op iets soortgelijks uit New York. Alleen in plaats van een mooi gestileerd taartje was het een drap dat met een flinke soeplepel op het bordje werd gekwakt. Maar dat is niet negatief, in tegendeel, de drap was een mix van deeg en koekjes door een soort beslag heen met in dit geval stukken chocolade. En echt heel, heel erg lekker. Naast chocolade was er ook een versie met banaan, kersennogiets en ik geloof zwarte bessen/chocola.

De proef was dusdanig lekker dat we een dag later zijn teruggegaan voor een groter bord en ik wilde eigenlijk ook wel de koffie proberen. De koffie was niet zo heel bijzonder, maar de beste man vroeg of wij hun naam wilden doorgeven, dus bij deze.

Impala Coffee, Berlijn.

Door een voormalig Berlijner liet ik me Impala Coffee aansmeren. Een all-girl koffiebar zoals een van de borden in de tent aangaf. Wederom een espressobar waar een brander in de winkel staat. Daarnaast was er een hele wand met verschillende bonen waar uit te kiezen valt voor thuis, want in de winkel zelf was er één maler die actief in gebruik was. Naast koffie was er, zoals het Duitsland betaamt, een breed scala aan kuchen en kouwe dranken. Ook hier bestelde ik een espresso en een cappuccino, die beiden erg lekker waren.

Voor de melkschuim ging het barmeisje in de weer met een lepel, geen idee wat ze er precies mee deed want ze schonk de melk gewoon het kopje in. Dit heb ik weleens vaker gezien dus wie kan me vertellen waar die lepel voor is, als ie niet wordt gebruikt om de melk mee te scheppen?

Impala Coffee

Pappelallee 1 (al zijn er nog 2 filialen in Berlijn)

http://www.impala-coffee.com/

Bonanza Coffee Heroes, Berlijn 2011.

Bonanza Coffee Heroes. Op mijn vorige trip naar Berlijn heb ik deze espressobar bezocht. Wat mij betreft betekende dat hij deze keer nogmaals bezocht diende te worden. En zo geschiedde. Er is niets veranderd: de muren zijn nog steeds onbedekte bakstenen. Er hangen wat lelijke foto's aan de muur. De winkel staat nog steeds vol met emmers en zakken koffie. Ik meen wel dat er dit keer 2 branders staan in plaats van 1. En er staan 2 miniscule tafeltjes met barkrukken bij. Buiten staan nog steeds de bankjes, waar nog steeds hetzelfde publiek zijn kont op liet plaatsnemen.

Een olijke Amerikaan in een te kort afgeknipte spijkerbroek was mijn barista. Ik bestelde een espresso. Een behoorlijk heftige fruitbom, het bleek een Ethiopië Misty Valley Single Estate. Vervolgens vroeg ik om een cappuccino waarbij de kort gebroekte Amerikaan me vroeg wat ik wilde. Hij maalde zelfs een klein beetje om me te laten ruiken wat het verschil tussen de Ethiopië en hun huidige espressoblend van een Ethioop en een Braziliaan waarvan ik spijtig genoeg de naam ben vergeten. Ik koos voor de laatste omdat ie volgens hem wat meer body zou hebben en daar ging ik dan maar in mee. En zo geschiedde. Ik vond hem erg lekker en besloot dan ook maar een zak koffie mee te nemen voor aan het thuisfront.

Mr. Pizza.

Berlijn. Bij een voormalige of toekomstige pizzeria liep ik tegen de volgende stickers aan en ik moest lachen.

Published with Blogger-droid v1.7.4

Koffie onbekend.

Op het moment van typen pruttelt de koffiemachine. Geen idee welke koffie erin zit. Het is een gouden zak van CoffeeXperts uit Enkhuizen. Gekregen. Geen afkomst. Geen branddatum. Ik heb me laten wijsmaken dat de koffie nog niet lang geleden is gebrand. Ik trok de zak open en de versheid bleek waarheid. Lichtgebrande koffie keek mij aan, nog verblind en versuft door het spontane licht. Na onzorgvuldig afmeten gooide ik ze in de Hario Skeleton grinder. Na enkele minuten wierp het gruis in de machine en is het dus wachten geblazen. Klaar.

Het resultaat viel me iets tegen. Mijn verwachtingen waren iets te hoog ben ik bang. De smaak was niet zo bijzonder, ik proefde nergens tonen van weetikveelwatvoorspul. Het was zwarte koffie, niet te bitter, niet zuur, niet flauw, niet pittig, niet fruitig. Het is een beetje alsof je in Hoog Catharijne loopt en je de muzak op de achtergrond hoort: niemand vindt het echt leuk, maar je zult ook niemand horen klagen. Het blijft ook niet hangen en eigenlijk wil je liever iets anders gaan doen.

Dit wil overigens niet zeggen dat CoffeeXperts alleen meuk maakt, toevallig deze zak was niet bijzonder.

Espresso Strietman.

Gisteren ontmoette ik Wouter Strietman in The Village. Wouter bouwt zelf espressomachines. Na een kort gesprek wat tamelijk interessant was vanwege zijn kritische houding raakte ik tamelijk benieuwd naar wat hij maakte. En ik moet zeggen: wow. Wat een mooie apparaat, die ES1.

Link: Espresso Strietman.

Vakantieparadijs.

Vol levensverachting baande ik mijn weg door 43 verkopers van dezelfde krant, 26 goede doelen en 1 smaaktest. De muziek in mijn oren verstomde hun stemmen, als ze me bij voorbaat al wilden aanspreken. Bij wiize van voorbereiding op mijn vakantie spendeer ik deze dinsdagochtend in een voorlopig nog zonnige koffiebar in Utrecht. Het is nog geen half 10. Mijn kop voelt aan als een met dons gevulde deurmat, mijn ogen weigeren alle medewerking. Er ligt een NRC next en een Volkswagenkrant voor mijn neus. Na mijn helse tocht door winkelparadijs Hoog Catharijne, moet het nieuws over de belabberde staat van de wereld me wel kunnen bekoren.
Ik krijg een espresso voorgeschoteld. Little Green Bag, de huisblend. Een nieuwe blend, wordt me enthousiast verteld. Ik vond de oude iets te zuur naar mijn smaak. 50% Brasil Daterra bruzzi, 50% Ethiopië Yirgacheffe. Minder zuur, iets bitterder, fruit. De zon brandt op mijn hoofd. Edith Piaff op de draaitafel. Mooi man, vakantie.

Published with Blogger-droid v1.7.2

Hey ho, let's go!

Vroeg in de ochtend, slaapkamer, laffe zon, veel wind. Met een kop Caffenation Tanzania Ngila Estate in mijn handen frons ik mijn wenkbrauwen. Ik heb nog nooit iets over de allergaafste band ooit geschreven. Niet alleen is het de allergaafste band ooit, het is ook nog eens mijn favoriete band. Ik frons nogmaals mijn wenkbrauwen. Ik neem nog een slok fruitige Afrikaan en krab aan mijn laffe haatbaard. Of iets wat daarvoor door moet gaan.

De Ramones. Ik weet niet waar ik moet beginnen. Mijn broer smeerde mij deze band aan toen ik nog op de basisschool zat. Ik kon er niet mee uit de voeten, maar ik ben 'Do you wanna dance?' nooit vergeten. En dat is notabene een cover van Bobby Freeman uit 1958. Op de middelbare school sloeg het noodlot toe, ik raakte aan de Ramones en dat is sindsdien nooit meer weggegaan. Sterker nog, het is erger geworden. Gelukkig raak je van muziek niet uitgemergeld, wat mijn lichte bierbuik dan ook bevestigd. De middelbare school werd afgesloten met een het thema Rock'n'roll, dat inhield dat we met 4 man als Ramones verkleed gingen. Ik moet hier nog ergens foto's van hebben....

Ik vind het uiterlijk vertoon prachtig: gare spijkerbroeken, leren jassen en een strak shirt. Ze zijn ook allemaal bepaald niet moeders mooiste en dat siert de band ook als je bekijkt dat alle bandjes vaak halve modellen zijn. Bij goede muziek is dat al minder vaak aan de orde. 3 akkoorden, geen solo's, simpele (doch erg strakke) drumpartijen spannen de kroon. Dit geldt ook voor de teksten, simpel en doeltreffend. Ik moet er vaak om lachen, maar ze zijn vaak wel een soort slim grappig. Ik vind zelf bijna alles goed, her en der zit er meuk tussen, maar alle albums hebben goede nummers.

De live platen zijn ook gaaf: 1000 nummers per set, 1,2,3,4! als eeuwig intro. Het moet ook feest zijn geweest: borden met HEY HO, LET'S GO! erop, spandoeken, alles. In totaal speelde de band 2263 optredens! Holy shit!

Er zijn een flinke hoeveelheid boeken uit waarin allerlei verhalen uitgespuwd worden. De mooiste vind ik nog wel over Johnny's leven voor de Ramones. Waar hij naar eigen zeggen in het leger heeft gezeten, terwijl een ander vertelt dat dit niet kan vanwege zijn toenmalige lange haar. Die vertelt vervolgens dat hij kapper was. Enzovoort. Joey en Johnny die ruziën om een vrouw, en vervolgens tijden niet met elkaar praten terwijl ze op tour zijn. Joey's droom om een nr. 1 hit te scoren die nooit komt, maar vervolgens pas beseffen hoe groot je bent nadat je opgenomen bent in de Rock'n'Roll Hall of Fame. Politieke verschillen in de band. Niet-rockstersterfgevallen. Het ene verhaal nog epischer dan de andere. Ik heb een dagtaak om alles te vertellen, daar wordt niemand blij van behalve ikzelf en nog een paar liefhebbers.

Vorig jaar bereikte mijn liefde voor de de band een nieuw hoogtepunt door het Ramonesmuseum in Berlijn te bezoeken. Een studentikoos hok volgepropt met allerlei memorabilia van broeken die de gitarist achterlieten, tot speldjes, zwembroeken, posters, DVD's, etcetera. Bedenk maar iets en er bestaat een kans dat er merchandise van was.

Tot mijn erg grote spijt heb ik de band nooit live kunnen zien omdat de band uit elkaar was voordat ik het gaaf ging vinden.

Je moet maar Googlen, dan vind je wel het een en ander om te lachen, om te huilen of om te bewonderen. Of hier kijken kan ook.

Gutenberg, Utrecht

Ik kom er nooit. Op de scholingswereld van de Uithof in Utrecht. Ik heb er niets te zoeken en het is ver weg. Maar ik hoor van veel mensen verhalen over koffiebar Gutenberg. Ik voorzag een of ander art deco gebouw met veel gelakt notenhout en koper, een geur van oude boeken en absurde machines. Maar het is een zwart vierkant. Niet lelijk. Ze schenken er Bocca koffie tegen nette prijzen. De dubbele espresso is er lekker en zag er mooi uit met zijn tijgervelletje. Maar wie legt me uit wat dat gedrocht van een kinderfoto daar doet? Wat een monsterlijk ding, serieus.

Published with Blogger-droid v1.7.2

One coffee cup a day.

Ik kreeg via mijn vriendin de volgende link van Ignant.de toegestuurd. Bernat Cuni is bezig met een maand lang elke dag een koffiekop te maken, die vervolgens nog te koop is ook. Gehele serie is op de site te zien.

"One Cup a Day project is an experiment on creativity and rapid manufacturing,

by ideating, designing, modeling and making available for production and purchase a coffee cup within 24 hours,
everyday during one month."

© 2011 cunicode

Niets.

Met de late avondzon die door de halfdichte Luxaflex vol in mijn gezicht schijnt heb ik besloten dat ik een slacker ben geworden. Heb ik weinig mee gemaakt op koffie of punkgebied? Nou nee, ik heb een flink aantal koffies geprobeerd en ook nieuwe bands bekeken als geluisterd. Maar updaten, ho maar. Waarom? Weet niemand. Angst om in de grijze massa van onverschilligheid te belanden waar principes niet meer bestaan en de wereld alleen nog maar is opgebouwd uit Douwe Egberts automaatkoffiemachines. Angst dat elke radiozender alleen nog maar platgecensureerde, latin-versies van Coldplay uitzend. Paranoia. De toekomst. Angst voor kanker. Familie. Angst om verbitterd te raken, om alleen nog maar boos te kunnen zijn op systemen die de wereld naar de vernieling helpen. Teveel kennis om nooit te kunnen vergaren. Feiten om achteraan te lopen. Eeuwige zoektocht naar antwoorden op vragen die al vanaf het begin onduidelijk of onbegrijpelijk zijn. De bierkaai. Boosheid om eeuwig religieus gewauwel, kortzichtigheid en mensen die uit pure verveling de straat op gaan om mensen te vervelen. Culturele doof-en blindheid. Woede en angst dat ik lijk te vergeten dat er wel mensen zijn die ergens om geven en hen uit het oog te verliezen. Diep zuchten, doorbijten en me niet zo aanstellen.

Daarom.

Dus...Koffie. The Village heeft een verse Ethopië Harrar die als espresso zelfs de minder sterke koffie-liefhebbers zou moeten bekoren. Erg vol van smaak, maar zonder dat je tandvlees zich gaat terugtrekken. Een bittere indruk is niet te vinden. De Harrar heeft een raar soort balans tussen zuur-en zoetheid die een teveel van beide oplost. Hierdoor is de nasmaak niet lang van stof. Sterker nog, die is niet nadrukkelijk aanwezig. Ik proef vanalles, maar ik kan helemaal niets plaatsen. Ik vind het ook helemaal niet erg, want hij is gewoon echt heel erg lekker.

Koffiepunx: Descendents deel 1000.

Een bekende van me is fervent Descendents/ALL liefhebber en verzamelaar van hun shirts, ik keek er eens online doorheen en zag dat ze nogal wat shirts hebben waarop koffie voorkomt. Zie hier een greep:

Hario Skerton Grinder.

Yes! Nieuwe gear! Spul waarvan ik heel blij word. Mijn Philips sloopmaler biedt alles behalve gelijkmatige maling en ik had er wel genoeg van. Dus liet ik me een Hario Skerton Grinder aanpraten. Ik verstond eerst Hario Skeletor Grinder, en hoopte dat het ging om de bad guy uit He-Man, maar niets was minder waar, verdomme.
De Skerton Grinder is een handmaler, waarbij je de maalgraad kan bepalen. Het apparaat bestaat grotendeels uit stevige metalen en kunststoffen onderdelen waarmee een onbenul als ik ook goed mee uit de voeten kan. De gemalen bonen eindigen in een glazen pot, maar die kun je dan weer voorzien van een rubberen ring zodat hij niet uit je klauwen glijdt.

De maalgraad is heel makkelijk te bepalen door die gekke 6 hoekige moer die op een van de foto's is te zien. Doordat de sluitring er maar op 1 manier op kan is het heel makkelijk en de stappen subtiel om je maling aan te passen. Ik heb me zelfs laten wijsmaken dat ie voor espresso geschikt zou zijn.

Het enige dat ik er niet fijn aan vind is dat de knop die je in je handen hebt aan de kleine kant is, ik had graag een groter knop omdat ik nu snel lamme vingers krijg.

Hij is redelijk prijzig (rond de 40 euro), aan de andere kant heb ik het idee dat ie ook niet snel kapot zal gaan.

Morten Andersen.

Ik zat laatst op een boekenmarkt waar een of andere verzamelaar per defenitie een boek wilde met handtekening. Zonder handtekening hoefde hij het boek niet. Ik had eigenlijk de neiging om die man een handafdruk te geven.

Het ging om een boek van Morten Andersen. Even Googlen en blijkt dat de fotograaf in kwestie een best leuke serie gemaakt heeft over rock'n'roll in Noorwegen. Gruizigheid en viezigheid, ik ben wel fan.

Link en bron.

Nozzmanderen.

"Terug van weggeweest: Nozzmanderen. Ik krijg regelmatig allerlei cartoonideetjes naar mijn hoofd geslingerd. De ene wat geslaagder dan de andere. In de rubriek Nozzmanderen werk ik ze gewoon allemaal uit en kunnen jullie zelf beoordelen of het wat is. Heb je zelf een idee? Mail het naar me@nozzman.nl

disclaimer 1: de ideetjes zijn dus van anderen disclaimer 2: ik besteed er niet meer dan 5 minuten aan."

Bron: Nozzman.